ԲԱՐԿՈՒԹԻՒՆ
է
ախտ
մոլեկան,
եւ
որ
ունի
զնա՝
ընդ
իւրեաւ
յիմարի.
իբրեւ
զգազանի
զանձն
առնէ,
եւ
փախչել
տայ
յամենայն
ումեքէ։
Հողմն
սաստիկ
շարժէ
յաշտարակ,
եւ
զանձն
հեզ
ոչ
շարժէ
բարկութիւն։
Ջուր
շարժի
'ի
բռնութենէ
օդոց,
եւ
բարկացող
'ի
խորհրդոց
բարկութեան։
Միայնակեաց
բարկացող
վարազ
անապատի.
իբրեւ
տեսանէ
զոք,
զատամունս
իւր
կրճէ։
Եղեման
շոգի
թանձրացուցանէ
զհաստատութիւն,
եւ
բարկութեան
շարժումն
զմիտս
բարկացողի։
Խաւարեցուցանէ
զարեգակն
ամպ
մթացեալ,
եւ
զմիտս
իւր
խորհուրդք
չարայուշի։
Առիւծ
զգառագղի
շրջանակս
յաճախ
շարժէ,
եւ
բարկացող
'ի
տնկան
զխորհուրդս
զօրութեան։
Տեսիլ
ցանկալի
է
ծովու,
այլ
ոչ
որպէս
զժամանակս
խաղաղութեան։
Որպիսի՜
է
ցանկալի.
'ի
խաղաղութեան
ծովու
խայտան
դլբինք,
իսկ
'ի
խաղաղել
մտաց
միանձանց
կայտռեն
միտք
աստուածականք։
Միայնակեաց
երկայնամիտ
աղբիւր
է
խաղաղութեան ,
եւ
տայ
ամենեցուն
զխաղաղական
արբումնն։
Միտք
բարկացողի
'ի
խռովութեան
են,
եւ
ոչ
տացէ
ծարաւոյ
ջուր.
այլ
թէպէտ
եւ
տացէ,
պղտորեալ
եւ
ոչ
պիտանացու։
Աչք
բարկացողի
խռովեալ
են
եւ
արիւնալից,
եւ
սրտի
խռովելոյ
կարապետ
է
երեսք .
երկայնամիտ
միայնակեացք
խոնարհայեացք,
եւ
աչքն
զհեզութիւն
գուշակին։
Հեզ
ութիւն
առի
յիշի
առաջի
աստուծոյ,
եւ
անձն
ոչ
բարկացողի
տաճար
լինի
սուրբ
հոգւոյն։
Հանգուցանէ
Քրիստոս
զգլուխ
իւր
յերկայնամիտ
յոգւոջ.
վանք
լինին
Երրորդ
ութեանն
խաղաղամիտք։
Աղուեսք
բնակին
'ի
չարայուշ
անձին,
եւ
գազանք
որջիցեն
'ի
խռովական
սրտի։
Փախչի
այր
իմաստուն
'ի
չարութենէ
վանաց,
եւ
աստուած
'ի
չարայուշ
սրտէ։
Զջուր
յուզեալ
պղտորէ
քար
յընկենուլ
'ի
ներքս,
եւ
բան
խռովէ
զմիտս
բարկացողս։
Հեռացո
'ի
քէն
զխորհուրդս
բարկութեան,
եւ
մի՛
հանգիցէ
բարկութիւն
'ի
սրտի
քում,
եւ
ոչ
խռովիցիս
'ի
ժամանակի
աղօթելոյ։
Որպէս
ծուխ
յարդի
պղտորէ
զաչս,
նոյնպէս
եւ
չարայուշի
միտք
'ի
ժամ
աղօթելոյ։
Խորհուրդք
բարկացողի
ձագք
են
քարբի,
եւ
ուտեն
զմիտսն
զծնողսն
իւրեանց։
Բարկացողի
աղօթք
խունկ
են
ժահահոտ,
եւ
սաղմոսել
նորա
բարբառ
ատելի։
Ընծայ
չարայուշի
մրջմնակեր
պատարագ
է,
եւ
ոչ
մերձեսցի
սրսկեալ
հուր
'ի
զոհարանն։
Երազս
խռովականս
տեսանէ
բարկացողն,
եւ
զգազանաց
յարձակումն
խոկայ
սիրտ
նորա.
իսկ
երկայնամիտն
զպատահել
սրբոց,
վարժի
'ի
բանս
հոգեւորս,
եւ
'ի
գիշերի
գտանէ
զորոշումն
խորհրդոց։
