Հայրէններու բուրաստանը

ՔՍԱՆԵՐԿՈՒԵՐՈՐԴ  ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Գիշերս ես ի քուն էի իմ հալալ տեղացն ի վերայ.

Իմ եարն յերազիս եկաւ, ի սիրուն զէտ հարբած եղայ.

Յանկարծ ի քընուս ելայ, լուսինկայ ու խիստ կու ցոլայ։

 

Բ.

Երկու թուխ ու մէկ բարակ կու կենան ի մէկ բըրըշակ.

Թուխն այլ ի բարակն ասաց՝ ի ծոցէս անեմ քե ճարակ.

Ասաց ու չարաւ ճարակ, թող ընկնի ի ծովն անատակ.

Ձըկունքն ի մըսէն ուտեն ու քաշեն ի վըտկէ վըտակ։

 

Գ.

Լուսինն ի սարէն փըրթաւ, ինքն ու իւր աստղըն ի հիտրաց.

Զաղուորն ի գիրկըս առի, պագ առի երկուքն ի հիտրաց.

Ստեղծօղն իր բերնովն ասաց՝ «Մի՛ թողուր զատ եարդ ի ձեռաց,

Հընցկուն պէլըման աղուոր չեմ ստեղծեր երկունքն ի հիտրաց»։

 

Դ.

Վաղվենէն ի դուսր ելայ, արեգակն աչացս ի դիմաց։

Աղուորն ալ ի դէմս ելաւ, զէտ հազար լուսին բոլորած։

Ասի թէ՝ Սիրե՜մ ըզքեզ. լօք պըռկունքն ալ ի դէմս իխած։

«Սիրես նա սիրէ՛ դու մէն, մի՛ աներ այլ մարդու իմաց,

Թէ չէ հանեմ զքեզ գըլխուդ, յարեւուդ ու յայլ շատ իրաց։

 

Ե.

Տարպայ մի սիրու վերայ, ծեծեցին, կողերս երեւաց.

Դարձան ապրշումէ թերով կապեցին, հետըն չերեւաց։

Առէ՛ք զիս յիմ եարն տաէք, թէ հազար կորերս է լոսած,

Զերեսս երեսին դընեմ եւ երդւում թէ տեղ չըցաւաց։

 

Զ.

Դէմ առաւօտու լուսուն՝ քուն անուշ գայ աղամորդոյն,

Բարակ սիրու տէր մարդուն, ինքն ու իր եարըն մէն ի քուն,

Զերեսն երեսին դըրեր ու ձեռուին ի մէջ ծըծերուն.

Ամէն չըմաժեմ մարդու պագ կուտար իր շըրթըներուն։

 

Է.

Երբ ես ձեր քաղքէն ելայ, արեգակն էր երկու կանգուն.

Ելայ յայս քաղաքս եկայ, լօք եղաւ օրեկս իրիկուն.

Աղուորն այլ ի դէմս ելաւ, պինդ գըրկեց տարաւ զիս ի քուն.

Շամամ ծըծերուն միջին տեղ ձըգեց ՚ւ արաւ զիս ի քուն.

Պագիկ տայր ու պագ առնոյր, ղավր անէր մէկալ գիշերուն։

 

Ը.

Ի՞նչ եմ արեր քեզ, հո՛գի, որ կ՚ասես թէ սիրտըս քար է.

Քաւե՜լ թէ կարծիք ունիս աչերուս թ՚այլ մարդ կու սիրէ.

Երդնում զինչ երդում ունիս, որ Աստուած ի վեր վըկայ է,

Սըրտիկս ի քենէ ի զատ չեմ մընար թ՚այլ մարդ կու սիրէ։

 

Թ.

Կանգնիմ ես ի քո դիմաց, լամ որ ի մ հուրն ըզքեզ չերէ.

Մանուկ սիրու տէր արի, հանեցիր ի մարդկութենէ.

Ջանա՛ շուտով ճար արա՛, զիս ի քո գիրկըն ժողովէ՛,

Թէ չէ կը սպանեմ ես զիս, գան ուզեն զարիւնս ի քենէ։

 

Ժ.

Գթիաք ու գընալ կ՚ասես, ա՛ռ դանակ ու դու զիս մորթէ։

Քո սիրած եարուկն եմ ես, իմ արիւնըս քեզ հալալ է.

Այս իմ նենգաւոր աչերս ծըռկըտի գայ զքեզ փընտըռէ.

Եթէ դուն ի հոս չըլլաս, նա լեզուակս հետ ո՞ւմ զըրուցէ։

 

ԺԱ.

Հառաչեմ նա հառաչ կուգայ, հուրն ու բոցն ի վրայ կու բերէ,

Ամէն խօշ երաին տարտէն, զիս թողեր ՚ւ այլ մարդ կու սիրէ.

Աճապ այն ինծի կուգա՞յ, կամ թէ զոր անգէտ կու սիրէ.

Զինչ մէկ մ՚որ թողու զպաղչան ՚ւ ի փողոցն երթայ փնտրռտէ։

 

ԺԲ.

Աչերուդ, ա՜մ, ամր արա՛, քու ուներդ երկիր կ՚աւիրէ,

Շիրազ ու Շիրվան քաղաք, զԸսպահան ի հիմնէ քակէ.

Մարդն որ սիրու տէր լինի, թէ լեռներն երթայ նա կ՚ասէ.

Ցերեկն է իր մութն եղեր, մարդ ըզիւր տարտըն չըգիտէ։

 

ԺԳ.

Ելաւ նորելուկ չօճուխ, լուք տարաւ ըզսէրն ի բանէ,

Ինչպէս որ ելնէ հովիւն ու ձըգէ զխընծորն ի գանէ.

Խընծորն որ գանած լինի, զիր առջի գինն ո՞նց  կու բերէ.

Քանի քամ ոսկի լինի, մէկին տասն արծաթ կու բերէ։

 

ԺԴ.

Ելնես դու ի ձեր տանէն, լուք աչօքդ անես թէ՝ Սիրէ՛.

Իմ սէրըն մէն ի՞նչ անէ, երբ քուկիկն ի հետ չընկերէ.

Երբ սէրն երկուքէն լինի, քան զնուշն ու  շաքարն անուշ է։

Երբ սէրն ի մէկէն լինի,  քանց մահու օրըն դըժար է։

 

ԺԵ.

Այսօր ինձ երնեկ տըւէք, քան զամէն օրերս եմ ուրախ.

Իմ եարս ալ ի մերն եկաւ վաղվընէ ու խիստ մըթընթախ.

Մանկտիքն ի գինի նըստեր, սիրու տէր մանչըն կ՚ասէ խաղ.

Այն որ սիրու տէր չեղեր, նա նըստեր քան զծովըն խաղաղ։

 

ԺԶ.

Աղուորին մըտիկ արէք, որ դըրեր կարմիր սարաղուն.

Եկեր պարըսպին առեր, որ ամէն է աղըւնոյ պուռճ.

Ելնեմ ու պաղչան մտնում ու քաղեմ ծաղիկ մօռ ու լուրջ,

Առնում իմ եարին տանիմ ու պագնեմ զինք խումար ու լուրջ։