Մատեան ողբերգութեան

Ա

Եւ քանզի համբարձեալ զընթացս բանիս
Ի փոքունց աստի երկրայնոց`
Չհամարելոց ընդ գոյս եղելոց,
Ի մեծագունիցն տեսակս` ասացից զտաւնելի հանդէս
Իրաւանց ահաւորին անաչառութեան:
Որ զի թէ մերձաւորագոյնք իցեն Աստուծոյ,
Իբր զնախածանաւթ հայրապետութիւնսն,
Եւ կամ մաքրագոյնք` որպէս մարգարէսն,
Կամ անբծագոյնք` իբրեւ զառաքեալսն,
Կամ ընտրելագոյնք` որպէս մարտիրոսսն,
Եթէ ոչ դու մարդասիրեսցես աննուազ բարիդ
Եւ անփոփոխ խնամակալութիւնդ եւ անպակաս ողորմութիւնդ,
Ընդունայն է ինձ փրկութիւնն առ ի նոցանէ:

Բ

Զի թէ առ նոյն ինքն Աբրահամ ձայն արձակիցեմ,
Իբր ողորմագին առակ ընչեղին ինձ վարդապետէ,
Ի տապոյ անտի պապակեալ` կաթի միոյ ջրոյ ոչ բաւականանայ.
Քանզի եւ նա փակեալ է ընդ կարեաւք հասարակաց անհնարութեան:
Իսկ եթէ առ Մովսէս` եւ նա զգածեալ է տկարութեամբ,
Որ ոչ զաւրեաց առնն փրկութեան,
Որ զհայթհայթանաց կրկուտն ի պահպանութեանն աւուր ժողովէր:
Իսկ եթէ առ Ահարոն` եւ նա ինքնին իսկ կարաւտացաւ մաղթողի:
Իսկ եթէ առ Դաւիթ` ի մէջ բարեացն առաւելութեան ստգտեալ է եւ նա:
Իսկ եթէ առ Նոյ եւ Յոբ եւ Դանիէլ`
Զայս Եզեկիէլ մարգարէ մեկնեաց` յանուանէ իսկ յիշատակեալ զնոսա,
Եւ զայն ընդ նոսին, իբր ի դիմաց Աստուծոյ, ազդեալ.
Կենդանի եմ ես, ասէ Տէր, թէ ոչ ապրեցուսցեն
Զուստերս եւ զդստերս իւրեանց ի բարկութենէն, որ հասանիցէ,
Բայց եթէ ինքեանք միայն ապրեսցին:
Իսկ եթէ առ Պետրոս` վէմն հաւատոյ,
Ի քումդ խնամոց խուն մի խիթացեալ`
Եւ նա ընդ կրիւք իմն գրաւեցաւ:
Թողում ասել զբազմացն գումարութիւն`
Խոնարհեալ առ կարիս կարիս,
Թէ եւ յաւէտ երջանիկք իցեն,
Ընդ որս եւ Յովասու ոմն մարգարէի
Ի մէջ աստուածառաքն սպասաւորութեան մարդկաւրէնն գայթակղութիւն
Մնայ յոլովից անթարգմանելի,
Թէ եւ ի դէմս իմն մեկնութեան ձեւակերպեսցի:

Գ

Եւ քանզի չափեալ սահմանեցաւ զաւրութիւն փրկութեան մարդկան,
Եւ ցուցան նոքա ողորմեալք բարերարիդ եւ զաւրացեալք ամենակալիդ,
Կոչեցեալք պաշտպանողիդ եւ քաւեցեալք հնարաւորիդ,
Շնորհեալք ազատեցուցչիդ եւ բժշկեալք անախտականիդ,
Կենագործեալք անապականիդ եւ լուսաւորեալք նորոգողիդ,
Այսուհետեւ գիտացեալ զսակն որքանութեան հողածին բնութեանս,
Որք մխիթարեն աւրինակաւն նմանաբար
Հարազատապէս վստահութեան յուսահատելոց, -
Ահա առ քեզ դիմեցից, Որդի Աստուծոյ կենդանւոյ,
Քրիստոս աւրհնեալ յամենայնի,
Մանաւանդ զի առակն ազգակից այսմ մաղթանաց աստանաւր յիշեալ
Զվերագրելոցդ բան վերստին արդարացուցանէ.
Բարի է, ըստ իմաստնոյ ումեմն երջանկի,
Անկանել ի ձեռս տեառն եւ մի' ի ձեռս մարդկան,
Զի որպէս մեծութիւն նորա` եւ ողորմութիւն նորին:
Եւ այս բան թէ եւ զԴաւթին իմն գծագրէր,
Որ զերեքմասնեան հարուածն աստուածեան առաջի եդեալ`
Ընտրեաց ինքնին կամաւորաբար զդատակնիք մահուն սատակման,
Իբր զկենդանի Քրիստոսի հաւատոցն յաճախութեամբ,
Քան զերկուսն եւս ալ փոքրկունս,
Որք տանջենն եւ ոչ ողորմին, -
Սակայն եւ իմս աւրինակութիւն բանիս պատկերի ճարակեցելոյ
Հնարս կենաց կորուսեալս անձին
Ոչ է այլայլեալ յարմարութենէ:
Զի ոչ եթէ զփրկեալսն նուաստացուցանեմ
Ի մատենի այսր ողբերգութեան,
Առանց որոց ոչ է մաշել առ տէր,
Այլ զփրկողին անուն պսակեմ
Եւ զշնորհն նորին առ ամենեսին բարեհռչակեմ
Եւ զբնաւին բարձունսն ի թռիչս վարուց
Խոստովանիմ բանիս պայմանաւ
Յաւէտ կարաւտեալ ողորմութեանն դեղոյ:

Դ

Ահա դու կեանք, դու փրկութիւն, դու բժշկութիւն,
Դու անմահութիւն, դու երանութիւն, դու լուսաւորութիւն,
Արա' ինձ անդորր ի մեղացս աշխատութեանց,
Զի եւ քեզ լիցի հանգիստ
Ի մշտադատս հեծութեանց, ձանձրացուցիչս թախանձանաց,
Որ ոչ այլ իւիք, քան թէ փրկութեամբ մարդկան պարարիս,
Աւրհնեա~լ յաւիտեանս:
Ամէն: