Գիրք քարոզութեան որ կոչի ձմեռան հատոր

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

Նախ պարտ է գիտել այսպէս. զի օրհնելն զԱստուած՝ երեք եղանակաւ իմանի։ Առաջինն գոհութիւն. երկրորդն վկայութիւն. երրորդն յայտնութիւն։ Եւ առաջինն որ գոհութիւն է՝ զի ամենայն արարածք օրհնեն զԱստուած. ոչ իբր կարօտ օրհնութեան, այլ որպէս շնորհակալութիւն եւ գոհութիւն մատուցանեն Աստուծոյ արարչին. զայս միայն ունելով տրիտուր անվճար երախտեաց նորա՝ զոր ունի առ մեզ։ Զի յոչընչէ արար եւ կազմեաց ի պատկեր ի նմանութիւն իւր. հոգի բանական, միտս իմացական, եւ կամս անձնիշխան ետ մեզ։ Եւ զայլ ամենայն երախտիսն՝ զոր յերկար համարիմ մի ըստ միոջէ թուել։ Եւ շահ այսր օրհնութեան զի անբաւ երախտեացն Աստուծոյ ոչ ինչ ունիմք փոխարէն հատուցանել. բայց միայն շնորհակալութեամբ օրհնել զԱստուած. եւ գոհանալ զնմանէ. ըստ այնմ, «զի՞նչ տաց տրիտուր Տեառն ընդ ամենայնի զոր եւ ետ ինձ։ Բաժակ փրկութեան ընկալայց. եւ զանուն Տեառն կարդացից»։ Այս է կարդալ զանուն Տեառն որ ասէ։ «Օրհնեսցուք զՏէր»։ Երկրորդ օրհնութիւնն՝ վկայութիւն է եւ խոստովանութիւն. իբրթէ խոստովանիմք եւ վկայեմք նմա զի բարի է բնութեամբ. եւ օրհնեալ է եւ արարիչ է. եւ թագաւոր եւ անմահ. եւ երջանիկ եւ բարեբուն։ Եւ այլ ամենայն օրհնութիւն այն է՝ որք վայեն ամենայն արարածք թէ, զայս ամենայն բարիս եւ մեծութիւնս ունիս բնութեամբ։ Եւ շահն այս է. զի այս օրհնութեամբս՝ յարիմք ի նաեւ մեր ձաւորիմք, կցորդ լինելով պարգեւաց եւ շնորհացն Աստուծոյ։ Զի զոր յիշատակեմք զԱստուծոյ՝ եթէ բարի է, եւ թէ ողորմած է, լոյս է, քաղցր է, եւ այլն ամենայն բարեացն կցորդիմք յիշելով զբարութիւն նորա։ Վասն այն մարգարէս յորդորէ զմեզ ասելով։ «Օրհնսցուք զՏէր՝ զի փառօք է փառաւորեալ»։ Վասն զի օրհնութեան եւ փառաց նորա կամի կցորդեալ։ Իսկ երրորդ՝ զի օրհնութիւնն յայտնաբանութիւն թարգմանէ սուրբն Դիոնէսիոս. իբր թէ յայտնի է Աստուած եւ փառք նորա, եւ արարչութիւն նորա ամենայն աշխարհի. եւ ոչ ծածուկ եւ թաքուն։ Եւ այս երեք եղանակաւ։ Նախ՝ յայտնի է Աստուած անճառ պարգեօք եւ անպատում սքանչելեօք զորս ունի առ բանականս. եթէ առ հրեշտակս ի յերկինս. եւ եթէ առ հոգիս մարդկան։ Զի ինն դասք հրեշտակաց անթիւք՝ հազարք հազարաց, եւ բիւրք բիւրուց որք կան առաջի Աստուծոյ ի սպասու. եւ անդադար բերանով եւ անհանգիստ բարբառով միշտ օրհնեն զԱստուած անլռելի ծայնիւ։ Եւ հանապազ աստուածակերպ լուսափայլութեամբ եւ շնորհօք եւ գիտութեամբ՝ վայելեն ի բարութեանցն Աստուծոյ։ Եւ ի նոցանէ ըստ կարգի հասանի ի բանական հոգիս մեր. եւ լնու անճառ պարգեւօք եւ երկնային շնորհօք։ Զոր իմացեալ իմանամք եթէ է Աստուած արարիչ՝ եւ բաշխօղ անճառ բարգեւացս այսոցիկ։ Երկրորդ՝ յայտնիէ Աստուած՝ եւ վկայեալ յիւրեական արարածոցս իւրոց։ Յորժամ տեսանեմ զերկինս լայնատարած եւ զարդարուն, եւ լուսաւորեացն միշտ շարժումն ի նմա։ Եւ զերկիրս հաստատեալ ի միջի անսիւն եւ աննեցուկ. միայն հաստատեալ ի վերայ Բանին Աստուծոյ. «որ կրէ զամենայն բանիւ զօրութեան իւրոյ»։ Այլեւ զօդս շարժական. զտիւ եւ զգիշեր. զամառն եւ զձմեռն. զաշունն եւ զգարունն։ Այլեւ տեսանեմք զծով եւ զգետ եւ զաղբիւր. զլերինս եւ զբլուրս եւ զդաշտս միշտ կայացեալ ի սահմանս իւրեանց. ըստ այնմ, «սահման եդ եւ ոչ անցանեն»։ Տեսանեմք զսոսա՝ եւ ի միտ ածեմք զարարիչն. որպէս ասէ Պօղոս. «երեւելի արարածովքս՝ աներեւոյթ զօրութիւնն Աստուծոյ իմացեալ տեսանի». եւ Դաւիթ ասէ. «երկինք պատմեն զփառս Աստուծոյ. եւ զարարածս ձեռաց նորա պատմէ հաստատութիւն»։ Ոչ թէ լեզու ունին կամ բան, այլ նշանակութեամբ իւրեանց ի ցոյցս քարոզեն մեզ թէ, արարածք են Աստուծոյ. եւ կան եւ մնան ի հրամանս նորա միշտ եւ հանապազ։ Եւ յայսմանէ ոմն իմաստասէր՝ նկատեաց զառաջին պատճառն եւ ասէ. է ոմն որ շարժէ զերկնային մարմին. զի ամենայն որ շարժի՝ յայլմէ շարժի, եւ մի է։ Զի միակերպ շարժէ. զի զբազումս զանազան շարժէ։ Եւ անբաւազոր է եւ անմարմին. զի կարէ շարժել. զի մամինն տկար է եւ չափաւոր զօրութեամբ։ Եւ անմահ է եւ անվախճան. զի անդադար եւ միշտ շարժէ. եւ անվախճանն անսկիզբն է։ Զի ամենայն որ վախճանութիւն՝ եւ սկիզբն ունի. եւ անդրադարձեալ. այլ անսկիզբն՝ անվախճան է. եւ նա է արարիչ ամենայնի. եւ նման է տալի պաշտօն։ Այսպէս յայտնի է յերեւելեացս՝ արարիչն արարածոց։ Իսկ երրորդ յայտնի է արարիչն՝ ի խնամոց իւրոց. որ զմարդ եւ զանասուն՝ զգազան եւ զթռչուն՝ զլօղակս եւ զսողունս՝ կերակրէ պիտոյիւք, եւ դարմանէ զնոսա. ըստ այնմ, «աչք ամենեցուն ի քեզ յուսան. եւ դու տաս կերակուր նոցա ի ժամու». այսինքն բնական կարօտութեամբն յուսան եւ հային յարարիչն։ Եւ նա ըստ իւրաքանչիւր զամենեցուն պիտոյս պատրաստէ, փոյթ ունելով ամենեցուն. եւ գթայ որպէս արարիչ ի ստեղծուածս. զի մի կորիցեն գործք ձեռաց նորա։ Այլ ի վերայ այսր՝ ցուցանէ զապագայիցն թէ՝ զինչ լինելոց է առ յապայ. ի ձեռն մարգարէից կամ այլօք շնորհօք փոխէ զխորհուրդս մարդական եւ զկամս ի չարէ ի բարիս։ Այլեւ փոխէ զթագաւորս եւ զիշխանս. զոմանս մեծացուցանէ. եւ զոմանս յաղքատութիւն ցածուցանէ. կատարէ զխնդիս. եւ հատուցանէ արժանապէս չարաց եւ բարեաց։ Այլեւ հանէ զամպս եւ հոսէ զանձրեւս. ծագէ արեւ. եւ փոփոխէ զլուսինն։ Եւ այս ամենայն եւ սոյնպիսիքս՝ վկայեն թէ, է եւ գոյ Աստուած։ Զի մեք ճանաչեսցուք թէ է Աստուած. եւ հաւատով մերձեսցուք առ նա. եւ օրհնելով զնա կցորդիցուք փառաց եւ բարութեան նորա։ Վասն այն ասէ։ «Օրհնեսցուք զՏէր զի փառօք է փառաւորեալ»։ Դարձեալ գիտելի է՝ զի զամենայն մարդ եւ զամենայն արարածս՝ այսու երեք եղանակաւ կարեմք օրհնել։ Նախ շնորհակալութեամբ եւ գոհութեամբ. զի յորժամ օրհնեմք զսիրելիս եւ զբարեկամս, զմեծամեծս եւ զիշխանս, գոհանամք եւ շնորհակալիմք նմա ի վերայ բարութեանցն եւ երախտեացն զորս ընկալաք ի նմանէ։ Եւ զայս ոչ իբր անկարօտի, այլ կարօտի եւ ստեղծուածոց Աստուծոյ. զի ամենայն արարածք՝ կարօտին արարչին իւրեանց. վասն այսորիկ առաւել օրհնեմք զնոսա եւ շնորհակալիմք։ Իսկ երկրորդ եղանակ օրհնութեանս՝ որ փոքունցն քան զմեզ եւ նուազից՝ օրհնութիւն մատուցանեմք։ Եւ զայն եւս յԱստուծոյ ընկալեալ՝ որ առատն է պարգեւօք. շտեմարանն է ամենայն օրհնութեան. եւ տամք մարդկան . եթէ օրհնութիւն քահանայութեան, վարդապետութեան, թողութեան, ողորմութեան, եւ այլ ինչ բարեաց՝ հողորդեմք զնա աստուածային բարերարութեանն. ըստ կարողութեան եւ չափու յուսոյ իւրեանց վայելեն զբարիսն Աստուծոյ։ Իսկ երրորդ օրհնութիւնն՝ որ յայտնութիւն է պատւոյ եւ փառացն Աստուծոյ, այսու օրհնեմք զսուրբս եւ զհրեշտակս. եւ զխաչ եւ զեկեղեցի սուրբ. զՏիրամայրն Մարիամ, եւ զայլս։ Իբր զծածուկ փառս նոցա եւ զերանութիւնն յայտնի առնել ամենեցուն. զի Տէր զփառաւորիչս իւր փառաւորէ. եւ որք սիրեն զԱստուած՝ սիրին ի նմանէ . «եւ ոյք օրհնեն զՏէր՝ ժառանգեսցեն զերկիր». զի եւ մեք ցանկասցուք մեծութեան եւ փառաց նոցա։ Այս երեք եղանակաւս՝ զամեայն ոք օրհնեմք. զվերինս եւ զներքնիս, եւ զհաւասարս մեր։ Զի եւ զսոսա օրհնութեամբն Աստուծոյ օրհնեմք եւ գովեմք. եւ մերձաւորեալ հաղորդիմք լուսոյ եւ երանութեան նոցա։ Այս է՝ «Օրհնեսցուք զՏէր»։ Իսկ այն որ ասացաք թէ՝ օրհնութիւնն Աստուծոյ շնորհալութիւն է եւ գոհութիւն. զի շնորհակալ լինիմք հոգւով՝ եւ գոհանամք մարմնով։ Այլեւ վասն հոգեւոր շնորհաց՝ շնորհակալ լինիմք. եւ վասն մարմնաւոր բարեաց՝ գոհացօղք։ Դարձեալ եւ այլ զանազանութիւն. զի շնորհակալ լինիմք ի խոստումն բարեաց. եւ գոհանամք վասն պարգեւացն յորժամ խոստմունքն կատարին։ Եւ այսպէս յոր ժամ հոգեւոր կամ մարմնաւոր բարիս խոստանայ կամ պարգեւէ Աստուած, պարտէ օրհնել եւ գոհանալ զԱստուծոյ, որ արժանաւորէ բարութեան իւրոյ։ Եւ ոչ միայն այս. այլ թէ եւ սպառանայ պատիժ յանցաւորաց, պարտ է եւ վասն այն գոհանալ զԱստուծոյ. զի այն եւս բարի է։ Նախզի՝ սպառնալեօքն զարթուցանէ։ Երկրորդ՝ զի յորժամ յետս դառնամք՝ ոչ ածէ բարկութիւն սպաշնալեացն։ Եւ ոչ այս միայն, այլեւ հայրենի է Աստուծոյ. զի ի մեղանչելն դատապարտէ եւ խրատէ։ Եւ այս բարի է. նախ զաններելի տանջանսն յաւիտենից՝ ի ժամանակեայս բերէ. զի որ մարմնով յանցեաք՝ մարմնով վճարեմք։ Եւ այս գթութեանն եւ մարդասիրութեանն Աստուծոյ է ցոյց։ «Զի զոր սիրէ Տէր խրատէ տանջէ զամենայն որդի զոր ընդունի»։ Զի զտանջանս գործոցն կրեցաք. եւ այլ ոչ եւս իշխեմք գործել։ Երկրորդ շահ է՝ զի այլ ամենայն ոք տեսցէ եւ դարձցի ի մեղաց եւ փրկեսցի. վասն այն ի խրատն եւ ի պատուհասն՝ շնորհակալ լինիմք օրհնեմք եւ գոհանամք զԱստուծոյ։ Եւ ոչ վասն այսր միայն, այլեւ վասն յաւիտեանից տանջանացն եւ դժոխոցն պարտ է օրհնել զԱստուած. զի եւ այս բարի է։ Նախ ի կողմանէ զղջացելոցն. զի բազումք երկնչին ի դժոխոցն. եւ զղջացեալ դառնան ի մեղաց։ Երկրորդ՝ ի կողմնէ ընտրելոցն, որք զերծան ի տանջանաց նորա եւ մտին ի հանգիստն։ Երրրոդ՝ ի կողմանէ արդար դատաստանին Աստուծոյ. զի արդարապէս հատուցանէ չարացն եւ հակառակացն իւրոց զտանջանս. եւ սրբոց իւրոց զհանգիստն։ Այլեւ ի կողմանէ դատապարտելոցն արդար է Աստուած. զի զամենայն հնարս հնարեաց նոցա. զխոստմունս եւ զպարգեւս. զսպառնալիս եւ զխրատս՝ ոչ զղջացան ի մեղաց. վասն որոյ յիրաւի նոքա զի անզեղջ կամօք մնացի ի չարիս՝ անզերծ կացցեն ի տանջանս։ Նաեւ ինքեանք իսկ դատապարտեալքն՝ հաշին եւ հառաչեն ի տանջանս. եւ իրաւունս տան արդար դատաստանին Աստուծոյ։ Նոյնպէս եւ երկնաւորք եւ երկրաւորք՝ որք են հրեշտակք եւ մարդիկ, օրհնեն զարդար իրաւունսն դատաստանին։ Եւ անդ կատարի բանն որ ասէ . «յերկուց եւ յերից վկայից հաստատեսցին իւրաւունք դատաստանին»։ Ապա ուրեմն ամենայն մարդիկ, եւ վասն ամենայն իրաց՝ եւ յամենայն ժամ եւ յամենայն տեղիս՝ օրհնել պարտին զԱստուած եւ գոհանալ զնմանէ. որպէս աստ մարգարէս հրաւիրէ զմեզ։ «Օրհնեսցուք զՏէր»։ Որեւ այժմ հասեալ մեր ի մեծի օր շաբաթիս սրբոյ Զատիկս, ամենեքեան ի մի բերան օրհնեսցուք եւ գովեսցուք զՏէրն մեր եւ զփրկիչն Քրիստոս՝ չորս պատճառաւ։ Նախ՝ վասն բարի պարգեւացս հոգւոյ եւ մարմնոյ. զի ընկալաք զթողութիւն մեղաց. այս հոգւոյ պարգեւ. եւ սուրբ զատիկս մարմնոյ։ Երկրոդ՝ օրհնելի է վասն յուսոյ խոստման յարութեան կենացն. որպէս նա յարեաւ ի գերեզմանէն՝ «եղեւ պտուղ ննջեցելոց եւ անդրանիկ մեռելոց». եւ զմեզ յարուսցէ «կերպարանեալ զմարմին խոնարհութեան մերոյ ըստ նմանութեան մարմնոյ փառաց իւրոց»։ Երրորդ՝ դարձեալ՝ օրհնելի է զնա վասն սպառնալեաց եւ պատժոյն. զի քառասնօրեայ պահօք կրեցաք զպատիժ յանցանաց մերոց. եւ զերծաք ի սպառնալեաց մեղաւորացն. վասն այն օրհնելի եւ գովելի է անունն Աստուծոյ։ Չորրորդ՝ օրհնելի է վասն դժոխոցն եւս. զի իջեալ մարմնով ի գերեզման, եւ հոգւովն ի դժոխս, զդրունս պղնձիս խորտակեաց. եւ զնիգս փշրեաց. այս է՝ զամուրն սատանայի. էառ աւար զհոգիս մարդկան. եւ կապեաց զհզօրն. վասն այնորիկ օրհնելի է եւ գոհանալի է զպարգեւացն Աստուծոյ. զի զտանջեալ հոգիսն ազատեաց. եւ զտանջօղ թշնամիսն կապեաց անլոյծ տանջանօք։ Վասն որոյ հոգւոյն ակամբ յառաջագոյն ետես մարգարէն եւ ասէ։ «Օրհնեսցուք զՏէր»։ Իսկ զօրհնութիւնս զայս՝ երգեաց մարգարէն Մովսէս յորժամ տասն հարուածովք եհար զԵգիպտոս. եւ պատառեաց զծովն ի սմին աւուր շաբաթու։ Վասն զի յառաջին ամիսն ի չորեքտասան լուսնին ընդ երեկս հինգշաբթի օրն՝ զգառն զենին ամենայն ժողովուրդքն. եւ խորովեալ հրով ընդ բաղարջն կերին եւ ելին. եւ եկին յերեք աւուր ճանապարհ ի ծովն Կարմիր. եւ կիրակէի գիշերին անցին ընդ ծովն։ Եւ յառաւօտու պահուն խռովեցոյց հողմ զբանակն եգիպտացւոց. եւ վարէր զկառս նոցա բռնութեամբ ի մէջ ծովուն։ Եւ ձգաց Մովսէս զգաւազանն խաչանիշ ի վերայ ծովուն. եւ կարկատեցաւ ջուրն. եւ ընկղմեցաւ փարաւօն եւ զօրքն իւր։ Յայնժամ մարգարէն Մովսէս՝ եւ ամենայն ժողովուրդքն ընդ նմա՝ երգեցին զգոհացողական զօրհնութիւնս զայս եւ ասեն։ «Օրհնեսցուք զՏէր»։ Նոյնպէս եւ Մարիամ քոյրն Ահարօնի՝ առեալ զթմպուկն ի ձեռն իւր. եւ ամենայն պարք կանանց ընդ նմա զնոյն երգն ասէին։ «Օրհնեսցուք զՏէր։ Զհեծեալս եւ զերիվարս ընկեաց ի ծով»։ Այսպէս եւ Տէր մեր Յիսուս Քրիստոս՝ յառաջին ամիսն ի չորեքտասան լուսնին յերեկս հինգ շաբաթի աւուրն՝ եկն ի վերնատունն սուրբ. եկեր զգառն հին օրինակին եւ զբաղարջն ընդ եղեգին։ Եւ փոխանակ գառինն՝ ինքն զենաւ գառն անարատ։ Եւ փոխանակ բաղարջին՝ զփրկական մարմին եւ զարիւնն իւր բաշխեաց։ Եւ փոխանակ եղեգին՝ կերաց զդառնութիւն չարչարանաց կենցաղոյս։ Եւ այսպէս ազատեաց զմեզ ի ծառայութենէ մեղաց եւ դժոխոց. որ հալոց երկաթի թարգամանի Եգիպտոսն. յօրինակ մեղաց եւ դժոխոց։ Եւ փոխանակ բարձր բազկին եւ հզօր ձեռացն՝ բարձրացոյց զաշխարհակիր բազուկս իւր ի վերայ խաչին։ Եւ սիւն ամպոյն ի տիւն եւ գիշերն լոյս տայր նոցա։ Եւ ի սմին աւուր ուրբաթիս՝ խաւարեացան լուսաւորք. եւ գիշերն յորում եմուտ ի գերեզմանն՝ լոյս ծագաց հոգւոյն ի բանդին։ Եւ փոխանակ խաչանիշ գաւազանին՝ գաւազանաւ խաչին պատառեաց զծով մեղաց . որ կարմրացեալ էր որդէսպան եւ անասնակոտոր արեամբ զոհիցն կռոց։ Եւ յորում աւուր փարաւօն ընկղմեցաւ ի մէջ գիշերի՝ ի նոյն ժամն ի մէջ գիշերի յաւուր կիրակէի՝ ի խորս անդնդոց ընկղմեաց զիմանալին փարաւօն եւ զզօրութիւն նորա։ Աւերեաց զդժոխս. եւ ազատեաց զհոգիսն ի նմանէ. եւ եհան յանապատ յերկինս։ Վասն որոյ այսօր միաձայն բազմութիւնք փրկելոցս՝ գոհացարուք զփրկչէն մերմէ Քրիստոսէ նոր լեզւաւ. այսինքն նոր երգով յարութեան։ «Օրհնեսցուք զՏէր՝ զի փառօք է փառաւորեալ»։ Եւ զի՞նչ իցէ փառօք փառաւորելն։ Չորս իմն նշանակէ։ Նախ՝ ցուցանէ թէ անկարօտ է փառաց եւ օրհնութեան մերում. զի նա միշտ անեղական փառօք է փառաւորեալ։ Երկրորդ դարձեալ՝ զի ի բազմութեանց դասուց հրեշտակաց փառաւորեալ է միշտ ի յերկինս. եւ այժմ ի յերկրի եւս փառաւորեցաւ։ Երրորդ դարձեալ՝ ի հրէից միայն փառաւորիւր որ օրինակ էր եւ անցաւոր. եւ այժմ յեկեղեցւոյ ի քրիստոնէից եւս փառաւորեցաւ ճշմարիտ եւ յարակայ փառաբանութեամբ։ Չորրորդ դարձեալ՝ ի կենդանեաց միայն փառաւորիւր ի յերկրի. իսկ այժմ էջ ի դժոխս եւ տիրեաց կենդանեաց եւ մեռելոց. այժմ ի կենդանեաց եւ ի մեռելոց է փառաւորեալ եւ օրհնեալ։ Զայս ցուցանէ ասելն։ «Օրհնեսցուք զՏէր՝ զի փառօք է փառաւորեալ»։ Այժմ եկայք դուք նոր ժողովուրդք Քրիստոսի Աստուծոյ. արժանացեալք աւուրս շնորհի ի սուրբ զատկիս երեկոյիս շաբաթու՝ յորում լուսանայ միաշաբաթին. ի մի բերան եւ ի մի շունչ համաձայն եւ համալեզու՝ օրհնեսցուք զփրկիչն մեր Քրիստոս. որ յարեաւ ի մեռեալոց. եւ յարոյց զմեզ ընդ ինքեան։ Որ փրկեաց ի խաւարէ՝ եւ էած ի լոյս մեծի աւուրս ծագման։ Օրհնեալ է փրկագործ տնօրէնութիւնն Քրիստոսի։ Օրհնեալ է կենսունակ չարչարանքն, եւ կենդանարար մահ անմահին Աստուծոյ։ Օրհնեալ է կենդանարմատ փայտն անմահութեան ի մէջ դրախտի եկեղեցւոյ. որ զանմահ պտուղն Քրիստոս մեզ պտղաբերեաց։ Օրհնեալ է աղբիւրն անմահութեան կենսատու սուրբ գերեզմանն անմահին. յորմէ զյարութիւնն անմահութեան մեզ պարգեւեաց։ Այսօր ընդ սուրբ առաքելոցն ի վերնատանն՝ ուրախասցուք եւ տօնեսցուք զյարութիւնն Քրիստոսի։ Այսօր ընդ Յովսէփայ արեմաթացւոյն պատեսցուք սուրբ կտաւօք զսուրբ մարմինն կենդանարար. եւ պահեսցուք սրբութեամբ ի գերեզման հոգւոյ եւ մարմնոյ մերոյ։ Այսօր ընդ իւրաբերից կանանցն՝ իւղովք արտասուաց եւ խնկօք օրհնութեան պատրաստ եւ արթուն լիցուք. զի կենսունակ ողջուրնին համբուրիւ ոտիցն արժանի լիցուք։ Այսօր ընդ սաւառնացեալ լուսափայլ հրեշտակապետացն մեծաց՝ քարոզեսցուք բարձր բարբառով զյարութիւնն Քրիստոսի։ Այսօր ոչ թաքուսցուք զշնորհս յարութեանն որպէս հրէայքն եւ քահանայքն, եւ կամ զինուորքն կառաքեալք. որք զարծաթն առին, եւ զյարութիւնն թաքուցին։ Այսօր ոչ ինչ ունելով տրիտուր եւ փոխարէն անկշիռ մեծութեան եւ պարգեւացս եւ անպատում խնդութեանս. այլ միայն օրհնեսցուք զՏէր զփառօք փառաւորեալն. զի որք օրհնեսցեն զՏէր՝ օրհնեսցին ի նմանէ։ Օրհնեսցուք զհայր՝ որ առաքեաց ի փրկրութիւն մեզ զԲանն Աստուծոյ։ Օրհնեսցուք զՀոգին Սուրբ Աստուած՝ գործակից եւ փառակից Հօր եւ Որդւոյն Միածնի։ Օրհնեսցուք զմարդասէր փրկիչն մեր Քրիստոս՝ որ համբերեաց խաչի. եւ դաւ ի գերեզմանի. եւ յարեաւ այսօր ի մեռելոց։ Օրհնեսցուք զնա. զի այսու օրհնութեամբս հաղորդիցուք մեծի ազատութեան սրբոյ զատկիս։ Այլեւ չարչարանաց եւ մահուան եւ թաղման նորա. զի եւ փառաց յարութեան եւ շնորհաց նորա՝ արժանի լիցուք պայծառ դիմօք եւ զուարթ երեսօք տեսանել զյարուցեալն Քրիստոս յաներեկ աւուրն յարութեան մերոյ։ Որով եւ ընդ որում Հօր եւ Ամենասուրբ Հոգւոյն, վայել է փառք իշխանութիւն եւ պատիւ այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեան։