[ԵՂԾ ԱՂԱՆԴՈՑ ԵԶՆԻԿԻ ԿՈՂԲԱՑՒՈՅ]

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

Այլ եւ միւսն եւս անպիտանագոյն է՝ զոր ասենն՝ թե եւ զբարսմունսն ետ ցնա առնել վասն իւր յաշտ, իբր ոչ եթե յՈրմզդի կամ ի յազելն էր զաւրութիւնն՝ [137] այլ ի գաւազանսն։

Զի եթե ինքն հաւատարիմ էր լսելի լինելոյ, ապա աւելորդ իմն էր զգաւազանսն ի ձեռին ունել։

Եւ եթե ինքն չէր արժանի, եւ ոչ գաւազանքն բաւական եին արժանի առնել յազելոյ զանարժանն։

Զի բարսմունս ունել եւ յաշտ առնել՝ մարդկան գործ է եւ ոչ Աստուծոյ. <եւ լսելն ոչ մարդկան գործ է՝ այլ Աստուծոյ>։

Իսկ եթե նա Աստուած էր, եւ կարող էր զերկինս եւ զերկիր առնել, զի՞նչ պիտոյ էր նմա բարսմունս ունել եւ յաշտ առնել, զի զհայրն ի կասկածանացն ապրեցուսցէ։ Որ զերկինս եւ զերկիր կարող էր առնել առանց բարսմանցն, զհայրն զիա՞րդ ոչ կարէր անհոգ առնել առանց գաւազանացն։

Եւ արդ յայտ եղեւ՝ թե եւ հայրն անմիտ եւ տկար եւ յ248rայլ ապաստան էր, եւ որդին նոյնպէս տկար եւ անմիտ։

Զի ոչ նա՝ որդի առանց յաշտ առնելոյ կարաց մնանել, եւ ոչ որդին՝ առանց զգաւազանսն ի ձեռն առնլոյ կարաց զնա ազատ առնել ի կասկածանաց։