ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ ԱՐԱՐԱԾՈՑ ԳՐՈՑ ԵՂԻՇԷԻ ՎԱՐԴԱՊԵՏԻ

ԺԴ (Դ III)
       Ա. 21-23
       1 Եւ զամենայն շունչ զեռնոց , զոր հանին ջուրք ըստ ազգի (Ա 21)։
       2 Ոչ ասաց անբան շունչ հանին ջուրքն, քանզի եւ բանականաց մարմինք եւս ի ջրոյ գոյացան` զի զառաջինն ի տարերացս արարան կենդանիքդ եւ յետոյ ի ծնաւղաց, այլ միջնորդ բոլորովին ջուրն է. որպէս սերմ ի ծնաւղաց հատեալ ջուր է ։
       3 Ձայն , ասէ, Տեառն ի վերայ ջուրց . եւ Աստուած փառաւք որոտաց , եւ Տէր ինքն ի վերայ ջուրց * ։ 4 Այլ եւ թեպէտ եւ երբեմն երկրի, եւ արդ ջրոյ հրամայէ բղխել, այլ երեքին եւս տարերքն լուան. եւ ի չորից գոյացան ամենայն կենդանիք. որպէս ոսկերքն ` զքարուտն, ջիղքն եւ նեարդքն եւ արիւն` զհուրն , շունչ եւ շարժումն, զաւդն ունի, թանձրութիւնն` զհողն, կապող ` զջուրն . այսոքիկ միապէս գտանին ջրայնոց եւ ցամաքայնոց ։ 5 Ա'յլ եւ զփղաց եւ զգոմիշաց ասեն ի ջրոյ գոյանալ, եւ զի զաւելի մասն կան ի ցամաքի ։ 6 Եւ թռչունք որ ի վերայ աւդոյ երկու ոտաւք եւ թեւաւք ի վերա աւդոց Տեառն երկիր պագանեն, ոմանք, այսպէս եւ այլք ` ա'յլ ազգ ։ 7 Են ի ձկանց որ որոնե ն, որ սակրոսքն կոչին, եւa են որք սէր եւ բարեկամութիւն ունին` եւ զորսացեալսն ի միասին ճարակեն, որպէս պինչէայքն եւ պինչայսպասեակքն b ։ 8 Եւ են որ խորամանկութիւնս ունին իբրեւ զհիւղոսն փոքրիկ, որ գտեալ ի քուն զկոկորդիղոսն գազանն` մտանէ եւ ուտէ զամենայն փորոտիսն եւ ընդ նստայտեղին ի դուրս ելանէ ։ 9 Եւ հաւն ատրոքոս քանզի կերակրի ի մնացեալ մսոյն , որ մնա յատամունսն Հիւղոսի եւ բարեկամութիւն կալեալ ընդ նմա` ճչէ եւ թեւահարեալ փարի եւ մագղաւքն փորէ` յամաւթ այնոցիկ, որք մոռանան զսեղանս սիրելեացն ։ 10 Ձուկն անքիւղոս , որ կոչի կողամայր, որովայն ոչ ունի , բայց միայն` գլուխ եւ մերկ կողքերս, ուստի կոտորոտեալ տնկէ եւ առնէ զաւակս ։ 11 Ուրեմն հաւատարիմ է կինն ի կողէն Ադամայ ստեղծե ալ կատովփլեսն թռչուն է , որ կոչի վայրահայեաց` զհուր բերանոյն յերկիր առաքէ, զի մի վնասեսցէ զոք ի կենդանեաց։
       12 Բազէ զշամանդաղ աչացն սրբէ դառն կեղեւով եղեգի , նոյնպէս եւ ծիծառն` զխաւարեալ աչս ձագուցն։
       13 Եւ արդարեւ մեծ են գործքն Աստուծոյ եւ զամենայն ինչ իմաստութեամբ արար։
       14 Եւ աւրհնեաց զնոսա Աստուած եւ ասէ ` աճեցէք , բազմացարուք եւ լցէք զջուրսդ որ ի ծովս (Ա 22) ։ 15 Վասն զի յաւրհնութենէն Աստուծոյ եւ ոչ ի բնութենէն ունին զաճումնն, զի բաւական լիցի ն միմեանց եւ մարդկան. լի պահելով զջուրսն ի խորհուրդ աւազանին, որոյ ծնունդքն լնուն զերկինս եւ զդրախտն։
       16 Եւ ետես Աստուած զի բարի է . եւ եղեւ երեկոյ եւ եղեւ վաղորդայն աւր հինգերորդ (Ա 23) ։ 17 Եւ ասաց Աստուած հանցէ երկիր շունչ կենդանի ըստ ազգի չորքոտանի. եւ սողունս եւ գազանս երկրի ըստ ազգի, եւ եղեւ այնպէս ։ 18 Եւ արար Աստուած զգազանս երկրի ըստ ազգի եւ զանասունս ըստ ազգի եւ զամենայն սողունս ըստ ազգի իւրեանց , եւ ետես Աստուած , զի բարի է։
       19 Երեւի մտաւոր արանց եթէ յարարչութենէ լուսոյն եւ այսր ի կրսերագունիցն սկսաւ առնել Աստուած, որպէս զբոյսս ապա` զլուսաւորսդ, զջրայինս եւ ապա զցամաքայինս, որք պատուականք են քան զնոսա, զի աւելի մասն կենաց եւ զգայութեանց ունին` մաւտ գոլով ի բանաւորս ։ 20 Սակայն երկիրն զմիակին ունի զաւրինակ, որ մայր գոլով ամենայն թուոց ոչ լուծանէն զնորա կուսութիւնն. եւ ոչ զոք ունի մայր, որպէս եւ ոչ երկին, զի ոչ ինչ միջոց է յետ Աստուծոյ առ ինքն եւ բնակիչք նորա հրեշտակք կային եւ հսկեին, ուսանէին եւս, թէ եւ ինքեանք եւս նոյնպէս արարան եւ չեն պատճառ լինելութեան ումեք։
       A 17աբ, H 24ա-26բ