Արդարեւ,
որպէս
երանելին
Առաքեալ
ասէ,
թե
իմաստութեամբն
Աստուծոյ
ոչ
ծանե275rաւ
աշ[202]խարհ
զԱստուած։
Եւ
զի՞նչ
զարմանք
են
ընդ
նոցա՝
թե
զերկինս
վասն
անչափ
մեծութեանն,
եւ
զլուսաւորս
վասն
առաւել
պայծառութեանն
աստուածս
կարծեին,
յորժամ
ի
փայտս
եւ
ի
քարինս
եւ
ի
գազանս
եւ
ի
ճճիս
անգամ
աստուածս
խնդրեին,
զորս
իւրեանց
իսկ
բնութեան
բարքն
կշտամբեն.
այնու
զի
արարչախնդիր
եւ
աստուածախոյզ
են,
եւ
անկեալք
ի
միոջէ
ճշմարտէն՝
ի
բազումս
ոտնառեցին,
եւ
ոչ
ուրեք
եղեւ
կա
եւ
հաստատութիւն։
Զի
խնդրելն
զԱստուած,
գովութեան
արժանի
էր.
եւ
ոչ
զմին
եւեթ՝
այլ
բազումս
մուծանել,
անհնարին
ամբարշտութիւն
է։
