ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ՅԻՇԱՏԱԿԻ
ՆՆՋԵՑԵԼՈՅ
Ի
յիշատակս
վախճանելոցն
յընտանեաց
նոցա,
որ
ինչ
ըստ
կարգի
աւրինաց
քրիստոնէութեան,
զոր
հրամանաւ
սուրբ
հարցն
կատարեն
զմխիթարութիւն
հոգւոց
նոցա՝
կամ
զքառասունս
եւ
զագապս
ի
հանգիստ
նոցա,
կամ
զտուրս,
զոր
ինչ
եւ
հրամայիցէ
վախճանեալն
հոգւոյ
իւրոյ,
մի՛
իշխեսցեն
յայլ
եկեղեցիս
կամ
ի
կրաւնաւորս
տալ,
այլ
անդէն
գեղջն
եկեղեցւոյն
երիցուն
լիցին
եւ
վանաց՝
այնպիսեաց
հասք,
եւ
իւրեանց
տան
երիցուն,
ուր
շնորհաւք
սուրբ
աւազանին
վերստին
եղեւ
ծնեալ
եւ
պսակեալ
եւ
կենաց
հացիւն
կերակրեալ,
ուստի
եւ
յղարկեալ
առ
Աստուած
երթայ։
Իսկ
յորժամ
հարկաւորն
յիւրում
եկեղեցւոջն
կատարեալ
լինի
եւ
կամեսցի
աւելորդս
ինչ
առնել
յայլ
եկեղեցիս,
կամ
ի
կրաւնաւորս,
կամ
յաղքատս,
ապա
լիցի
համարձակ
առնել
ինչ։
Յոյժ
ուղիղ
է
այս
դատաստան՝
յետ
զհարկաւորն
յիւրն
առնելոյ
եկեղեցւոջն,
ապա
յայլս
կամ
ի
կրաւնաւորս
տալ։
Կամ
թէ
պատահի
յաղագս
անձեռնհասութեան
եւ
կամ
յաղագս
յուսոյ
ի
հեռաւորս
եւ
զհարկաւորն
տալ
հաւանութեամբ
իւր
երիցուն
եւ
հրամանաւ
իւր
վանացն
առաջնորդի,
զնոսա
ըստ
կարի
շահելով,
ներելի
են
եւ
այնոքիկ,
յորժամ
չիցէ
յաղագս
զիւրն
արհամարհելոյ։
Ապա
թէ
ոչ
կամեսցին
նոքա,
անդէն
որքան
կարեն՝
արասցեն.
եւ
այդ
անհակառակ
է։