ԻԳ.
ՅԱՂԱԳՍ
ԴԱՏԱՍՏԱՆԱՑ
ԸՆՉԻՑ
ԵԿԵՂԵՑՒՈՅՆ
ԵՊԻՍԿՈՊՈՍԻՆ:
23.
«Եղիցին
յայտնի
եւեպիսկոպոսին
իրք
եթէ
առանձինն
ինչ
ունի,
եւեկեղեցւոյն
յայտնի
լիցի,
զի
իշխանութիւն
կալցիիւրոցն
վախճ
անեալ
եպիսկոպոսն`
որոց
կամի
թողուլ,
եւ
մի'
պատճ
առանօք
եկեղեցական
իրաց
անկեալ
յիւրէնեպիսկոպոսին,
թերեւս
կին
եւ
մանկունս
ստացեալունիցի,
կամ
ազգականս
կամ
ծառայս:
Զի
իրաւացի
էԱստուծոյ
եւ
մարդկան`
զի
մի'
եկեղեցւոյն
վնաս
ինչկրել
անգիտութեամբ
եպիսկոպոսին
իրաց,
եւ
մի'զեպիսկոպոսն
եւ
զազգականսն
իւր
պատճ
առանօքեկեղեցւոյն
յամենայնէ
զերծանել,
եւ
կամ
յիրս
ինչանկանել
նորա
ազգականացն
եւ
մահու
նորա
լինել
պատճառք
հայհոյութեան:
«Ահաւանիկ
յանդիմանինբամբասողքն
զեկեղեցի`
եթէ
դատաստան
ոչ
ունի,
զի
այսիրաւունք
դատաստանաց
նոցուց
իսկ
է
առաքելոցն.
զի
եւզդատաւորս
հրամայեն
դատել
զանիրաւս,
եւզեպիսկոպոսաց
եւ
զեկեղեցւոյ
զընչից
ցուցինզիրաւունս:
Յորոց
յայտ
է
զի
ո'չ
միայն
աւանդութեամբվարէին
դատաստանաւ,
այլ
եւ
չափաւոր
գրեցելովքն`
իբրպատկերաւ
զբաւանդակն
ուսեալքն
վարէին:
Ըստ
այնմ
եւմեզ
յոյժ
ի
դէպ
է
վարիլ
եւ
մի'
այլ
ազգ
ինչե:
