Հայրէններու բուրաստանը

ՔՍԱՆԵՐԵՔԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Տարտով եմ ու տէրտ ունիմ, մարդ չըկայ զիմ տօրտըն ճանչնէ։

Կանչեմ հոտ ի վեր, իմ Տէ՜ր, իմ տէրտին դարման դու արէ՛.

Այս սէր չէր որ ինձ տըւիր, այս կըրա՛կ որ զիս կու երէ։

 

Բ.

Սէր կայ որ ի քուն կ՚անէ, սէր կայ որ արթուն կու պահէ.

Սէր կայ որ ի ժամ տանի, անաղօթք ի յետ կու բերէ.

Սէր կայ որ շուկան տանի, անվաճառ ի յետ կու բերէ։

 

Դու պինդ ու ամուր կեցիր, երբ սիրուդ հիմըն ձըգեցիր.

Աչե՛ր, է՞ր հեղեր արիւն, սալ եղար ու քար կըրեցիր.

Յերակ դու չանկի եղար, զիս ի քո փէրտէդ սազեցիր.

Ա՜մ, զա՛րկ ու զանուշն ասա՛, երբ ի քո կըրակն երեցիր։

 

Դ.

Ասես թէ կաթով շաղոուած՝ այդ ճերմակ ծոցիկդ որ ունիս.

Ասես թ՚արեգակն ես դու, լոյս կուտաս ամէն ալամիս.

Շէքրին քէնըն դու ունիս, պուլպուլին ձայնով կու խօսիս.

Մուշկին փէրւարիշ կուտաս, քան ըզմուշկն անուշ հոտ ունիս։

 

Ե.

 ...................... կանց կենայի.

Ձըմեռն ի ձընին միջին կենայի, դեռ քըրտընէի։

Երբ սէրն ի յիսնէ ելաւ, եօթընտակ մուշտակ կարեցի.

Ամառն ի թունտրեզերին կենայի, դեռ կու  դողայի։

 

Զ.

Քո գունդ ինձ գինի պիտէր, խըմէի լուկ հարբենայի.

Ծոցիկդ Ադամայ դըրախտ, մըտնէի խընծոր քաղէի.

Յան խակ ծըծերուդ միջին մէկ պահիկ մի քուն լինայի.

Հոգեկ մ՚Աստուծոյ պարտիմ, նա յա՛յն ժամըն թող գայ տանի։

 

Է.

Այս աստըւնորիս վերայ Գըրօղին տընակն աւիրի՜.

Կայծիկ մի կրակ առնէի՜, զինք ու իր տընակն երէի.

Յամէն տարի յայս ատենս գով սիրեմ նա զայն կու տանի.

Վախեմ օր մի զիս տանի, կուտաման խելկացն որ ունի։

 

Ը.

Այս աստընւորիս վերայ սիրոյ տէրն, ա՜մ, ի՞նչ կու շահի.

Ըռուպ մի վաճառ կ՚անէ ու հազար դեկան կու զենի.

Ելնէ հօր ու մօր աչիչ, սրելեաց ամօթ աւելի.

Թափի յերեսի ջըրէն ՚ւ իր ոսկի անունն աւիրի։

 

Թ.

Մարդն որ սիրոյ տէր լինի, քունն ի  հոն, ա՜մ, ի՞նչ բան ունի.

Ցորեկըն գիշեր թըւի ու գիշերն է երերմանի.

Ա՜մ, սէրըն հընցկուն պիտի, որ Աստուած ու մարդըն հաւնի.

Թէ չէ զասանկ այլ սէրըն՝ շունն ու գայլն, աղուէսն այլ ունի։

 

Ժ.

Ծօ՜, այս մութ ու մլար տարիս՝ քեշկէ չէր բերեր մարըն զիս.

Եբեր սիրու տէր արաւ, ու եդիր զընճիլն ի ճըտիս.

Թէ քաշեմ նա ցաւ կուտայ, եւ թէ չէ նա կ՚ելնէ հոգիս։

 

ԺԱ.

Ա՜յ իմ քեաֆուրի քեաֆիր, մի՛ վառիր առջեւ քեաֆիրի.

Քան զկըթղայ ի լի կեցիր, մի՛ ճապղիլ ամէն  ճեհիլի.

Զէտ վարդ, զէտ մուրտ մի՛ լինիր, որ ամէն փողոցք նա բուսնի.

Նունուֆար ծաղիկ եղիր, որ ծովուն յատակն երեւի։

Հազար աչք ի քեզ հայի, հազար ձեռք ի քեզ չըհասնի.

Քո սէրդ է ի ծով նըման, լողալով սիրուդ չըհասնի։

 

ԺԲ.

Աւա՜ղ ու հազար աւա՜ղ, որ գայլուն բախտովն եմ եղեր.

Սովուն չեմ կարեր քայլել, նա կ՚ասեն թէ զառ մ՚է կերեր։

Սիրու երես չեմ տեսեր, կու ասեն թէ ծոցն է օթեր.

Զէտ զիս զըրաբախտ մանուկ չեմ մընար թէ մարն է բերել։