Տաղեր

Պատճէն թւոյ նոր տումարի
Է ծննդեան Քրիստոսի,
Քանզի ծնունդն Քրիստոսի
Քրիստոնէից է նոր տարի:

Զի նոր արարչութիւն լինի
Եւ ամենայն ինչ նորոգի,
Նորոյ երկնի, նորոյ երկրի,
Նաեւ մասանցն ամենայնի:

Քանզի Աստուած մարդ լինի,
Նոր արեգակ մեզ երեւի,
Վասն այն կոչի մեզ նոր տարի,
Որ եւ զմեզ ընդ իւր տանի:

Այլեւ անուանք ամսոցն յայտնի
Առաքելոցն Քրիստոսի,
Յոյժ գեղեցիկ եւ պիտանի,
Խորհրդաւոր եւ սքանչելի:

Երկոտասան թիւ համարի
Կենդանակերպքն, որ ի յերկնի,
Նոյնքան թւով մասն աշխարհի,
Որ ի յանդամս մեր առակի:

Բայց ես տրուպ եմ ի կարգի,
Վարժապետաց աստիճանի,
Որ եւ յիշման չեմ արժանի,
Ղուկաս, անունս է Կեղեցի:

Որ եմ տգետ ամենայնի,
Մարմնով տկար, յոյժ աղտեղի,
Հոգով մեռեալ, միտք յիմարի,
Որ զտումարս յարմարեցի:

Ո՛չ իմաստնոց վերծանելի,
Այլ տղայոց մանկագունի,
Մի՛ կարծեսցի բանս հպարտի,
Զի ես նման եմ ոչնչի:

Զի այս գործ չէր ինձ առնելի,
Այլ իմաստնոց ձեռնարկելի,
Սակայն յիշմանն պատճառի,
Որք ընթեռնուն, տան ողորմի:

Այլ առ փափագ սրտիս ՚ւ ըղձի,
Զի չունէի մասն բարի,
Զայս սակաւ բանս ի յոտք հանի,
Որ յորժամ յիշատակի:

Եւ որ յիշէ, յիշեալ լիցի,
Աստ եւ յաւուրն աներեկի,
Յորժամ գայցէ Տէրն ամենի,
Հատուցանել վարձ վաստակի:

Ի թւականիս մեծ Հայկազնի
Աբեթական տումարի,
Հազար անցեալ ընդ քառասնի
Եւ երկու թիւ այլ աւելի:

Ի դուռն սուրբ Կարապետի,
Որ մականուն Ղզլպաշ կոչի,
Ի յանբարի ժամանակի,
Որ եմք կոխան պեղծ չար ազգի,

Որ մականունն է Օսմանցի,
Դաւանութեամբն Մահմեդի,
Ժանիք ունին չար գազանի,
Նման կարճի եւ քարբ օձի,

Արեան արբու քրիստոնէի
Եւ մանաւանդ ուղղափառի,
Յորոց փրկէ Տէրն ամէնի
Յաղագս ամենայն Խաչապաշտի: