ՀԱՅՈՑ ՆՈՐ ՎԿԱՆԵՐ (1155-1843)

113.
ՅՈՎԱԿԻՄ ՍԱՄԱԹԻԱՑԻ

¹ Անգլուխ մարմին

Յովակիմայ նահատակի Թավուքքեան Կոստանդնուպօլսեցւոյ

ամփոփէ տապանս

որ կատարեցաւ յամի Տեառն 1843 օգոստոս 10

ի հասակի 22 ամաց.

Դեռ յ՚առոյգ տիս զառաքինեաց զհանդէս

Ցուցեալ յանձին ի փորձութիւնս պէսպէս.

Իբրեւ ոսկի արկաւ ի բովս տանջանաց

Մինչեւ արեամբն զմեղս անկման իւր սրբեաց:

Յոյս սնոտեաց` գանք եւ կտտանք, մամոնայ,

Միաբանեալ յարեան մարտ տալ ընդ նմա.

Անուամբ Տեառն ել ընդ առաջ անվեհեր,

Յաղթեաց եւ ետ զփառս Փրկչին իւր նուէր:

Հաճեցաւ Տէր, էջ պսակաբերն յայն ի պահ,

Յորում դահիճն վարէր զանմեղըն ի մահ.

Կապեալ ձեռօք` աչքն ի խոնարհ գնայր նա,

Ընդ հետս Փրկչին իբր ընդ շաւիղ Գողգոթայ:

Ամբոխ մեծ էր, եւ բանսարկուն դեռ իբր օձ,

Փչեալ առ ունկն, ճգնէր վատնել ըզսիրոյն բոց,

Այլ պատանեակն դրդուեալ զգլուխն եւեթ,

Վանեաց զչարն եւ լուրջ դիմօք ծունր եդ:

Շողաց սուսերն` երիցս եհար ըզծոծրակ,

Ի կիսահատ պարանոցէն սուրբ ծորակ.

Ցայտէր ի սփիւռ, այլ նա ընդ մէն մի հարուած,

Մնչէր հեզիկ, «Սէրդ իմ Փրկիչդ իմ Աստուած»:

Պակեաւ դահիճն եւ մոլեգնեալ յարենէ`

Իբր ոչխարի զսուրն ի կոկորդն դնէ,

Աչք պատանւոյն խփմամբ զհրեշտակս ողջունեն

Որ զհոգին առեալ Փրկչին նուիրեն:

Կապեալ վեմ մեծ զմարմինն ի ծով ընկեցին,

Ամպրոպայոյզ ջուրք իբր ի ցաւս երկնեցին,

Ի թաթառաց խռովեալ անդունդն ալեսաստ,

Զանգլուխ աւանդն բերեալ մատոյց յեզերս աստ:

Որ գայ շիրմիս նահատակիս այցելու

Առցէ խրախոյս եւ յիշեսցէ ակնածու

Եթէ ի շնորհս սորա զմեզ Տէր փրկեաց,

Յօրէ անտի` յարենէ եւ լլկանաց: ²