Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Խաւսեցաւ Տէր ընդ Մովսիսի եւ ասէ. անձն ոք եթէ մեղիցէ, եւ արհամարհելով արհամարհիցէ զպատուիրանս Տեառն, եւ ստիցէ ընկերի իւրում՝ եթէ յաւանդի, եթէ՛ ի զովողութեան, եւ եթէ՛ ի յափշտակութեան, եւ եթէ վնասիցէ ինչ ընկերի իւրում, եւ եթէ եգիտ կորուստ ինչ եւ ժխտիցէ ի վերայ նորա, եւ երդնուցու սուտ վասն միոյ իրիք, յամենայնէ զոր եւ առնիցէ մարդ առ ի մեղանչելոյ նորա նոքաւք, եւ եղիցի յորժամ մեղանչիցէ եւ յանցանիցէ, հատուսցէ զյափշտակութիւնն, զոր յափշտակեաց, եւ զվնասն, զոր վնասեաց, կամ զաւանդն, որ աւանդեցաւ նմա, կամ զկորուստն, զոր եգիտ։ Յամենայն իրաց, զոր երդուաւ սուտ, տուժեսցի զգլուխն եւ զհինգերորդ մասն յաւելցէ ի նոյն, եւ ոյր իցէ՝ հատուսցէ նմա յաւուր, յորում յանդիմանեսցի։

Աստուածխաւսութիւնս դատաստանի հաստատուն եւ յեկեղեցի կացցէ, քանզի նոյն իսկ է Տեառն։ Բայց խոյին քաւութեամբն եցոյց, եթէ որք միանգամ իրք դատաստանի են եւ տուժին, պէտք են ապաշխարութեանն։ Եւ քանզի կանոնք եւ դատաստանք ի միմեանց այնու բաժանին, զի զծածուկ եղեալ յանցանսն, որոց եւ պէտք իցեն տուժի, հրամայէ առնել ողորմութիւն, իսկ դատաստան թէ եւ տուժէ, ոչ բառնայ զապաշխարութիւնն։ Սակայն ներմամբ եւ փորձիւ լիցի իմաստնոց, յաղագս որոյ յամենայն իրս դատաստանի զապաշխարութիւն ի կանոնսն թողաք։