Ծիածան.1903-1906

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
16. ԿԻՐԱԿՄՈՒՏՔ
       “…Եկեալքս ի մտանել արեգականն
տեսաք զլոյս երեկոյիս…”:
       Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըւարթ…
Ոսկի թելեր` պլլըւած խունկի թաւիշ մըշուշին.
Կապոյտ ծոպեր, ծիածան, ծըփուն ձայներ, միստի՜ք վարդ,
Լոյսէ արցունք մոմերու` որոնք հանդարտ կը մաշին:
       Խունկի ծարաւ իմ հոգիս կը ծըծէ պահն այս հանդարտ,
Ոսկեկըրակ աչքերով բուրվառներն երբ կը ճօճին .
Պակուցում մը հոգեգրաւ հոն կը թողու զիս անթարթ,
Կը զգամ համբոյրն իմ հոգիս պարուրող բիլ մարմաշին:
       Մեղեսիկի երանգներ կ'օծեն պարոյրը խունկին.
Խորհուրդին եմ ծնրադիր բազուկներըս խաչանիշ`
Ու կըսպասեմ որ ծագի հոգւոյս պայծառ Կիրակին…
       Ջահերն հիմակ կ'երազե՜ն համակ զիւմրիւթ ու թարշիշ…
Կամարներէն, խորանէն կը ծագին լոյս ու ծիծաղ.
Հոգիս քիչ քիչ կը թաղուի անուրջին մէջ այս չքնաղ:
       Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըւարթ…