ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ՎԱՃԱՌԱՑ
ՆԵՆԳՈՒԹԵԱՆ
Եթէ
ոք
զիւր
ինչ
արատաւորն
տայ
ընկերի
իւրում
ի
պատճառս
վաճառի
եւ
նենգութեամբ
զրկէ
եւ
խաբէ
սուտ
երդմամբ,
եւ
ինքն
գովի
յանձին
իւրում
վասն
զրկելոյ
զընկերն,
նզովեալ
եղիցի։
Եւ
զի
մի՛
ի
նզովս
անկցին
այնպիսի
վաճառողքն,
զայսոցիկ
դիցուք
զդատաստան։
Զարատաւորն
տալն
ըստ
այսմ
է.
թէ
հարկանող
իցէ,
կամ
ի
բարս
կամ
ի
մարմին
արատ
ինչ
գուցէ,
կամ
յանշնչից
իցէ
վաճառն,
եւ
այնպիսոյն
բիծն
իցէ,
թէ
վնաս
ինչ
գործեալ
իցէ,
դատաստանաւ
է
վճարել
վաճառողին,
զի
Աւրէնքն
ի
միջոյ
բառնալ
եւ
ոչ
վաճառել
հրամայէ։
Ապա
թէ
այլազգ
ինչ
իցէ
եւ
յայտ
գայցէ՝
կամ
ի
պարծիլ
եւ
կամ
վկայք
իցեն,
զի
գիտակ
էր
եւ
վաճառեաց,
անդրէն
դարձցի,
եւ
թէ
հաճոյ
գնողին
իցէ՝
որքան
արժան
է
ուղղիցի։
Եւ
թէ
չիցէ
գիտակ
եւ
անգիտանալով
վաճառէ,
եւ
ապաշաւ
գնողն
իցէ,
հանել
զապաշաւանսն
արժան
է։
Եւ
ի
վաճառելն
զբիծ
զամենայն
ասիցէ,
որպէս
Եպիփան
ի
վաճառելն
զէշն
խեռաբարոյ.
եւ
գիտելով
գնողին
զանվնաս
պատճառն՝
ըստ
հաճոյից
իւրոց
որքան
արժան
է
գնեսցէ.
եւ
այդպէս
ի
կանոնական
նզովիցն
ազատիցի,
ապա
թէ
ոչ՝
ընդ
գողսն
եւ
ընդ
յափշտակողսն
ապաշխարութիւնն
լիցի։