Դիւան

Հեղինակ
ԵՂԻԱ ԿԱՐՆԵՑԻ  

Բաժին
Հայ դասական մատենագրութիւն  

Թեմա
Թղթեր, նամակներ, կոնդակներ  Պատմագրութիւն  
Դիտել
Իմ սհապ դօվլաթ աղայիս մուսի Պուլղարին, իմ աչաց լուս եւ իմ աչաց լուս եւ իմ պարծանկ Եղեին։
      
       Սիրօվ կարօտիւ հարց եւ բարեւ իմ վերոյգրեալ սհապիս։ Յայտ լիցի ձեր հրամանուցն, որ քո օրհ[ն]եալ շաղաթլաման եկաւ եւ յայտնի եղաւ ձեր հրամանուցն ավհալն. աստուած յօգտէ ձերհրամանուցն եւ ազատէ փորձանաց, ամէն։ Ի՜նչ հարցանեմ ձեզ ի բարին եւ թէ կամս արարչին։ Եւ թէ անարժանս հարցման արժանի առնէք առնէք, պահեալ է աստուծոյ ձեռին սուրբ եւ արժանաւոր աղօթիւք։
       Մալում լինի ձեր հրամանուցն, միրզա Մէմի խան եղաւ, տաս օր խանութիւն էրաւ, քաղաքացոց կպաւ, յասաց թէ՝ Երեք - չորս թուման փող տվէք, եայ գնացէք Ըսպահան կռիւ։ Դէմ կայնեցան քաղաքացիք, ոչ փող տվին, ոչ ղօշուն, ասին թէ՝ Դու մեզ խան մի յեղիր, չենք յուզեր։ Տիւան բակին խան էրին, երեք օր խանութիւն էրաւ։ Միրզայ Մէմին մարթ ղրկեց, Աբաայսլարէն խանութիւն առաւ։ Կրկին քաղաքացիք դէմ կանգնեցան, չուզեցին. քաղաքին կէսն միրզա Մէմին գուզէ, կէսն՝ Դիւան բակին։ Միրզա Մէմին յինատ էրաւ, ալ խանութիւն չի էներ։ Դիւան բակին էլ վախեցաւ, ան ալ խանութիւն չի էներ։
       Քաղաքն աթաչարսու պազար չկայ, քաղաքն խառնակութեան մէջ է։ Մօսէս աղբարն Օրտըվարու եկաւ տեղս։ Միրզա Մէմին յիմացաւ, յասեր էր, կանչեց տարաւ քօվն, յասաց թէ՝ Աղան ջուղում տապանչայ բերեր է, գեղն է, գնայ բեր։ Մօսէսն գնաց, հանեց բերեց, տվեց միրզա Մէմինին։ Յայժմուս Մօսէսն օրտըվարէ գու գայ։ Այլվի տեղս մալում լինի ձեր հրամանուցն, որ պատրիքն եկեղեցին շինեն օր ըստ օրէ, քերվերն լաւ է։ Էս գրօվս քեզ հինգ գիր ղրկեցի։
       Քաղաքիս ալիշվերիշն հարցանես, ոչ առ, ոչ տուր. ղահվան ինը յապասի բանդ է եղեր։
       Մալում լինի ձեր հրամանուցն, Վաղտանկին ավհալն հարցանէք, գալօղ գիրն բերօղ չաբանին հարցէք։ Օսմանցուց յերկրին ահվայն հարցնէք, խաղաղութիւն է։
       Ձեր որպէսութենէն ինձ գիր պակաս չանէք։
       Քրիստոսի ծառայ Գալստէս հասցէ ողջոյն սիրոյ իմ վերոյ գրեալ սահապիս։
       Աստուծօվն, հասնի գիրս Ըսպահան Ֆռանկուլի Պալիօզին սհապ դօվլաթ մուսի Պուլղարին կամ սարքարին՝ պարոն Եղեին ձեռըն։ Հասուանօղ աստուծոյ օրհնէ, ամէն։
       Գրեցաւ մայիսի ամսուն ԻԷ (27)։ Թարվէզ։
      
       Յաջորդ երեսում՝ «Այնպէս գիրի գրեց թէ՝ միրզայ Մէմին գնաց Գանջայ Վաղտանկ խանին քով, պատրի Լեւոն Յարդոսն Արզրում է։ Շամախու մարդ եկաւ , պատրիքն հարցի, յասաց լաւ են, քեվեր տեղն է, եկեղեցին ձեռնվներն է, լակզիք մէկ չոբ չեն առեր։ Շատ բարեւ Օհաննէսին, Միմօնին։
       Քրիստոսի ծառայ Գալստէս հասցէ վերոգրեալ սհապի ղուլուղմն շատ բարեւ»։
      
       (Թղթապանակ N 12, թ 12- 13)