27բ
||
N
1.
Դեկտեմբերի
14
մին
գիր
էկաւ
Կասկարու
պաշտօնեայ
Սուլէյմանի
ձեռօվն
Միրազիզ
սուլթանիցն
իմ
ղրկած
համար
մին
գրիս
պատասխանն,
պարսեւար
որ
թարգմանի
այպէս.
Աստուծօվ
մինչի
կամարն
յերկնից
առանց
փուշ
վարդենի
յերկրի
յերեսն
զարդարօղ
հանապազ
քո
կենացտ
պարտիզի
ծառն
պտղաբեր
լինի
ըստ
կամաց
քոց։
Մրրկաց,
հողմոց,
վատիցն
ձեզ
աստուած
պահէ։
Բարեկամութեան
եւ
միութեան
աստիճանիցն
յետ,
քո
սիրուն
խորհրդեանտ
յայտնի
լինի,
որ
պատվելի
թուղթտ
ժամանեաց
լաւ
ժամանակին,
որօվհետեւ
ընտուր
շարադրութիւնն
քո
առողջութեան
կեանքն
յայտնում
էր
աւելաւ
եւ
աւելցուց
ուրախութիւնն
մեր
եւ
կնքեալ
թուղթն
մեծ
աստիջանաւոր
բարձր
տեղվոր
պատուելի
խան
սպարապետի
շատ
կարօղ
խանի
ծառայութեան
գրած
էր
ղատաղան
եւ
շուտ
չափառօվ
ղրկեցինք
քանի
անձն
ուռուսի
ազգն
ղրկելու
համար
աստարարել
իր։
Օրէն
է,
որ
իմացնել
ինչ
է,
որ
հարկիւ
դուք
գիտէք,
որ
խանի
կամքն
եւ
հրաման
չեղած,
մին
բան
թամամի
չի
հասնի,
էս
ժուկն
խանի
հրամայածին
պէս,
էտ
ազգին
խլաթ
տալօվ,
խնամտար
կարգելօվ,
մեր
մարդօվն
ձեր
ծառայութիւն
ղարկելու
համար
ճանապարհն
կապ
էր,
էս
թողութեան
բարձրանուն
բարձրաստիճան
վազիրի
կուշտն
առաքեցաք,
որ
ձեր
շատ
ուրախ
առջեւն
բերեն,
որպէս
որ
խորհրդի
մօտիկ
գիտենայինք,
այնպէս
անէյիք։
Եւ
նավի
ապրանացն
համար,
որ
Պաքույի
կուշտն
կոտրված
լինի,
ընկղմելու
հասած
լինի,
վերստէն
էկած
պատուհաս
եղած
լինի,
իսկի
լեզուաց
բերանոց
չի
ասվիլ
թէ
չլսեցինք։
Էս
քանի
մի
մերկ
անձն
բանվորիցն
ջոկ
էլ
ինքմին
եզր
ծօվուն
չէ
հասել։
