64.
ՆԱՀԱՏԱԿՆ
ԿՈԿՃԱՅ
ՍԵԲԱՍՏԻՈՅ
†
ՋՁԵ=1536
Ոտանաւոր
վասն
Կոկճայ
նահատակին
Սեբաստիոյ
տուն
ԺԷ.
Յինըն
հարիւր
Հայոց
թուին
Ութսուն
եւ
հինգ
աւելորդին
`
Խիստ
մեծ
կըսկիծ
ողորմագին
Եղաւ
մանկանըն
Կօկճային:
Ով
որ
լըսեց
զտանջանքն
սորին
`
Սեւաստ
երկիր
ամէն
լացին.
Որ
էր
անմեղ
ի
տան
միջին
`
Յանկարծակի
ըզդուռն
առին:
Վըկայ
մէկ
ըզմէկ
բըռնեցին,
Զէտ
չար
գազան
բոլորեցին
`
Թէ
«
Մեզի
քուֆըր
ասացին,
Մամլաքաթս
է
Ղըզըլպաշին
»:
Առեալ
տարան
դատաւորին,
Նոցա
լալու
ոչ
լըսեցին
`
Թէ
«
Ուրացիր
զՔրիստոս
Որդին,
Ապա
թէ
քեզ
ճար
կու
լինին
»:
Սէրն
Յիսուսի
ծաղկէր
հոգին,
Անվեհեր
տար
զպատասխանին
Թէ
«
Ես
Քրիստոս
խոստովանիմ
Սուրբ
հաւատով
Լուսաւորչին
»:
Աղաչէին
բազում
բանին
Եւ
շատ
պարգեւք
խոստանային:
Նա
ոչ
խօսէր
ամենեւին,
Միայն
օրհնէր
զՀայր
եւ
զՈրդին:
Բայց
չար
զինուորքն
այն
փաշային
`
Լըցան
թիւնօք
իբրեւ
օձին,
Վայր
կոխեցին
զնա
ի
գետին,
Զլեզուն
հանեալ
եւ
կըտրեցին:
Մանուկն
որպէս
զառիւծ
գոչէր,
Հայէր
յերկինս
եւ
հառաչէր.
Ոչ
ոք
չըկայր
բարեխօսէր,
Կամ
մարդ
կարէ՞ր
որ
ազատէր:
Գլուխն
ի
բաց,
ձեռքն
ի
կապին
`
Արիւն
թափէր
ի
բերանին.
Սիրտք
բեկէին
զնա
տեսողին,
Երբ
որ
տարան
ի
մօյտանին:
Ոմանք
ըզնա
աղաչէին,
Եւ
այլք
ահիւ
ըսպառնային.
Ոմանք
փայտիւ
հարկանէին,
Եւ
այլք
սըրով
գաղտ
խոցէին:
Կոկճան
կապած
կայր
ի
միջին,
Որպէս
գառինս
ի
մէջ
գայլին.
Հայէր
ի
յաջ
դիհ
եւ
ձախին,
Լեզու
չունէր
ի
բերանին:
Դարձեալ
բերնէն
ձող
մի
զարկին
Եւ
գըլխիվար
կանգնեցուցին,
Որպէս
Պետրոս
Առաքելին
`
Որ
գլուխ
ի
վար
զնա
խաչեցին:
Յետոյ
քարիւ
քարկոծեցին
`
Ի
վկայութիւն
Ստեփանոսին,
Չարչարանօք
նահատկեցին,
Ապա
թողեալ
ի
բաց
գնացին:
Երբ
որ
տեսան
զնա
ի
փայտին
`
Բոլոր
երկիրն
ըզնա
լացին,
Եւ
ողբալով
զնա
գովէին,
Ըզքաջ
մանուկն
ափսոսացին:
Միմեանց
պատմեալ
նուաղէին,
Զարիութիւնըն
գովէին,
Որ
քաջութեամբըն
տիրացաւ
Անանց
լուսոյն
եւ
երկնային:
Տարեալ
զմարմին
սուրբ
հանգուցին,
Հետ
քառասնիցըն
նըշխարին,
Ճառագայթեց
մէջ
գիշերին
`
Լոյսն
ի
վերայ
գերեզմանին:
Զոր
անօրէնքն
զլոյսըն
տեսին,
Եւ
փոշիման
վայր
մընացին,
Եւ
քրիստոնեայք
մըխիթարին,
Օրհնեն
ըզՀայր
եւ
զիր
Որդին: