Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Հրամայեմք եպիսկոպոսին իշխանութիւն ունել եկեղեցական իրաց, քանզի թէ զպատուական հոգիս մարդկան նմա հաւատալի է, առաւել եւս իրաւացի է զիրս կատարել, որպէս զի ըստ իշխանութեան նորա խնամ ունել կարաւտելոց, եւ ի ձեռն երիցանց եւ սարկաւագաց ունել խնամակալութիւն երկիւղիւն Աստուծոյ եւ ամենայն զգուշութեամբ առնել. եւ ինքեանք իսկ, եթէ կարաւտ ինչ իցեն, եւ յաւտարաց եղբարց ի պէտս, զի մի՛ ինչ իրաւք նոցա պակասութիւն լիցի, վասն զի Աւրէնքն Աստուծոյ հրամայեն՝ որք սեղանոյն պաշտաւնեայք են՝ ի սեղանոյ անտի կերակրել. ըստ որում եւ ոչ զինուորն իւրովք թոշակաւք զզէնս զպատերազմացն բերէ։

Եւ զի ասաց վերագոյն՝ եպիսկոպոսին իրաց յայտնի լինել եւ եկեղեցւոյն, եւ թէպէտ յաւել զպատճառն, զի մի՛ կարծիցի ոչ իշխել եպիսկոպոսին իրաց եկեղեցւոյն, եցոյց զիշխանութիւնն, սակայն եւ զսահմանն յայտ արար, զի մի՛ վայրապար ինչ գործիցէ, զոր եւ իրաւացի կարծելի է ի դատաստանս եկեղեցւոյ։