Հայրէններու բուրաստանը

ՎԵՑԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Արծիւն ու շահէն բազան հետ երամ կաքւին գընացին.

Երամն ի յերամ խառնւաւ ու թըռաւ երամն ի մորին.

Ելաւ հընազանդ բազան ու խըրատ երետ արծըւին.

«Երբ չ՚իր գիտեր դու որսալ, է՞ր խրատուց եղեր երամին։»

Բ.

Շատ կայ քան ըզքեզ մանուկ որ տեղէր զաղեղն ի գօտին,

Լընուր ու եղան զարնէր, փէրչինէր զճիկէրն ի փորին։

Կաքա՛ւ, դու հերիք խօսիս որ չերթայ փետուրդ ի քամնի։

Գ.

Խիկարն է առեր ըզբահն ու զվարդին տակըն կու ջըրէ.

Պիւլպիւլն անցուդարձ կ՚անէ՝ Զքո աղէկն Աստուա՛ծ վըճարէ։

Էպրէհն է քաշեր զկացինն ու զվարդին տակըն կու կըտրէ.

Պիլպիւլն ի վարդին սիրուն զիւր կէրտանն ի դէմ կու բերէ։

Դ.

Ում որ շատ պիտի ապրիլ, թող խելօք կենայ թէ պիտի.

Փորէ իւր ձեռօք տապան, ինքն ի ներս մըտնու կենդանի,

Շընչին պատուհան թողու, բո՛ցն ելնէ ի գոյն ծիրանի։

Ե.

Թոքըն դըմակ ե՞րբ լինի, կամ զենած ոչխարն արօտի.

Բոզին ոֆա ե՞րբ լինի,  կամ ինկած մարդուն սիրելի։

Նաքասն որ ի հաց հասնի, ի խոպան այգի նըմանի,

Ճուղ տայ ու ազոխ լինի, իւր պըտուղն իսկի չերեւի։

Զ.

Այդ փողցէդ ի վայր կուգ՚ի, զինչ տեսայ բըրուտ մի բանի.

Կաւիկն այլ ի ձեռքն առեր՝ կու ստեղթէր սուրաթ մի քանի։

Կաւիկն ի բըրուտն ասաց՝ «Մի՛ դատիր ողորմ ու լալի.

Վաղն ու մէկալ օրն ասեմ քու սուրաթն ի յիս նըմանի»։

Է.

Հոգիս ի մարմնոյս ելաւ, նա նըստայ առջեւն ու լացի.

Ա՜յ հոգի, դու ո՞ւր կ՛երթաս, երբ քեզնով եմ ես կենդանի։»

Հոգիս մամրկնոյս ասաց՝ «Ես ըզքեզ խիկար կու գիտ՚ի.

Երբ տունն ի քակել առնու, տէրըն ներսն այլ ի՞նչ բան ունի։

Ը.

Ով ձուկ ու գինի ունի ու խումար մարդուն խընայէ,

Թող մուկն իւր կարասն ընկնի, կատուն իր ձըկնակն աւիրէ։

Թ.

Կացին ի մորին ընկեր, ծառերուն տակըն կու խուզէ.

Ծառերն այլ ի խօսք ելան՝ «Ի՞նչ անեմնք որ կոթն ի մենէ»։