8.
ԿԵԱՆՔԻ
ԵՐԳԸ
Ահաբեկիչ
կնճիռներուն
մէջ
կեանքին
Լալահառաչ,
սուր
հծծիւններ
ինձ
ըսին.
“Ամէն
յոյսեր
մեծ
պարապին
կը
յանգին,
Ունայնութիւն
մը
կը
պրկէ
կեանքը
սին:
Ամէն
ծաղիկ
խամրում
մ'ունի
իրեն
մօտ,
Ու
ամէն
կեանք`
մութ
ստուեր
մը
իր
ետին.
Ծաղիկներու
բուրումին
պէս
խնկահոտ
Ամէն
յոյսեր
դեռ
չըծլած
կ'անհետին»:
Բոյց
մխացող
խոհերուս
մէջ
ծիրանի
Լոյս
մը
յանկարծ
սըպրդեցաւ
շողալով,
Կեանքի
փարփառ
երգն
ոսկեսար,
գեղանի,
Որուն
ցվերջ
ունկնդրեցի
դողալով:
“Տխուր
ողբեր
թող
չքանդեն
քեզ,
եւ
ըսաւ,
եւ
Թող
չցնդին
ոսկի
յոյսերդ
ցիրուցան.
Իր
վերջն
ունի
ամէն
կնճիռ,
ամէն
ցաւ`
Զինք
մոռցնող
ժպիտները
լուսացան:
Ահա
ի՛նչպէս,
տես,
կապոյտն
ալ
կամարին
Մերթ
ամպերու
գորշութիւնով
կ'աղարտի,
Անձրեւին
տակ
իր
ժպիտներն
կը
մարին,
Անձրեւն,
եւ
այդ
լաց,
եւ
սակայն
երգն
է
աւարտի:
Ամէն
անձրեւ
արեւ
մ'ունի
իրմէն
վերջ,
Ինչպէս
ամէն
լաց
իր
ժպիտն
արփենի.
Ու
տեւական
ուրախութիւն
մը
միշտ
պերճ
Պիտ'
յաջորդէ
ժպիտներուն
երբեմնի”:
1903,
Յունուար