1.
ՅԱԿՈԲ
ՎԱՐԴԱՊԵՏ
ԵՒ
ԸՆԿԵՐՔ
ՆՈՐԻՆ
†
օգոստ.
14
կիր.
Կամիմ
ես
ի
բանս
խօսել,
Խօսելոյ
ոչ
եմ
արժանի.
Հոգիս
ի
ձեռաց
թողի,
Հողեղէն
մարմին
սիրեցի:
Լըցեալ
եմ
զերսուն
տարին,
Չեմ
կացեալ
ի
պատուիրանին.
Հոգիս
է
մեղօք
լըցեալ,
Եւ
մըտօքս
եմ
տարակուսեալ:
Հան
ցեղ
ժամանակ
հասաք`
Այլազգեաց
մենք
կոխան
եղաք,
Պէսպէս
փորձանաց
դիպաք,
Եւ
տաճկաց
սըրէն
խոցեցաք:
Զօրէնս
Աստուծոյ
թողաք,
Սատանայի
կամքն
սիրեցաք,
Այսպէս
ժամանակ
հասաք,
Եւ
բազում
չարիք
դիպեցաք:
Վա՜յ
է
մեր
Հայոց
ազգին,
Որ
բազումք
ըզմեզ
կոխեցին,
Մեր
փառքն
ի
մեզնէ
առին,
Մեր
տանէն
հանեալ
վարեցին:
Յերկիրըն
Հայոց
ազգին`
Թաթարին
ազգն
աւերեցին,
Վանայ
մինչեւ
յԵրզընկան
Շինութիւն
բընաւ
չի
թողին:
Շատ
վանք
եւ
եկեղեցիք
Ի
հիմանց
խախտեալ
փըլուցին,
Բազում
գիրք
աստուածաշունչք`
Զայն
ամէնն
առեալ
գերեցին:
Շատ
բերդ
եւ
քաղաք
առին,
Շատ
երկիր
հըրով
այրեցին,
Կացինն
ի
ձեռներն
առին,
Զբոյս
եւ
զտունկ
զամէնն
կըտրեցին:
Ողորմ
ողբալից
բաներս`
Որ
եղաւ
Արճէշ
գաւառին,
ԶՅակոբ
քաջ
րաբունապետն
Երեսուն
հոգով
սպանեցին:
Ամսեան
ի
Օգոստոսին
Տասնեւչորս
օրն
ի
կիրակին,
Փոխման
սուրբ
Աստուածածնին,
Անօրէնքն
զնոսա
պատեցին:
Մինչդեռ
ի
պաշտօն
էին
Ի
ժամու
ահեղ
գիշերին,
Յակոբ
վարդապետըն
սուրբ
Մեկնութիւն
առնէր
երազին:
Ասաց
իր
միաբանից
թէ`
Շուտով
նըշխարըք
կազմեցին.
«Գիշերս
ես
երազ
տեսայ,
«Կու
վախեմ
այլ
մի
ծուլանայք:
«Որդիք,
անհոգ
մի'
կենայք,
«Միմիեանց
խոստովանեցէք,
Իմ
սիրտս
ի
փորիս
կ՚այրի,
Դուք
բնաւին
զայն
ոչ
միտ
ածէք»:
Յորժամ
զպաշտօն
արարին,
Ժամարարքն
ըսպաս
դընէին,
Յանկարծ
դըղըրդում
եղեւ,
Թէ
«Եաղինքն
ըզմեզ
կոխեցին»:
Անողորմ
ի
ներս
մըտին,
Սուսերօք
զնոսա
սպանեցին,
Մինչդեռ
պատարագէին,
Զամենայն
ի
սուր
քաշեցին:
Մինչդեռ
կենդանի
էին,
Օրհնութիւն
վերառաքէին,
Բազում
լալիւ
ողբային,
Առ
Քրիստոս
ձայնիւ
գոչէին:
Յորժամ
նահատակեցին,
Եւ
ըզտաճարն
հրով
այրեցին,
Մարմինք
սուրբ
երանելեացն
Տաճարէն
այլ
ոչ
փոխեցին:
Յակոբն
էր
ընտրեալ
ազգօք,
Եւ
լըցեալ
եօթնարփին
շնորհօք,
Մաքուր
յաշխարհի
կացեալ,
Զարդարեալ
անճառ
պըսակօք:
Եղուկ
ու
վայ
մեր
անձանցս`
Որ
աչօք
մերովք
զայս
տեսաք.
Ողորմ
ողբալի
եղաք,
Հայրենեաց
մերոց
զըրկեցաք:
Ով
որ
զայս
բաներս
ասէ,
Վարդապետն
բերան
մի
յիշէ,
Քրիստոս
իւր
մեղքըն
ջընջէ,
Գեհենին
հըրոյն
ազատէ: