ԼԷ
(ԺԷ)
Գ.
1
1
Եւ
աւձն
էր
իմաստնագոյն
քան
զամենայն
գազանս
զոր
արար
Աստուած։
2
Եւ
աւձն
աւելի
ոչ
ունէր
յառաջ
իմաստ,
այլ
յետոյ
կոչեցաւ
խորամանկ,
զի
անաւթ
եղեւ
չարին,
զոր
ի
դէպ
ետես
առ
իւր
խարդախանս։
3
Եւ
լցեալ
զնա
մատչի
եւ
կինն,
զոր
զատեալ
յառնէն
զբաւսնոյր
առ
եզերուք
դրախտին։
4
Եւ
ասէ
աւձն
ցկի
նն`
զի
է
զի
ասաց
Աստուած.
Յամենայն
ծառոց,
որ
ի
ներքս
են
ի
դրախտի
այդր
մի
ուտիցէք։
5
Ոչ
թէ
յԱստուծոյ
լուաւ
սատանայ
զպատուէրն
Աստուծոյ,
եւ
ոչ
նախագիտութիւն
ինչ
ունի
յանձնէ,
այլ
ի
դէպ
է,
թէ
ի
պատմելն
Ադամայ
Եւայի
լուաւ
նա,
ո'չ
զամենայն,
այլ
միայն
չուտելն,
եւ
ոչ
թէ
յորքան
ծառոց
<ծառոց
>,
զի
վաղվաղակի
փախնոյր
իբրեւ
զապստամբ
եւ
զչար
ծառոց։
6
Եւ
սատանայ,
զի
վնասեալ
էր
եւ
աւձիւն
վստահանայր
մատչիլ,
որ
ըստ
բնութեան
ողջ
էր
եւ
ձեռն
ընդել
եւ
ընդ
իշխանութեամբ
տուեալ
նմա։
7
Եւ
ասէ,
Զի՞
է
ասաց
Աստուած
յամենայն
ծառոց,
որ
եւ
ի
դրախտի
այդր
մի
ուտիցէք։
8
Մեղմեխանաւք
իմն
դնէ
զբանն
իբր
թէ
ուսանել
կամի,
յամենայն
ծառոց
զչուտելն
միայն
յիշելով,
զի
առաւել
ցուցցէ
զԱստուած
չարակնեալ
զնոսա
եւ
յամենայնէ
արգելեալ,
եւ
զինքն
բարեկամ
առաւել։
9
Եւ
զսուտն
խառնէր
ընդ
ճշմարիտն,
զչուտելն
ի
միոյն
ընդ
ամենին.
ուստի
առաւել
զարմացաւ
կինն,
որպէս
ընդ
գիտաւղ
եւ
ընդ
բանական
ի
խաւսսն.
եւ
զտեղի
առ
յորմէ
փախնուլ
պարտ
էր,
կամ
ասել
թէ`
ուստի՞
է
քեզ
այդ։
A
28ա
