Նոր տաղեր. 1906-1907

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
27. ՏԵՐԵՒՆԵՐԸ Կ'ԸՍԷԻՆ…
       Ոսկի շաղով օծեցիր
Կապոյտ ծաղիկն ակերուն,
Լիճերու պորտը սարսռուն,
Ու գետակներն ափնածիր:
Արե՜ւ, մե՜զ ալ ոսկեզօծէ,
արե՜ւ, մե՜զ ալ, ա՜հ, մե՜զ ալ…
       Ոսկի թոյրեր սրսկեցիր
Բըլուրներու կողն ի վար.
Փայփայեցիր հողմավար
Դաշտերուն վարսքը ցանցիր:
Արե՜ւ, մե՜զ ալ գգուէ մօտէն,
արե՜ւ, մե՜զ ալ, ա՜հ մե՜զ ալ…
       Ոսկի մատիկդ հըպեցիր
Եւ համբոյրիդ դըրիր բոց,
Իրիկուան մէջ այս հեշտին,
Մարիներուն ու մարդոց,
Աղջիկներուն` կաթնաձիր
Ու վարդ մըշուշ ճակատին:
Արե՜ւ, մե՜զ ալ ողջագուրէ,
արե՜ւ, մե՜զ ալ, ա՜հ, մե՜զ ալ…
       Ոսկի կեա՜նքը մեզ տըւիր.
Եւ առանցքը դուն եղար
Մեր աւիշին հոծ տենչին.
Տակաւին մի՛ բաժնըւիր
Եւ հնչեցուր ոսկելար
Անհուն քընարդ` հե՜ղ մըն ալ.
Ուզէ քիչ մը յամենալ,
Համբուրե՛լ մեզ վերըստին:
Ու չը ծագած դեռ ջնջին,
Բայց անգորով ու ցրտին
Լոյսն անհունէն մոլորած
Լուսաւորին առաջին
Կենսաւէտէ մեզ ամէնս ալ,
արե՜ւ, ամէ՜նս, ամէ՜նս ալ…