56.
ԽԱՉԱՏՈՒՐ
ԿՈՂԲԵՑԻ
†
ՋԿԶ=1517
ապրիլ
5,
կիր.
Սա
էր
յերկրէն
Կողբայ,
որ
եկեալ
ընտանեօք
իւրովք
ի
քաղաքն
որ
կոչի
Ամիթ
`
եւ
բնակեցաւ
անդ
ժամանակս
ինչ:
Եւ
յաւուր
միում
գնացեալ
ի
շուկայն
առնուլ
հաց
վասն
ընտանեաց
իւրոց
`
եւ
հանդիպեալ
նմա
Բ
զօրականք
`
ասեն
ցնա.
«
Հայ
ե՞ս
թէ
Տաճիկ
»:
Եւ
նա
ոչ
գիտէր
թէ
զի
'
նչ
ասեն
նոքա:
Եւ
ասաց
թէ
«
Հայ
եմ
»:
Եւ
նոքա
ճիչ
բարձեալ
թէ
«
Այս
Հայս
տաճկացաւ
»,
եւ
բերեալ
սուտ
վկայս
կացուցին
ի
վերայ
նորա,
եւ
կալեալ
կապեցին
զնա,
եւ
առեալ
տարան
առաջի
փաշային
եւ
դատաւորին:
Եւ
նոքա
ողոքանօք
եւ
սպառնալեօք
շատ
ջանացին
եւ
ո
'
չ
կարացին
հաւանեցուցանել
զնա.
զի
նա
վառեալ
էր
ի
սէրն
Քրիստոսի
եւ
դաւանէր
զՔրիստոս
Աստուած:
Եւ
նոյնժամայն
հատին
ի
վերայ
նորա
վճիռ
մահու,
զի
հրով
այրեսցեն
զնա:
Յայնժամ
առեալ
տարան
զնա
ի
տեղի
կատարմանն,
եւ
գրոհ
տուեալ
Տաճկացն
`
ժողովեցին
փայտ
եւ
կուտեցին
իբրեւ
զբլուր
մի
ընդդէմ
սրբոյն:
Եւ
խրատ
տային
նմա
թէ
«
Ուրացիր
զՔրիստոս
եւ
եկ
ի
յօրէնս
մեր
»:
Եւ
նա
ամենեւին
ոչ
խօսէր
ընդ
նոսա,
այլ
օրհնէր
զԱստուած
եւ
ասէր
թէ
«
Ես
քրիստոնեայ
եմ
»:
Եւ
նոյնժամայն
բորբոքեցին
զհուրն
եւ
արկին
ի
ձեռսն
եւ
յոտսն
շղթայս,
եւ
բուռն
հարեալ
զօրականացն
եւ
տարան
զնա
մերձ
հրոյն,
զի
խորովեսցեն
եւ
ապա
այրեսցեն:
Եւ
ճենճերէին
ոսկերք
անդամոց
նորա,
եւ
նա
էր
ի
մէջ
նոցա
`
որպէս
զգառն
ի
մէջ
գայլոց:
Եւ
օրհնէր
զԱստուած
եւ
ասէր.
«
Աստուա
՜
ծ
իմ,
Աստուա
՜
ծ
իմ,
օգնեա
'
ինձ
»:
Եւ
մի
ոմն
ի
զօրականացն
հարցեալ
թէ
«
Զի՞
աղաղակէ
մարդն
այն
»`
եւ
նոքա
ասեն
թէ
«
Զայս
ասէ
-
Աստուա
՜
ծ
իմ,
Աստուա
՜
ծ
իմ,
օգնեա
'
ինձ
»:
Եւ
նա
քարշեալ
զսուսերն
իւր
եւ
հատեալ
զգլուխ
սրբոյն
`
եւ
նա
այնպէս
կատարեցաւ
ի
Քրիստոս,
բարի
հաւատով,
յապրիլ
ի
Ե,
յաւուր
Աւետեաց
սուրբ
Աստուածածնին,
ի
թուին
Հայոց
ԹՃԿԶ
ամին.
որոյ
յիշատակն
օրհնութեամբ
եղիցի:
Եւ
այն
զօրականքն
որ
մատնեցին
զսուրբն
`
եհար
մինն
զմիւսն
թըւանկովն
եւ
եսպան:
Եւ
զսպանօղ
ընկերին
բերեալ
կապեցին
ի
ձիոյ
ագի
եւ
ի
Դ
դուռն
քաղաքին
ի
շուռ
ածին
`
մինչեւ
կոտորեցան
ամենայն
անդամք
նորա:
Եւ
զպեղծ
մարմինն
բերեալ
զարկին
ի
չանկալն
`
որ
հարեալ
էին
ի
մէջ
շուկային
ի
փառս
սատանայի:
Եւ
սուրբ
վկայն
Քրիստոսի
Խաչատուր
հանգեաւ
ի
դասս
մարտիրոսաց: