Առ
Սերուքաւ
եղեւ,
ասեն,
սկիզբն
հեթանոսութեան։
Ուստի
յայտ
է՝
թե
ցայն
վայր
աստուածապաշտք
եին,
եւ
եկեղեցի
Աստուծոյ
ի
սկզբանէ
աշխարհի
էր,
զորմէ
եւ
Դաւիթ
ի
հոգւոյն
սրբոյ
ուսեալ,
մատուցանէր
աղաւթս՝
թե
յիշեա
զեկեղեցի
քո
զոր
ստացար
ի
սկզբանէ։
342
Բայց
թեպէտ
եւ
հեթանոսութիւնն
եմուտ
յաշխարհ,
այլ
աստուածպաշտութիւնն
ոչ
ամենե[230]ւին
պակասեաց։
Եւ
յայտ
անտի
է,
զի
գնացեալ
Աբրաամ
ի
հեթանոսացն
եկն
<ի
Քանան>
աստուածապաշտաց
պատահեաց.
Մելքիսեդեկայ
քահանայի
Աստուծոյ
բարձրելոյ,
եւ
քահանայ
ոչ
երբեք
անուանի՝
եթե
ոչ
ժողովուրդ
գուցէ
նորա.
եւ
Աբիմելեքայ՝
որ
Աստուծովն
եւեթ
խաւսէր
ընդ
Աբրաամու,
եւ
ոչ
դիւաւք։
Եւ
բարեկամքն
Յոբայ
եւ
Եղիուս
Աստուծով
միայն
ամենակալաւ
խաւսեին
ընդ
նմա։
343
Եւ
այնպէս
ոչ
եթող
երբեք
Աստուած
զաշխարհս
առանց
վկայութեան։
Որպէս
մարգարէն
առ
հրեութեամբն
ասէր
իբրեւ
յերեսաց
Աստուծոյ՝
թե
յամենայն
տեղիս
արկանեն
խունկս
եւ
մատուցանեն
պատարագս
անուան
իմում։
Զի
ցուցց287rէ՝
թե
յամենայն
դարս
աստուածապաշտք
գտանեին,
որ
յանդիմանեին
զհեշմակապսշոսն։
