ՎԵՐՍՏԻՆ
ՅԱՒԵԼՈՒԱԾ
ԿՐԿԻՆ
ՀԵԾՈՒԹԵԱՆ
ՆՈՐԻՆ
ՀՍԿՈՂԻ
ԱՌ
ՆՈՅՆ
ԱՂԵՐՍ
ՄԱՂԹԱՆԱՑ
ԲԱՆԻ
Ի
ԽՈՐՈՑ
ՍՐՏԻՑ
ԽԱՒՍՔ
ԸՆԴ
ԱՍՏՈՒԾՈՅ
Ա
Իսկ
դարձեալ
Աստուստ
վերստին
Առ
նոյն
հեծութիւն
սրտիս
վտանգի
Ինձէն
մատուցեալ
սովին
նուագաւ
ի
նոյն
ոճ
բանի`
Զամենապարգեւդ
արգահատեցից`
Տագնապեալ
ոգւոյս
վտանգիւ
իսպառ,
Իբր
մեռեալ`
կենդանւոյ
անմահիդ
մաղթեմ
Աստուծոյ,
Խոստովանեալ
ընդ
փառացդ
քո
զիմս
անարգութիւն,
Եւ
առ
չարեաւքս
իմովք`
զքոյդ
բարութիւն,
Որովք
յաղթեալ
գտայ,
քան
թէ
բժշկեալ,
Եւ
ամաչեցեալ,
քան
համարձակեալ,
Ուխտակորոյս,
աւանդամոռաց:
Իսկ
կրկին
առակն,
որ
առ
իս,
Որ
ոչխարին
տրուպն
տարացուցիւ,
Որ
յետին
անզգայութեանն
էր
մատնեցեալ,
մոլորեալ,
Եւ
ի
լերինն,
ուր
ոչ
է
այցելութիւն,
Ընդ
գազանականացն
դիւաց
եւ
կռոցն
վայրենութեան
թափառեալ,
Ո'չ
մերձաւոր
գոլ
սակաւ
մի
հաւտին:
Ո'չ
բան
ունէի,
որով
եւ
զցաւոցն
աղէտ
պատմէի,
Ո'չ
ձեռն
ձգողական,
որ
համերցն
է
ազդողական:
Իսկ
դու,
միայն
գովեալդ
ի
սկզբանցն
յաւիտեանց
եւ
յարդի
ծնելոցս,
Գտեալ,
ըստ
մաղթանաց
գոչման
երգողին,
Զիս`
զմեղուցեալս,
յաննշոյլն
մոլորութեան,
Խնամողաւրէն
տեսչութեամբ
կամաց
հովիւ
կոչեցար
Եւ
ոչ
միայն
հոգացար,
այլ
եւ
խնդրեցեր,
Եւ
ոչ
գտեր
միայն,
հրաշագործ,
Այլ
անճառելիդ
բարերարութեամբ
սիրոյ
Ի
կենդանարարդ
քո
յուս
բարձեր
Եւ
ընդ
երկնային
զաւրուն
դասեցեր`
Ի
հայրենիդ
քո
ժառանգութիւն:
Բ
Եւ
արդ,
դու,
հզաւր,
կենարար,
Աւրհնեալ,
այցելու,
գթածդ
յողորմութեան,
Եթէ
զնոսա
ընկալար
զապաբանեալսն
աղերսանաց,
Որ
մինն
ի
միջոց
մահու
սահմանի
էր
չարչարեցեալ,
Իսկ
միւսն
ըստ
անբանիցն
անզգայութեան,
Վտարանդի
բացամերժութեամբ
յանբնակ
վայրի
վարանեալ`
Ի
բառաչ
ձայնին
բարբառոյ,
որ
անկերպաւոր
աննշանական,
Աստուծային
բարեխնամութեամբդ
անտեսեցեր
Զտիեզերահրաշն
խնամողութիւն
առ
կորուսելոյն
մեծ
թշուառութիւն,
-
Յայտնեա'ց
վերստին
եւ
արդ
գթութեանցդ
խորք
Եւ
բարերարութեանցդ
հոսանք`
Առ
անաւրինեալս
առաւելութեամբ
վերագրեցելոցդ
աւրինակութեամբ,
Առ
բազմաւրինակ
մահու
պարտապանս,
Առ
որ
ի
բարութեանց
խառնից
քաղցրութեանց
յատուկ
համս
չար,
Առ
անդամս
մարմնոյ
արժանաւորս
հատման,
Առ
համաճարակ
ամենաբոլոր
ախտացեալ
հոգիս
վիրաւոր,
Առ
հաւասարեալս
անզգայութեանց
անասնոց,
Առ
աւտարացեալս
յընտանութենէ
իմաստնոց,
Առ
աննմանս
հանգունակից
բանաւորութեանց:
Որ
եթէ
տարացոյց
գոյր`
ես
ասէի,
Թէ
նմանակից
գոյր
իմ`
պատմէի,
Թէ
հանգունակից
գոյր`
ես
ճառէի,
Թէ
հաւասար
գոյր`
ես
գրէի,
Թէ
զուգագործ
գոյր`
ցուցանէի,
Թէ
աւրինակ
գոյր`
ես
ազդէի,
Թէ
յանցեալսն`
հայթայթէի,
Թէ
ի
ներկայումս
աստ`
ես
յուսայի:
Բայց
քանզի
անցեալ
է
ըստ
աւրինակ
Եւ
հրաժարեալ
ըստ
նմանութեան,
Զոր
միայն
քո
է
քաւել,
բժշկել
եւ
հրաշագործել,
Կենդանարար
համայն
մեռելոց,
նորոգութիւնդ
տիեզերաց:
Գ
Զի
եթէ
սրբոյն
սրտի
տեսութեամբ
երջանկին
Դաւթի
Անաւրէնութիւն
չարեաց
բարձրացեալ
ասի,
քան
զգլուխ,
Եւ
ըստ
ծանրութեանց
բեռանց
դժուարակրելոց`
յանցմունք
մեղաց,
Իսկ
որ
առ
իս
կրին
սխալմունք`
գերազանցէ,
Քան
զհեղեղին
ջրակուտակ,
տիեզերասոյզ,
ամենասպառ
ծովուն
յորդութիւն,
Եւ
գլխոց
լերանց
վերադրէ:
Այլ
շնչեսցէ'
աւդ
քո
քաղցրութեան,
իբրեւ
առ
Նոյիւն,
Եւ
որ
զլերինս
հալէ
զաւրութիւն`
Ցամաքեցուցանել
զշիղջս
ջրակոյտս
բազմակոհակս
Եւ
երկրակործանս
իմոցս
պարտեաց,
Եւ
լեռնակարկառ
բարձրութեան
մեղացս
ամբարձելոց:
Դ
Եւ
համառաւտեալ
զբան
քո
հզաւր`
Ամենակար
հնարաւորութեամբ
հակիրճ
հատուցմամբ,
Արասցե'ս
ահա
ելս
քաւութեան,
ըստ
մարգարէին,
Առ
երկարաձիգս
անաւրէնութիւն:
Եւ
ներելով
իմս
յամառութեան,
Ո'վ
երկայնամիտ,
ողորմած,
աւրհնեալ,
Թողցե'ս
միանգամայն,
բարեգործեսցե'ս
իսկապէս,
Հատցե'ս
բոլորովին
զանվճարելի
պարտուցս
Զարժանահատոյց
տոկոսեացս
տոյժս
տաժանակիրս:
Նա
զի
եւ
չիք
իսկ
առ
քեզ
ցասումն
սրտի
Եւ
կամ
բորբոքումն
բարկութեան,
Որպէս
ոչ
կրին
նենգութիւնք
եւ
կամ
նշմարանք
մթութեան,
Քանզի
կեանք
են
ի
կամաց
քոց
եւ
լոյս,
Եւ
ո'չ
արարեր
զմահ,
Եւ
ո'չ
խնդաս
ընդ
կորուստ
մարդոյ,
Ըստ
Դաւթի
եւ
Սողոմոնի:
Ե
Եթէ
մարդկան
կարգեցեր
զայս
կէտ
սահմանի
մեծի
պայմանի
Ի
բարեվիճակդ
քո
կանոնաց`
Ոչ
փոխատրել
անդրէն
չարի
չար,
Այլ
եւթանասնիցս
եւթն
թողուլ
Անդուստ
ի
յաւուր
զիւրաքանչիւր
մեղանաց
զպարտս.
Եւ
այդ
բան`
առ
մեզ,
որ
միշտ
ի
բնութեան
ունիմք
Բնաւորաբար
ուղերձեալ
զբիծս
չարեաց
Անհամար
բիւրուց
նորոգ
յայտնելոց,
Որ
աւրինաւորին
երեւին
ի
յանդաստան
սահմանի
Ամենաբոյս
փշածին
բնութեանս,
Ըստ
անսուտ
քո
վկայութեան,
որ
թէ`
Միտք
մարդոյ
Ի
խնամս
չարի
են
արձանացեալ
ի
մանկութենէ:
Զի
որ
զկատարեալ
մաքրութիւնն
ունէր`
Աւետարանիչն
կենացդ
բանի
Յովհաննէս,
Եւ
զինքն
ընդ
հասարակաց
բնութեան
լծակցեալ`
Հաստատեաց
զճշմարտութիւն
քո`
առ
իմս
ստութիւն
յոյժ
արդարացեալ.
Թէ
ասեմք,
ասէ,
մեղս
ինչ
մեք
չունել`
սուտ
առնեմք
զնա:
Եւ
արդ,
կատարեալ
է
բան
քո
խնկեալ
Եւ
ի
գլուխ
ելեալ
անպակաս
ի
ստուգութենէ`
Առ
իմս
մոլորութիւն
եւ
դժնդակ
անիրաւութիւն:
Վասն
որոյ
խնայեա'
յիս
ողորմութեամբ,
Քաղցրութեան
ճաշակաց
աղբիւր,
Միայն
աւրհնեալդ
յամենայն
յաւիտենից:
Ամէն: