ԻՐԱՒԱՑԻ
ԽՐԱՏ`
ԱՌ
ԱՆՁՆ
ԻՒՐ
ԱՊԻՐԱՏ
Անձն
իմ
գերի,
մըտօք
թերի
մինչ
ի
տեառնէ
տընօրինիս,
Հի՞մ
յայս,
յայն
կոյս
տատանիլով,
ինքնաջանեալ
անօրինիս,
Թէ
ո'չ
դիցես
ջան
ի
մըտի
եւ
հոգեպէս
նոր
յօրինիս,
Զայն
զորս
ունիս
մի
ի
բիւրուց,
կորուսանես
զամէն
բարիս:
Խոտորելով
ի
յարժանեաց,
փափագանօք
առ
չարսն
յարիս,
Իբրեւ
բարւոյ
առ
հանդիպեալ,
մեծ
հըրճւանօք
զնոքօք
փարիս,
Եթէ
սակաւ
մի
խըթանիս,
պատճառս
եդեալ
սըրտիւ
մարիս,
Փոյթ
ի
չարիս
յամէն
կարիս,
դու
առ
բարին
հի՞մ
անճարիս:
Նենգօղ,
դաւօղ,
խորհըրդակից
յար
հարազատ
ըսպանողին,
Մատնիչ
եղեալ
յաւար
ետուր,
զոր
հարքն
յաւանդ
առ
քեզ
թողին,
Վաղ
աջակցեալ
խարդախողաց,
օգնել
փութաս
քում
որսողին,
Զոր
ինչ
ի
քեզ,
եւ
զորս
ի
յայլս`
հողմոց
տըւեալ
արդ
բարբարիս:
Պարսաւելի
գործոց
քոյոց
համբաւքն,
արդէն,
յո'յժ
յորդանան,
Գործք
ամենայն
հողեղինաց`
առընթերեալ
աղօտանան,
Թէ
ի
կշիռ
ընդ
ծով
դընի,
տակաւին
քոյքըդ
շատանան,
Երեւելի
եւ
առաջին
գըլուխ
գըտար
յայսմիկ
դարիս:
Ի
ներքըս
ճայ
եւ
արտաքուստ
սիրամարգ,
սուրբ
վեր
երեւիս,
Գօսացելոյն
համանմանեալ,
պաճուճանօք
զուրկ
տերեւիս,
Կամ
ի
թըռչիլ,
կամ
ի
բեռնիլ,
թէ
ըստիպիս,
ո'չ
երեւիս,
Որովք
պարծիս,
ի
յայնց
կասիս,
ի
կարգ
դասիս
ընդ
անարիս:
Նաւ
բարելի
անղեկավար,
ալեօք
յալեաց
պաշարեցար,
Տարաբերեալ
խիստ
փոթորկաւ,
սուզեալ
յանդունդըս
փըշրեցար,
Ի
յոչ
ըզգալդ
ես
զարմանամ,
զի
բընաւին
անշընչացար,
Պոյտ
անխըփան,
դուռն
անփական,
հանճարաշատ
առ
ի
չարիս: