Բանաստեղծութիւններ, հատոր Բ

ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ

ՅԱՂԹԱՆԱԿԷՆ ԱՍԴԻՆ

Լոյսի ճամբան  ինկող  տըղոց հոգիներուն ի՜նչ հեգնանք

Իբրեւ  թէ  լոյսը  մթամած  երկինքներէն  պիտի  գայ, -

Հարիւր  երկրէ  դեռ  կը  պոռան  միլիոնաւոր  կին,  տըղայ.

«Մենք  լուսեղէն  առաւօտներ  ողջունելու  համար  ծնանք»։

 

-Մենք  լուսեղէն  առաւօտներ  ողջունելու  համար  ծնանք, -
Ռազմադաշտերն՝  իրենց  արեան  մէջ  խեղդըւող  կտրիճներ

Ըսին՝  վստահ, «Ձեզի  նոր  օր,  լոյս  ապագայ  ենք  թողեր»։

Չորս  ծագերէն  չորս  ռազմադաշտ  տըւին  անոնց  արձագանգ։

 

Հրացան  կերտեց  երբեմնի  մաճ,  արօր  թափող  մեքենան,

Վառօդ  կշռեց  դեղագործին  դարման  բաշխող  հին  կըշիռն,

Հրացան  ուսին,  վառօդ  մէջքին՝  մութերու  դէմ  տարագիրն

Քալեց  ի  զին  արօր  թափող  մեքենային  յարութեան,

 

Դուք,  որ  ձեր  քիմքը  թրջեցաւ  յաղթանակի  գինիով,

Պիտի  մոռնա՞ք  թէ  հիւթն  էր  ան՝  զոհողութեանց  ողկոյզին, -
Հաստատ  քայլերով  շո՛ւտ  քալեցէք,  քանի  դեռ  բաց  է  ուղին

Ու  խնդացէ՛ք,  երբ  ձեր  հետքէն  քալէ  ամբոխն՝  ապահով։

 

Լոյսի  ճամբան  ինկող  տըղոց  հոգիներուն  փա՜ռք,  յարգա՜նք,

Ո՞վ  հաւատաց,  թէ  մըթագնող  երկինքներէն  լոյս  կու  գայ,

Դեռ  կը  պոռան, -  չէ՞ք  իմանար, -  միլիոնաւոր  մարդ,  տըղայ.

«Մենք  լուսեղէն  առաւօտներ  ողջունելու  համար  ծնանք»

1. 2. 1945 «Նոր օր», թիւ 46, 1 Յունիս 1946

ԱԶԱՏՈՒԹԵԱՆ ԿՈՉՆԱԿԸ

Կ’ուզենք,  որ  մոխիրներուն  վրայ  տարածոփ  դափնիներու  ան­տառը, -  կուզենք  որ  ընկողմանինք  շուքին  տակ  սաղարթնե­րու,  որոնք  արիւնով  են  ոռոգուած

Ցրտաշունչ հովերը սակայն կը սողոսկին փառապանծ ան­տառին ճիւղերուն ու բուներուն ընդմէջէն ու քիչ մըն ալ կը կծկուինք, կը կղզիանանք մենք մեր մէջ՝ չմսելու համար։

Աւելի ու աւելի ուժգին կը հնչեցնենք ազատութեան կոչնա­կը, սովէ ու անարիւնութենէ տառապողներուն աղաղակները որպէսզի չիմանանք

Երբ վազեր ենք դէպի փոկը ազատութեան կոչնակին, աս­դին՝ տարելու համար աշխարհ եկած սերունդ մը նիհար ու տկարակազմ է մնացեր առանց սնունդի։ Ու մենք այսօր, կոչնակին փոկը մեր ափին մէջ, շլմորուն՝ մեր չորսդին կը նայինք անոնց աղաղակներուն առջեւ։ Կ՚աշխատինք մենք զմեզ մխիթարել՝  լոյսերու  տակ դիտուած դափնիի անտառի մը ոսկեզօծ պերճանքով։

Մարտնչեցանք  լոյսին  յաղթանակին համար։ Չարգիլե՛նք ու չթողունք, որ արգիլեն այդ լոյսը՝ իրականութեան մը նուագ դարպասող անկիւնները մատնանշելէ։

Պիտի չխրտչինք անկէ, որովհետեւ կը հաւատանք թէ աւե­լի ծիծղուն օրեր կրնանք դարբնել մեր բազուկներով, ու մեր հաւատքը պիտի առաջնորդէ հոն, ուր ազատութեան կոչնակը կը ղօղանջէ բոլոր սրտերու մէջ

«Նոր Օր», թիւ 52. 13 Յուլիս 1946

ԳԱՐՆԱՆԱՄՈՒՏ

Մարդոցմէ աղէկ Են սա ծառերը, գարնան հետ նոր զգեստ կը հագնին

Սակայն մխիթարական բան մը կայ անոնց պերճանքին մէջ‚ երբ խորհիս թէ այդ  բոլորը  մեզի գեղեցիկ երեւալու համար կընեն։

Ողջո՜յն  ձառերուն, որոնց առաջին բողբոջներուն մարդիկ կը նային եւ իրենք զիրենք երջանիկ կը զգան

«Ճառագայթ», Ա. տարի, թիւ 1,  21. 5. 1947

ՀԱՒԿԻԹԻ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ ՄԸ

Եփած հաւկիթը հոլի նման կը դառնայ

Հաւը կը նայի կը նախանձի

Բայց իր հաւկիթը հում չի դառնար որ

 

Ինչ  պիտի  ըլլայ  -  հաւու  խելք

Տաքնայ եփի ըսելով վրան կը նստի

Կը նայիս ծուռ ու մուռ վառեակ մը կ՚ելլէ հաւկիթէն

 

Հաւը  կը  զղջայ  -  վառեակը  կը  զղջայ

Հաւ ծախողին օրը բացուեցաւ

«Ճառագայթ». Ա. տարի. թիւ 3.  4. 6. 1947

ՍԱ ՄՐՋԻՒՆՆԵՐԸ

Այդ տան մէջ շագանակագոյն փորով

շագանակագոյն մէջքով մրջիւններ կան

 

Օր մըն ալ ոսկոր մը գտան

Խոշոր ոսկոր մը վրան քիչիկ մը միսով

 

Ոսկորին  վրայ  խմբուեցան  մրջիւնները  շագանակագոյն  փորով  շագանակագոյն  մէջքով

 

Տանտիկինը  տեսաւ  մրջնոտեր  է  ըսաւ  տխրեցաւ

լալը պակաս էր

 

Սակայն մրջիւնները ուրախ էին

Անտեղեակ թէ այդ ոսկորը ամսուան մը մսի սնունդն էր

Տան մէկ հատիկ մանչուկին

դեղնած այտով

բարակ մէջքով

 

31. 3. 1947         «Ճառագայթ», Ա. տարի, թիւ 5. 18. 6. 1947

ԺԱՄԱՑՈՅՑԸ

Երկու սլաքի ենք կապեր մեր օրը

Մէկ  ալ  ձայնի  մը  թիք  թաք

Բոլորը  մէկ  պատին  ենք  գամեր

 

Սլաքները չեմ գիտեր - Սակայն

Մենք գրողներս շատ կը նմանինք թիք թաք ձայնին

Թիք թաք - բանաստեղծս - թիք թաք

Քեզի կարեւորութիւն տուողը ո՞վ

Բոլոր աչքերը սլաքներուն վրայ են

1947      «ճառագայթ» Ա. տարիի, թիւ 6, 25. 6. 1947

ԼՈՅՍ ԶՈՒԱՐԹ

Խիզախ պատճառն ես դարերու՝ սաղմէն - մարդուն

Դուն  շանթերու  բունն  ես  գիշեր  ցերեկ  արթուն,

Երկնասըլաց  արծիւներա  պորտին  ծնծղայ՝

Քեզմով  ձանձրոյթն  իսկ  կը  սթափի,  կազդոյր  կ’որսայ

 

Գոյն  գոյն  ցընորքն  ես՝  արցունքի  գոհուած  կոյրին,

Ողնայարիդ՝  ջատուկ  ամպերը  կը  փշրին,

Երկա՜ր  ճամբան  ես  ցայգերգէն  մինչեւ  օրհաս,

Հսկայ  ծոցիդ  քով  այդ  հսկան  ալ  կուլ  կու  տաս

 

Ծով  ծով  իմաստն  ես  իմաստակ,  փրփո՜ւր  ծովուն,

Յոյսի  շարմադ՝  կը  նորոգուիս  դարէ  դար  դուն,

Կը  բանաս  սիրտըդ,  որ  բիծեր  գան՝  մահանան,

Մինչդեռ,  ո՜վ  Լոյս,  ափիդ՝  այգեր  կ՚անմահանան

1946-1947 «Ճառագայթ», Ա. տարի, թիւ 12, 6. 8. 1947

ԺԻՒԼ ՎԵՐՆ

Յակոբ նաւապետ զաւակներ ունի

Իրենց  հօրը  պէս  նաւապետ  ըլլալ  կ՚երագեն

Մին  զրահաւորի  -  միւսը  ընդծովեայի

Միւսը  թրանսադլանդիկի

 

Յակոբ  նաւապետ  աղջիկ  մըն  ալ  ունի

Եղբայրներուն  վրայ  կը  նայի  -  յուսահատ

ժիւլ  Վերն  կը  կարդայ

23. 8. 1947  «Ճառագայթ», Ա. տարի, թիւ 17, 10 9. 1947

ՄԵԾԱՐԵՆՑԻՆ

Պիտի ուզէի ոսկի քնար մը երկնքէն ու ծովէն

Որ քեզի պէս երգեմ գեղեցիկ բառերով

Որ քեզի պէս երգեմ բառերու գեղեցկութիւնը

 

Որո՞ւ  համար  -  երբ  կան  որ  չեն  գիտեր

Թէ կապոյտ երկինք մը կայ մուխերուն ետեւ

Թէ արել կը մտնէ վերի յարկերուն

 

Պատերազմներ  ու  պատերազմներ  նոր  աշխարհներ  են  բացեր մեր առջեւ

Կը նայինք անծայրածիր հորիզոններուն ու - մի զարմանար -

կը յուսանք

Թէ  պիտի  կարենանք  քալել  աւելի  անդին  –

Այդ  հորիզոններուն  վրայ  բոլոր  մարդոց  արիւնն  ու  քրտինքն

է վազեր Տանջանքն է հոսեր

Զրկանքն է բիւրեղացեր

 

Կը  կարթամ  ոսկի  արիշիդ  տակ  -  Մեծարենց  -

Կ’ըսեն  թէ տաղերուդ նման ներդաշնակ պիտի ըլլայ կեանքը

Անծայրածիր հորիզոններէն անդին -

Հիմա պիտի սիրէի պայքարի շեշտեր կորզել յանգերէդ

 

Թող  տակաւին  տեղը  կախուած  մնայ  ոսկի  քնարը

Երկնքէն ու ծովէն

Ու հազար ու մէկ աստղերէն

Որոնք կը հսկեն յուսացող մարգերուն վրայ ու կը հաւատան

Օգոստոս 1947 
«Ճառագայթ». Ա. տարի, թիւ 20. 24. 9. 1947

ՀԵՔԵԱԹ

Կապոյտ տուները երկինքէն անդին են

Հանիներ  յիշեցէք  ձեր  մանկութեան  օրերը

Պարիկները  կապոյտ  տունէս  անդին  են

 

Բերի  -  ջեհերն  կապոյտ  մուշտակ  է  հագեր

Հազարան  բլբուլը  տեսեր  է  հիացեր

Հազարան  բլբուլը  Երկինքէն  անդին  է

 

Կապոյտ  հեքեաթները  երկնքէն  ասդին  են

Մեր  զրկանքներն  ալ  մէկ  մէկ  հեքեաթ  ըլլային

Մեր  թոռներուն  պատմէինք

Թոռներ  զրկանքը  հեքեաթներէն  սովրէին

«Ճառագայթ».  Ա. տարի. թիւ 37. 16. 1. 1948

ՍԱՂՄՈՍ

Դուն թէ որ տէրն ես անհամար աշխարհներա մը հոյլին,

Ահեղ  երկունքն,  որ  լոյս  -  զըւարթ  փայլի  հուներ  կը  ծընի,  Արքայութեան  թէ  որ  արքան  ես,  գահակալ՝  Եդեմի,

Թէ  որ  մարմինն  ես  պարապին  մէջ  փըչող  սառըն  սոյլին,

 

ԹԷ  որ  օրհնէնքն  ես,  անլուր  փառքը  հիւլէի  քօզմոսին,

Դուն՝  բազմագութ,  որու  պաշտօնն՝  ազնիւ  պատճառն  Է  լոյսի,

Որ  ծիրանին  ես  անապատն  ի  վեր  կանգնած  անջրդի,

Քառասուն  օր  ու  գիշերուան  թէ  որ  հեղեղն  ես  կրկին,

Բարձրացո՛ւր, Տէ՛ր, ցընորքներու լայնշի քաօսըդ, վե՛ր առ, -

Դուն,  որ  մարդու  խորքին  սոսկում՝  լաբիւրինթոս  կըռեցիր,

Հողէն,  ջուրէն  մեր  վանեցինք  խադերդ  անթիւ,  ցան  ու  ցիր,

Որ  վեր  նայինք  ու  երկնքիդ  գտնենք  անդորրը  գոհար։

«Ճառագայթ». Ա. տարի. թիւ 39. 29. 1. 1948

ԼԱՄԲԱՐՆԵՐՈՒ ՄԷՋ ՄՈՌՑՈՒԱԾ ԳԻՇԵՐԸ

Հեքեաթ կ՚ըլլան մինարէներն ու տանիքներ բարձրաշէն
Մրմունջներուն հետ օրհասի մը լազըւարթ յանկերգին,
Հեռաձայնի թելերն ի վեր Երկաթ ձողեր կը քըշեն
Ծաղրանըկարը գիշերուան՝ աղօտ լամբար մը ձեռքին։

 

Ապակիին  հըպած  այտեր  չես  գիտեր  ի՛նչ  կ՚երազեն,

ճամբան լոյսեր կը խոնաւնան դեռ ասֆալթին վրայ չինկած,

Կպչուն անձրեւ մը կը կաթի յիշատակի պէս  նորէն,

Հեռուանց լապտեր մը կայ, կ՚երգէ. – ի՞նչ փոյթ միջոցն ամպամած։

 

Ի՞նչ  փոյթ  տաղտուկը  ձմրան  մութ  գիշերներու  յանկերգին, 
Անոր,  որ  հեշտ  գիտէ  քալել  երփներանգ  յուշ  մը  ձեռքին

13. 03. 1947       «Ճառագայթ», Ա. տարի, թիւ 42. 19. 2. 1948

ՄԵԾՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

Մեծութիւնը հասակով չեն չափեր

Դուն Կարապետ-Տորքի նմանիլ որքան որ ուզես

Քանի որ բեռը կը կրես ասոր ու անոր

Ասոր ու անոր քով մարդ չես ՄԱՐԴՈՒԿ ԵՍ

1949     «Ճառագայթ». Բ. տարի. թիւ 105, 28. 5. 1948

ՁՄԵՌԸ

Յարատեւ ծըմեռ մ՚ապրեցաւ Կիկօն,

Մինչդեռ  դուն  կ՚ըսես,  Աշո՛ւղ  Ջիվանի,

Թէ  «ձախորդ  օրերը  ձմրան  նըման

Կու  գան  ու  կ՚երթան. »

Կա  գայ  ու  կ՚երթայ  միտքը  հոս  ու  հոն՝

Կիկօ կը խորհի.

Ըսե՛նք,  որ  ձըմեռ  մ՚ապրեցաւ  Կիկօն,

Մինչդեռ  ինք  կ՚ըսէ,  թէ  ո՞ր  մէկ  ամրան

Լուրերն հըրալէր,

Պիտի  այդ  զազիր  ձմրան  գան  վերջ  տան,

Կիկօ  իր  կեանքին՝  ամառ  չէ  ճանչցեր։

 

Հիւրն՝  այս  հիւրանոց,  ղարիպ  աշխարհին՝

Նստեր  կը  կարդանք  Աշուղ  Ջիվանին,

Վաղուց  է  եկեր  «ձմեռ»ն  ապիկար,

Երկա՜ր  կը  մընայ  սակայն  ու  չ՚երթար։

 

Ու  երբ  դուն  կ’ըսես, Աշո՛ւղ Ջիվանի,

Թէ ձախորդ օրերը ձմրան նըման՝

Կա գան ու կ՚երթան,

- Կիկօ կը խորհի՛ -

17. 06. 1947       «Ճառագայթ», Գ. տարի, թիւ 110. 24. 6. 1949

ԵՐԳ

Երգդ երգի չի նմանիր,

Ի՞նչ փոյթ, երգէ,

Աշխարհն աշխարհիդ չի նմանիր,

Երգէ՛, ի՞նչ փոյթ,

ճամբորդներուն ականջն ի վար

Երգէ՛, անցի՛ր,

Երգի մը պէս

Դուն, որ երգի

Չես նմանիր

«Ճառագայթ». ‚  Գ.  տարի.  թիւ  142, 3. 2. 1950

ԵՍ ՈՒ ԿԻԿՕՆ

Դէմ առ դէմ կ՚անցնինք կը նստինք,

 

Չունեցածներուն  մասին  կը  խօսի  Կիկօ,

Ես  ունեցածներուս  մասին  կը  խօսիմ.

Կը տխրի Կիկօ,

Ես կ՚ուրախանամ։

 

Յետոյ  կըսեմ  թէ  շատ  տխրեր  եմ  ես, -

Յետոյ  Կիկօ  կ՚ըսէ  թէ  շատ  ուրախացեր  է, -

Նորէն  կը տխրի Կիկօ,

Ես կուրախանա՛մ  նորէն։

 

Հետը  խօսելով՝  կրնամ  համրել  ունեցածներս.

Ես  Կիկօն  շատ  կը  սիրեմ։

3. 3. 1950           «ճառագայթ». Գ. տարի, թիւ 151. 8. 4. 1950

ՄԵԾ ՔԱՂԱՔԻ ՍԻՐՈՒՀԻՍ

Քեզմով քեզմով պատեցայ մեծ քաղաքը  սիրուհիս

Քեզմով  մեծցայ  մեծ  քաղաքին  մէջ  մեծ  քաղքին  չափ  եղայ

Մեծ  քաղաքէն  ալ  մեծ  եղայ  մեծ  քաղաքին  նայեցայ

Սիրտս  քեզմով  լեցուած  հարուստ  ես  մեծ  քաղաքը  ճանչցայ

Քեզմով ճանչցայ մեծ քաղաքը մեծ քաղաքի սիրուհիս

 

Քեզմով  իջայ  մեծ  քաղաքին  մէջ  փոքրացայ  փոքրացայ

Մեծ քաղաքին մէջ փոքրացայ որ մեծ քաղաքին համար լամ

Սիրտս քեզմով  լեցուած  հարուստ՝  մեծ թաղթին ժպտեցայ

Քեզմով քեզմով պտտեցայ մեծ քաղաքը սիրուհիս

«Ճառագայթ», Դ. տարի, թիւ 204-205, 14. 4. 1951

ՍԻՐԵԼՈՒ ԵՒ ԵՐԱԶԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ

ՍԻՐԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ

Երջանկանալու համար պէտք է ամբողջ կեանք մը  սիրել

Երջանկանալու համար

Սիրելու համար պէտք է այտ այտի երագել

Աւելի սիրելու համար

Ու պէտք է ասպարէզ կարդալ բոլոր անգաղտնապահ

լամբարներուն

Այտս այտիդ դնելու համար

ԵՐԱԶԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ

Երագելու համար պէտք է երազանքի տուն մը վարձել

Միատեղ երազելու համար

Պէտք է ամսէ ամիս սիրերգ մը վճարել

Չվտարելու համար

Ու պէտք է դուռ պատուհան բանալ ու բաց թողուլ

Մեր բանաստեղծ բարեկամներուն երազներուն համար

«Ճառագայթ», Ե. տարի, թիւ 209. 12. 5. 1951

ՁՕՆ

Եւ այսպէս ահա Պարոն Աբրիկեան

Տարիներն անցան

Եւ ամէն տարի իր հետ կը բերէր

Նոր աշակերտներ

Եւ ամէն տարի իր հետ կը տանէր

Կազմըւած սաներ

Եւ այսպէս ահա Պարոն Աբրիկեան

Սերունդներ եկան

Սերունդներ անցան

Եւ անոնց տըւիր լոյսն ուսողութեան

Ոչ միայն այդքան

Պարոն Աբրիկեան

Ե՛ւ  սէր եւ գորով եւ ներողամիտ

Փայլովը ժպտիդ

Ե՛ւ զըւարթութեան գաղտնիքն ալ գուցէ

Ըլլալ լաւատես երբ կեանքը դաւէ

Կեցուածքն իմաստուն

Աննըկուն մարդուն

Եւ այսպէս ահա Պարոն Աբրիկեան

Տարիներ անցան

Հայր եղան անոնք զոր մանուկ ճանչցար

Քեգ՝ բոլորին հայր

Ոչ միայն այսօր այլ միշտ տեւական

Յարգանք ու պատիւ - ոսկի յոբելեան։

1955   ԶԱՐԵՀ   ԵԱԼՏԸԶՃԵԱՆ

«ՅՈՒՇԱՄԱՏՅԱՆ Արմենակ Աբրիկեանի

Ուսուցչութեան 45–ամեայ յոբելեանին եւ առիթով». 1955

ԿԱՐԱՒԱՆ

OKTAY RIFAT [ՕՔԹԱՅ ՐԻՖԱԹ]

Քիթ բերան ունինք բոլորս

բոլորս խելք

Օրուան պէս բացայայտ է ահա

Ան իրաւացի է աս անիրաւ։

 

Մենք հետիոտն ենք մնացեր այս կարաւանին մէջ

Պէյերը փաշաները հեծեալ

ճամբաներն ենք  ինկեր  մեծով պզտիկով

Որը ճաղատ որը ոջլոտ

 

Այս հողը հին հողն է բարեկամ հողը

Արտերը բարեբեր մարգերուն գառնուկները կայտառ

կայտառ

Հորթերը մսուտ։

Գալով մեզի գործերը կնճռոտ են գեղացիս

Թուզս կարելի չէ ուտել կաթոտ է

Քարի նման է օրհնեալ սեւ հացը

Կեռասները  որդնոտ

……………………………………………………..

Սատկեցէք կ՚ըսէ սատանան

Ինչ գործ անիք այս աշխարհիս վրայ

Հաշիւ չկայ կոյր սատանայ

Անուշ է ապրիլը։

(«Եափրաք»)     [թրքերենէ] Թարգմանեց՝ ԶԱՀՐԱՏ

«Ճառագայթ». Գ. տարի.  թիւ  115. 30. 7. 1949

ԸՆԿՈՒԶԵՆԻՆ

ՆԱԶԸՄ ՀԻՔՄԷԹ

Գլուխս ամպ փրփուր փրփուր

-   ներսովս դարսովս ծով –

Կիւլհանէի  Բարքին մէջ  ընկուզենի  մըն եմ ես –

Պտուկ պտուկ ու ծերպ ծերպ ընկուզենի մը տարեց –

Թէ ով եմ - ոչ դուն գիտես - ոչ ոստիկանը գիտէ -

 

Ընկուզենի մըն եմ ես Կիւլհանէի Բարքին մէջ -

Տերեւներս գալարուն ինչպէս ձուկը ծովուն տակ -

Տերեւներս թրթռուն զերդ թաշկինակ մետաքսէ -

Առ փրցուր, մէկ հատիկս, չորցուր արցունքն աչքերուդ -

Տերեւներս իմ ձեռքերս են - հարիւր հազար ձեռք  ունիմ

Հարիւր հազար ձեռքով ես կը դպչիմ քեզի Պոլիս -

Տերեւներս  իմ աչքերս են - զարմանալով կը նայիմ

Հարիւր  հազար աչքով ես կը դիտեմ Պոլիսն ու քեզ -

Տերեւներս կը տրոփեն հարիւր հազար սիրտի պէս -

 

Ընկուզենի մըն եմ ես Կիւլհանէի բարքին մէջ -

Ոչ դուն գիտես ով եմ ես - ոչ ոստիկանը գիտէ -

1957   [թրքերէնէ] Թարգմաննեց՝

ԶԱՀՐԱՏ

«Նոր Սան» թիւ 11, Աշուն 1993

ՍՊԻՏԱԿ ՄԱՐԴԸ

ՍՈՒՆԵԱՅ ԱՔԸՆ

Սպիտակ մարդը

պզտլիկ էր երբ եկաւ առաջին անգամ

եւ իր մեծ նաւան մէջ

անշարժ նստելէն

բոլոր ոսկորները կը մզմզային

 

Սպիտակ մարդը սնանեցաւ կերակուրով

զոր իրեն կարմրամորթը հրամցուց

մեծցաւ անոնց հողին վրայ

ու փոխանակ մանիտոլին

որ խադադ կ՚ապրի ամպերուն մէջ

ուզեց որ պաշտենք

մեռեալ մը որ չարչարուեցաւ ու խաչուեցաւ

Սպիտակ մարդը

յանուն  ազատութեան

խոշոր արձան մը կանգնեց

արեւելեան ծովուն ափին

եւ աստղերը որոնց տակ

կը պարէինք ամէն գիշեր

 

գերեվարեց  իբրեւ  դրօշ

լաթի կտորի մը վրայ

 

Սպիտակ մարդը

ազատութեան նման արդարութիւնն ալ

պատկերացուց կնոջ մը արձանով

բայց հէք կինը

որ ձեռքը կշիռ մըն էր բռնած

չգիտցաւ թէ ով

բռնաբարեց զինք

քանի որ աչքերը կապուած էին

[թրքերենէ] Թարգմանեց՝ ԶԱՀՐԱՏ

«Նոր Սան» թիւ 12.  Ձմեռ 1994