Եւ
մեր
Դարանաղեաց
երկիրս
Կամախոյ
վանորէից
ի
մօտահաս
ժամանակիս
զոչ
ոք
ի
վարդապետաց
եղեալն
կամ
տեսեալ`
չիք
մեր
լուեալ
կամ
տեսեալ
երբէք,
բայց
միայն
Կարապետ
անուն
վարդապետ
մի
Գոմերցի
ի
Ջորեհանգստի
Լուսաւորչի
վանացէն,
որ
մականուն
Յալաֆ
ասէին:
Նա
կու
յիշուէր
ի
մեր
ժամանակին,
ոչ
վասն
մեծահանճար
իմաստութեանն
եւ
գիտնականութեանն
կամ
գործնական
առաքինութեանն,
որ
շատ
վարժ
եւ
կիրթ
չէ
եղեալ
ի
գրոց
եւ
ոչ
մեկնութիւն
ասել
դասիւ,
բայց
միայն
քարոզասաց
եղել
է
ի
նսեմ
խաւարեալ
ժամանակին
որ
ճշմարիտ
վարդապետք
նուազեալ
եւ
վերջացեալ
էին
ի
մեր
Կամախէն
եւ
ամենայն
գիւղք
եւ
քաղաք
ի
շինութեան
եւ
ի
խաղաղութեան
գոլով,
որպէս
յաւուրսն
Մօրկայ:
Նա'
հանապազ
շրջելով
սա
ի
վերայ
ամենայն
մօտեհաս
գաւառացն
եւ
ի
գործ
ածելով
զսակաւիկ
գիտութիւնն
իւր,
զարծաթ
բանին
Տեառն
արկանելով
ի
սեղանաւորս,
այսինքն
յոգոջ
մարդկան:
Եւ
զինչ
որ
անկանէր
պտուղ
ողորմութեան
գաղելով
յընչաւէտացն,
ի
նեղեալս
եւ
կարօտեալսն
բաշխէր
եւ
շատ
եկեղեցիք
աւերակք
նորոգելով
եւ
պանտոկ`
այսինքն
խոնահկա
եւ
կամուրջ
կապելով
ի
վերայ
մեծամեծ
գետոց
եւ
ի
Թէոդուպօլիսն
մէջիթ
նորոգելով
ի
հնութենէ`
հրամանաւ
փաշային,
որ
եւ
փաշային
յոյժ
հաճոյ
թուեալ,
մեծ
քսակ
մի
գեղուն
գանձս
ոսկոյ
եւ
արծաթոյ
տալով
նմա`
թէ
որ
ի
Բասենոյ
ի
վեր
Չոպան
քոփրուսի
ասեն`
շինէ
զինքն
եւ
շինեալ
է
զնա,
որպէս
հրամայեր
է
փաշան
եւ
այսպիսի
վարուք
կացեալ
աշխարհի
եւ
առ
Աստուած
փոխելով:
