Ե/Ծ.
ՏԱՂ
ՍՈՂՈՄՈՆԻ
Յաստւորս
ո՞վ
շինեաց
իւր
տուն
Կամ
հանգաւ
սրտովն
ի
վերայ,
Կամ
ո՞վ
եդիր
քար
վերայ
քարի,
Որ
յաւիտեան
երթայ
նմայ,
Նայ
Սողոմոն
տաճար
շինեաց
Ու
ծեփեաց
զոսկին
ի
վերայ,
Զդռւինքն
ապիկի
եդիր
Եւ
եհան
զլաճվարդն
ի
վերայ:
Ի
մէջն
եդիր
ոսկի
աթոռ
Եւ
նստաւ
թագւորն
ի
վերայ,
Նայ
Աստուծոյ
դժար
երեկ,
Հակառակ
մտաւ
սատանայ:
Մէկ
մի
ձիով
չափար
երեկ,
Կանկնաւ
առջեւ
Սողոմոնեայ,
Թէ
դշխոյն
հարաւոյելեր
Եւ
ի
տաճարդ
ի
տես
կու
գայ:
Շատ
մալ,
շատ
գանձ
կայ
հետ
նորա,
Բազում
հեծել՝
ճորտ
ու
ծառայ,
Զտաճարապետն
խլաթեաց,
Մտաւ
ի
մէջն
ի
շուրջ
կու
գայ:
Սողոմոն
նմա
ցանկացաւ,
Գլխոյն
վերցաւ
թագն
նորա,
Ողորմելի
ի
դուրս
ելաւ,
Յիշեաց
զբանն
զԱդամայ:
Թէ
երանի
է
քեզ,
Ադա՛մ,
Քեզի
համար
Տէրն
տի
գայ,
Գայ
ի
կուսէն
մարմին
առնու
Եւ
ի
յայրին
ծնի
տղայ:
Մելքոն,
Գասպար
եւ
Բաղդասար
Երկրպագողին
գան
նորա,
Ահա
եկին
Երուսաղէմ
Եւ
գուշակէ
աստղն
նոցա:
Նայ
Սիմէոն
ի
գիրկն
առնու,
Իւր
ծեր
ալեօք
գգուէ
զնա,
Զփա՜ռք
ի
բարձունս
հնչեցին
Ժողովրդեանն
զինչ
որ
կայ:
Ե/ԾԱ
*
*
*
Երկինքն
ի
գետին
ասաց,
«Եղբարք,
թ'
ապա
մ'
ո՞ր
զօրն
կու
տանի»,
Երկնքից
ցօղն
շատ
կասեն,
Բայց
գետնին
պտուղն
աւելի:
Երկինքն
ի
գետին
ասաց,
Թէ՝
«Ինչո՞վ
ես
ինձ
նմանի,
Ես
զիմ
ցօղս
յիս
քաշեմ՝
Բիւր
հազար
ծաղկունք
թոռոմի»:
Գետին
ի
երկինքն
ասաց,
Թէ՝
«Զատոր
խամն
իսկի
չունիմ,
Ատ
ցօղն
որ
ի
քէն
կիչնու՝
Նայ
իսնէ՝
ի
քեզ
կու
փոխի»:
*
*
*
Երկինք
ի
գետին
ասաց,
Թէ՝
«Ինչո՞վ
ես
ինձ
նմանի,
Ես
քեզ
հնց
զձուն
դնեմ,
Որ
արեւն
ի
քեզ
չի
դիպի»:
Գետին
ի
երկինք
ասաց,
Թէ՝
«Զատոր
խամն
իսկի
չունիմ,
Անդընդոց
բանդեմ,
Որ
գարնան
գոլն
զքեզ
տանի»:
*
*
*
Երկինքն
ի
գետին
ասաց,
Թէ՝
«Ինչո՞վ
ես
ինձ
նմանի,
Ես
քեզ
ամբ
ու
շող
անեմ,
Որտեղ
ծառ
կանանչ՝
չոր
լինի»:
Գետին
ի
երկինք
ասաց,
Թէ՝
«Զատոր
խամն
իսկի
չունիմ,
Ես
ակներուն
հրաման
տամ,
Գետ
էլէ
ու
աղբիւրն
աւելի»:
*
*
*
Երկինքն
ի
գետին
ասաց,
Թէ՝
«Ինչո՞վ
ես
ինձ
նմանի,
Որտեղ
չանայժան
մարդ
կայ՝
Վերայ
քեզ
կոխէ
ու
անցնի»:
Գետին
ի
երկինք
ասաց,
Թէ՝
«Զատոր
խամն
իսկի
չունիմ,
Որտեղ
սիրօ
տէր
մեռնի՝
Յիս
չառնում,
էգուց
կու
հօտի»:
*
*
*
Երկինքն
ի
գետին
ասաց,
«Զէնէհար,
չեմ
քեզ
նմանի,
Շատ
հաց
սեղանի
ես
դու,
Գերեզման՝
շատ
վարդապետի»:
Գետին
ի
երկինք
ասաց,
«Զէնէհար,
չեմ
քեզ
նմանի,
Երկնից
ու
գետնից
ըստեղծօղն
Վերայ
քեզ
բազիլ
կու
նայի»:
ԵՐԵՄԻԱ
ՔԷՈՄՈՒՐՃԵԱՆ
Ե/ԾԲ.
Ի
ՎԵՐԱՅ
ՋՐՈՅ
Ա՜յ
ջուր
յորդախաղ
գետոյդ,
Յորդական
ետ
յորդորական,
Ա՜յ
ջուր,
ճոխական
ընթացք,
Ու՞ր
երթաս
յորդախաղական:
Ա՜յ
ջուր,
քեզ
հարցունք
ելի,
Քո
գնացքդ
է
վաղվաղական,
Էջքդ
է
ի
լերանց
բարձանց,
Ու՞ր
դիմես
այդպէս
փութական:
Ա՜յ
ջուր,
դու
պարծանք
ձորոյս,
Փառք
դաշտիս
մերոյ
զարդական,
Ասա՛
ինձ,
ուստի՞
կու
գաս,
Կամ
ըշտապ
ո՞ւր
ես
գնացական:
Ա՜յ
ջուր,
դու
զըւարճադէմք,
Եւ
պատճառ
երկրիս
շինութեան,
Տեսիլդ
ուրախ
ֆէրահ
Եւ
քո
քայլքդ
է
ճարտարական:
ճանփաքդ
է
յերկար,
թէ
կարճ
Կամ
հանգիստ
փողոց
գալստեան,
Կամ
որ
ի
պայծառական
Դու
բխես
քաղցր
ու
բարեհամ:
Որո՞յ
ես
դու
սպասաւոր,
Ու՞ր
վարես,
տանիս
շուտ
պատգամ,
Ոտքդ
է
անարգել
ի
մեզ,
Վազվազես
միշտ-միշտ
յօրդորման:
Քանի
աւուր
է
քո
ելք
անցքդ
Ի
մեզ,
որ
կաս
ընթացման,
Միայն
զերեսդ
ցուցեր
փութ,
Անցնիս
դու
անպատասխան:
Զծարաւ
լցեր
դու
մեր,
Մեզ
ձկունք
բերեր
'ւ
արմաղան,
Գնա՛,
ճամբաքդ
ի
բարի,
Բարերար
բարեաց
շտեմարան:
Հազար
զենեհար
տամ
քեզ,
Ա՜յ
օրհնեալ
ջուր
բարեհամ,
Ուր
երթաս՝
բարեւ
տանիս՝
Ուր
գտնուս
մեզի
սիրական:
Ի
մէնջ
մատուսցես
յողջոյն
Եւ
ասես՝
«Կան
ի
յողջութեան,
Նստեալ
յեզերս
իմ
խնդան,
Սիրելեօք
մէճլիս
'ւ
սէյրան:
Յիմ
ձայն
ընթացից
գունոյ
Եղանակս
բերեն
ձայն
առ
ձայն,
Գեղգեղեն
տաղն
վայելուչս՝
Առ
ձայնի
գնացից
իմ
սաչման:
Մերթ
սաչեն
խոսրովային
Բենկորճայք
թնթիւ
բարձրաձայն,
Մերթ
ի
ստեղական
ոճւի
Հաւ
ու
հայ,
ծնկեր
դիպական:
Յորդոր
գնացիցս
հանգոյն
Նուագեն
յոյժ
յարմարական,
Հրճուին
ի
տեսս
եւ
յընթացս
Եւ
խնդան
ի
խղաս
իմ
'ւ
ի
ձայն:
Ես
զիւրեանք
ուրախ
առնեմ,
Ճոճալով
ճեմեմ
եւ
խաղամ,
Ծփ
ըզծափի
հայեալ
ճեպեմ
Երգակցել
նոցա
քաղցրաձայն:
Նոքա
յիմ
խաղուց,
պարուց
Եւ
ձայնից
խրախութիւն
գան,
Նոր
երգս
սկսեալ
վասն
իմ
Զիս
գովեն
ի
ձայն
գովասան»:
ՎԱՐԴԱՆ
ԿԱՖԱՅԵՑԻ
Ե/ԾԳ
*
*
*
Երթամ,
չի
կենամ
ի
հոս,
Ուր
երթամ՝
հոն
ալ
չի
կենամ,
Երթամ
ի
Հոռոմն
ի
վայր,
Վըտարիմ,
այլ
ըսկի
չի
գամ,
Թէ
գան
ուզիմ
տեղն
ասեն,
Նա
հեռու
եմ՝
այլ
հեռանամ,
Թէ
գան
Տիրամայրն
ասեն,
Նա
զընճիլն
եմ՝
ըկտրեմ
ու
գամ:
*
*
*
Այնչափ
գամ,
նըստիմ
տեղինքս
Ասեմ
մեղայեւ
շատ
լամ,
Եւ
իմ
դառնացեալ
անձիս
Եղու՜կ
ու
հազար
վա՜յ
տամ,
Բազում
անօրէնութենս
Խոստովանիլ
կամենամ,
Եւ
իմ
չարաչար
մեղացս
Զղջալով
շուտ
դարձ
գամ:
*
*
*
Բրեկամաց,
ընտանեաց,
Մեծ
ու
փոքրու
հաշտենամ,
Ես
իմ
մեծամեծ
մեղացս
Ազատիլ
թեթեւանամ,
Վերջք
ի
թոշակ
սըրբութեան
Հասանել
արժանանամ
Եւ
իմ
ստեղծօղ
Աստուծոյս
Գոհութիւն
հզար
փառք
տամ:
*
*
*
Այնուհետեւ
նեղութիւնս
Յետ
ձգելով
մոռանամ,
Աստուածային
հրամանակ
Գերեզմանիս
մօտենամ,
Մարդու
այլ
վատ
չասելով՝
Մոմի
նըման
կակղանամ,
Հողու
հաւասար
նըմանելով,
Կոխեն
ու
անցանեն,
դուրանամ:
*
*
*
Յորժամ
զհոգիս
աւանդեմ՝
Մարդնով
սարսափմամբ
դողամ,
Լալագին
պաղատանօք
Դէմ
առ
Աստուած
ես
ընթանամ,
Հանդերձ
հրեշտակօք
սըրբովք
Զհոգիս
իւր
տիրւոջն
տամ,
Խնդրեմ՝
անտես
չառնելով,
Խառնեալ
ընդ
արդարոցն
երամ:
*
*
*
Բազում
ժամանակ
հոգովս
Աստուծոյ
հրամանին
կենամ,
Մինչ
ի
գալուստն
Քրիստոսի,
Սուրբ
տեսլեան
արժանանամ,
Իւր
աջակողմեան
դասուն
Դասակիր
յաիւտենից
Ցընծամ,
բերկրիմ,
զուարճանամ:
*
*
*
Յորժամ
յողբերս
ասացի,
Էր
իմ
հասակս
ութսուն
ամ,
Հասուցանօղ
ստեղծողին
Գոհանալով
շատ
փառք
տամ,
Ի
թուականիս
մեծ
Հայոց
Հազար
հարիւր
քառասուն
յամ,
Զքեզ
աղաչեմ,
հարք,
եղբրք,
Երբ
կարդայք՝
ինձ
ողորմիս
տայք:
ՍՏԵՓԱՆՆՈՍ
ՎԱՐԱԳԵՑԻ
Ե/ԾԴ.
ՍՏԵՓԱՆՆՈՍ
ՎԱՐԱԳԵՑԻ
ԵՊԻՍԿՈՊՈՍԻ
ԱՍԱՑԵԱԼ
ՏԱՂ
ԳԱՐՆԱՆ
*
*
*
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
Ցամաքաւ
ձիւնն
սրերուն,
Ծառերն
ամէն
փըթըթան
Եւ
տերեւ
հագան
գոյնզգոյն,
Բլբուլն
ի
վարդի
սիրուն
Գիլ
կերթայ՝
զինչ
մարդն
ի
գինոյն,
Գիշերն
է
լոյս
կու
ձայնէ,
Վաղունէքըն
մինչեւ
իրիկուն:
*
*
*
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
Ձայն
անուշ
երեկ
հաւերուն,
Մանկտիքն
ի
սարերն
ելաւ
Ու
նստան
վեր
ծաղկըներուն,
Սիրամարգ
հաւի
նման
Հագեր
են
հալաւ
գոյնզգոյն,
Հետ
զարնուն
'ւ
հետ
խաղան
Ու
խմեն
ի
յանուշ
գինուն:
*
*
*
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
Կանաչաւ
երես
դաշտերուն,
Հաւքերն
ամէն
պար
առին
Ու
վայրի
էրէք
'ւ
անասուն,
Օրհնեմք
զարարիչն
Աստուած,
Բուն
մըտան
ծիծառն
ու
մեղուն,
Թռչին
ի
բարձր
սարերն
Ու
քաղեն
զնիւթ
ի
ծաղկնուն:
*
*
*
Գարուն
էր,
եղւ
աշուն,
Ու
թափաւ
թուփըն
ծառերուն,
Ուռաւ
ամպն
ի
յարեւեիլք,
Ձիւն
եբեր
ի
վեր
սարերուն,
Բարով
գայ
այլւի
գարուն,
Աւետիս
տանին
բլբուլուն,
Գայ,
նստի
ծառի
ճղին,
Արտասուէ
դէմ
քաֆուր
վարդուն:
*
*
*
Գարուն
էր,
եղաւ
աշուն,
Վերացաւ
վէլքն
ադամորդուն,
Հոգիս
սեւացեր
մեղօք,
Կարօտեր
եմ
հարաւ
քամուն,
Ողորմելի
Ստեփաննոս,
Վա՜յ
է
քեզ
ու
վա՜յ՝
քո
հոգուն,
ՅԱստուծ
բարեխօս
անկիր,
Տէր
առնէ
զքեզ
անճար
լուսոյն:
*
*
*
Գարուն
էր,
եղաւ
աշուն,
Յէ՞ր
կաս
դու
անհոգ
ի
քուն,
Քո
կեանքդ
պկսիլ
առաւ,
Ու
հասաւ
քո
օրըն
մահուն,
Հերիք
րա,
Ստեփաննո՛ս,
Վայ
'ւ
եղուկ
կարդա
զօրն
ի
բուն,
Միթէ
ողորմի
Աստուած
Ու
չառնէ
զքեզ
կեր
գեհենուն:
ԱՒԵՏԻԿ
ԴԱՇՏԵՑԻ
Ե/ԾԵ.
ՅԱՅԵՐԻՆ
ԴԱՇՏԵՑԻ
ԱՒԵՏԻԿԻ
ԱՍԱՑԵԱԼ
*
*
*
Աչերդ
է
կանթեղ
կազմեալ,
Ունգերտ
է
կամար,
հոգի՛ս,
Ցնծութիւն,
բերկրութիւն
եղեր
ինձ
համար,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
*
*
*
Վարթայփթիդ
վարսոյտ
Գունտ
սեւ
գոլով,
հոգի՛ս,
Կարմիր
եւ
սպիտակ
խառնեալ
եւ
փայլուն,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
*
*
*
Երեստ
է
բոլոր
լուսին,
Թուշտ
է
վարթայգոյն,
հոգի՛ս,
Կարմիր
եւ
սպիտակ
խառնեալ
եւ
փայլուն,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
*
*
*
Իմացայ,
թէ
վասներ
ունիս
Եւ
նշան,
հոգի՛ս,
Իբր
թէ
հայացող
քեզ
աչօք
չի
տան,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
*
*
*
Քալվացքտ
է
սաքոյ
նման,
Եւ
դու՝
սիրամարք,
հոգի՛ս,
Բոյտ
է
սալաթին
սիրուն
եւ
գեղացկայկարք,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
*
*
*
Դաշտեցի
Աւետիք
Քեզ
եղէ
գերի,
հոգի՛ս,
Ոչինչ
չունիմ,
քեզ
ընծայ
բերիմ,
Քանզի
սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
պատվայկա՜ն
ես
դուն:
Սիրու՜ն
ես,
սիրու՜ն,
Գեղեցի՜կ,
աննմա՜ն
ես
դուն:
ԱՇՈՒՂ
ՏԱԼԻՊ
Ե/ԾԶ.
ՏԱՂ
Ի
ՅԱՇԸՂ
ՏԱԼԻՊԷ
Է
ԱՍԱՑԵԱԼ,
ԶԵՐԿՆՈՒՑ
ՈՒ
ԳԵՏՆՈՒՑ
ԳՈՎԱՍԱՆՔ
Ծառ
կսեն
մէկ
տունկ
էր,
Ճիւղ
հզր
յիւրմէն
կելանէր,
Էն
ճիւղն՝
ինչ
պըտուղ
կու
տէր՝
Քանց
տատարկըն
ի
ցած
կու
լինէր,
Էն
ճիւղն
ինչ
պթտուղ
չիտէր
Ի
հըպարտ
մարդըն
նման
էր,
Ո՛չ
մարդ
գայր,
ի
հովըն
պառկէր,
Էն
ֆիւղն՝
ինչ
պըտուղ
կու
տէր,
Ի
հընազանդ
մարդն
նման
էր,
Շատ
մարդ
յիւրմէն
բար
ուտէր,
Շատ
մարդ
գէր,
ի
հովըն
պառկէր:
*
*
*
Թէ
զհպարտ
մանուկն
ասեմ,
Ինքն
ի
բարկ
կրակն
նմանի,
Յորտեղ
որ
նստի՝
էն
տեղն
կիրիցի,
Թէ
զհնազանդ
մանուկն
ասեմ,
Ի
գարնան
կանանչն
նմանի,
Յետ
գարնանային
ժամուն,
Զանազան
ազիզ
բուսանի:
*
*
*
Թէ
զհպարտ
մանուկն
ասեմ,
Ինքն
սեւ
փուշըն
նմանի,
Էլնի
ու
հարաւ
քամին,
Վայր
թափի,
սեւ
փուշն
երեւի,
Թէ
հնազանդ
մանուկն
ասեմ,
Ի
քաֆուր
վարդն
նմանի,
Ի
յետ
գարնանային
ժամուն
Զանազան
ազիզ
բուսանի:
Հոտն
ելանէ,
յայգիքն
փռուի,
Իւր
հոտէն
ինքըն
մայլվի,
Յորտեղ
որ
աղէկ
մանուկ
մի
կայ՝
Գայ,
քաղէ՝
ի
գլուխըն
զարնէ:
*
*
*
Թէ
զհպարտ
մանուկն
ասեմ,
Ինքն
ի
պղտոր
գետեր
նմանի,
Ո՛չ
մարդ
յիւրմէն
ջուր
խմի,
Թէ
զհնազանդ
մանուկն
ասեմ՝
Ինքն
ի
պաղ
աղբիւրն
նմանի,
Շատ
մարդ
յիւրմէն
ջուր
խմի,
Շատ
մարդ
իւր
ծարաւ
ընցուցի:
*
*
*
Թէ
զհպարտ
մանուկն
ասեմ,
Ինքն
ի
սեւ
ամպեր
նմանի,
Ամպի
եւ
կարկուտ
թափի
Ու
ամէն
առնու
պըղտորի,
Թէ
զհնազանդ
մանուկն
ասեմ՝
Ինքն
ի
բարկ
արեւն
նմանի,
Ի
յառաւօտեան
ժամուն
Զանազան
գունով
կու
դէպնի,
Յառաջ
ի
սարերն
առնի,
Եւ
ձորերն
ամէն
զուվարդուի,
Յետոյ
զարարած
աշխարհ
Հաւասար
ամէն
կու
դէպնի:
ՄԵՍՐՈՊ
ԹԱՂԻԱԴԵԱՆՑ
ԵԾ/Է
*
*
*
Օրիորդք
երկրիս
հանուր
Ինչ
լալակից
եղեալ
այսօր,
Ձեռ
տխուր
առէք
քնար՝
Ողբալ
ընդ
իս
զիմ
Տիկնա
Մայր,
Բազմաշխատ
դուք
ծնողիս,
Զիս
այսքան
ամ
պահպանողիս,
Ձեր
աչաց
ջինջ
արտասուս
Մարգարտաշար
յեռեալ
ի
հիւս:
*
*
*
Թող
մանկունք
անմայրացեալ
Հանցեն
ընդ
իս
զիւրեանց
խոր
չայլ,
Թող
թշուառք
ի
տասնաղիս
Բարձրացուսցեն
զիւրեանց
լալիս,
Զի
անց
մայր
իմ
գովական
Ի
մշտերան
հոգւոց
կայան,
Ողբ
ի
նա
չունի
տեղի,
Զիս
լացէք
դուք
կողկողալի:
*
*
*
Լռեսցին
երգ
քնարաց
Եւ
տօնք
ուրախ
տարեկանաց,
Դայլայլիկք
հաւուց
երգոց
Թող
վերասցին
յունկանց
իմոց,
Զիս
լացէք,
որ
ողբացայ
Որբոց
եղբօր
կոյս,
մայրացայ,
Ես
կարօտ
պահպանութեան
Պահապան
հօր
տան
նստայ:
, , , , , ,
Ամէնուս
է
Ստեղծօղ
ու
Տէր:
*
*
*
Ջանցի՝
թէ
զհոգիս
սիրեմ,
Նա՜յ,
մարմինըս
հանց
կու
տայ
խափՁ
Զինչ
որ
խոյանայ
բազան
Ու
կաքաւըն
առնու
ի
յափ,
Կու
տիրէ
առ
իս
շտ
մեղք
Զինչ
անձրեւն,
որ
երբ
գայ
շառափ,
Խոցել
է
զիս
ահն
ու
մահն
Ու
արել
սիրտս
ի
[
ան
]
շառափ:
*
*
*
Մարդի՛կ,
մի՛
անհոգ
կենաք,
Զձեր
մեղաց
աղտըն
լըւացէք,
Ողորմեցէք
աղքատաց
Ու
նացմով
զմեղքըն
քաւեցէք,
Դարձիք
ի
մեղաց
ճամփէ
Ի
յանդենըն
տուն
շինեցէք:
, , , , ,
, , , , ,
*
*
*
Եղբա՛րք,
ա՜մ,
մըտիկ
արէք,
Օրինակ
այս
մեզ
հերիք
է,
Ո՛ր
շատ,
ո՛ր
սակաւ
ունի՝
Նա
ի
հետ
տանիլ
չի
կարէ,
Պիտի
հանց
ջանալ
ի
հոս,
Որ
երեսն
ի
հոն
չամաչէ,
Ով
հոս
տայ՝
նա
ա՛նդ
առնու,
Ով
խըլէ՝
նա
ա՛նդ
վըճարէ: