Յաղագս
մեծամեծ
նշանացն
եւ
սքանչելեացն,
որ
երեւեցեւ
յԱստուծոյ
ի
Մամբրէ
յետ
գնալոյն
Եպիփանու:
Ապա
իբրեւ
գնայր
սուրբն
Եպիփան
ի
գաւառէն
Ծոփաց
յիւրմէ
միանձնանոցէն`
որ
անուանեալ
կոչի
Մամբրէ,
եթող
անդ
բազում
եղբարս
միաբանս
միահաւանս
հաւատացեալս
կրօնաւորս
քրիստոնէիցն,
լեառնականս
ճգնաւորս
միանձունս.
եւ
ի
վերայ
նոցա
երէց
մի
գլխաւոր:
Բայց
էին
ի
նոցանէ
ոմանք,
որ
բնաւ
ամենաեւին
այլ
ինչ
կերակուր
չէր
ճաշակեալ
նոցա
ի
մանկութենէ
իւրեանց,
բայց
լոկ
բանջար
եւ
ջուր.
եւ
զհամ
գինւոյ
գիտէին
ոչ
զիարդ
լինի:
Եւ
էր
անդ
եղբայր
մի
խստակրօն,
որ
մթին
վարս
վարէր.
եւ
ոչ
ճաշակէր
ամենեւին
ի
բաժակէն
կենարար
փրկութեանն
յուսոյն
յարութեանն,
այս
ինքն
յարենէն
տեառն
մերոյ
Յիսուս
Քրիստոսի:
Զի
ոչ
կարէր
հաւատալ`
թէ
ճշմարտիւ
արիւն
իցէ
Որդւոյն
Աստուծոյ,
յորժամ
ելանիցէ
ի
սեղանն
Աստուծոյ.
այլ
նմա
գինի
լոկ
թուէր
թէ
իցէ,
վասն
այսորիկ
վիճէր
հանապազ
ընդ
բազումս:
Իսկ
եղեւ
օր
մի
յաւուրց,
իբրեւ
կատարէին
անդ
զխորհուրդս
գոհութեան
պատարագին
ի
վկայանոցի
անդ
յայնմիկ`
զոր
էր
շինեալ
սրբոյն
Եպիփանու,
յորժամ
հանին
զհացն
սրբութեան
եւ
զգինին`
արիւնանալ
պատարագին
ի
վերայ
սեղանոյն,
եւ
կայր
եղբայրն,
անհաւատ
ի
վկայանոցին:
Եւ
էրէցն
ելեալ
կայր
ի
վերայ
առաջի
սրբոյ
սեղանոյն.
յորժամ
յառաջ
քան
զմատուցանել
զպատարագն
համբառնայր
զձեռս
էրէցն
ի
վերայ
սեղանոյն,
եւ
ասէր.
Տէր
Աստուած
զօրութեանց,
որ
արարեր
զամենայն
յոչընչէ,
եւ
ստեղծեր
զմարդ
ի
հողոյ
կենդանի
եւ
անապականացու,
եւ
անցին
զքոյով
պատուիրանօքդ,
ի
անկան
եւ
մահ`
իւրեանց
պատուիրանազանցութեամբն:
Եւ
արդար
դատաստանօք
քովք
մերժեցեր
զնոսա
ի
դրախտէն
փափկութեան
յայս
աշխարհ`
ուստի
ստեղծեր,
եւ
գրաւեցան
լինել
ընդ
մահապարտութեամբ.
սակայն
ոչ
թողեր
ի
ձեռանէ,
բարերարդ
Աստուած,
այլ
տեսչութեամբ
եւ
շնորհօք
միածնիդ
քո
վերստին
ծննդեամբ
նորոգեցեր
զստեղծուածս
քո,
եւ
բազում
կերպարանօք
այցելու
եղեր
արարածոց
քոց:
Առաքեցեր
զմարգարէս,
արարեր
զօրութիւնս
ազգի
ազգի
նշանս
ի
ձեռն
սրբոց
քոց`
որք
յազգս
ազգս
իւրեանց
հաճոյ
եղեն
առաջի
քո.
ետուր
զօրէնս
յօգնականութիւն,
առաքեցեր
հրեշտակս
վերակացուս:
Իսկ
իբրեւ
եկն
կատարած
ժամանակաց,
խօսեցար
ընդ
մեզ
միածին
Որդւովդ
քո`
որով
զաշխարհս
արարել,
որ
է
պատկեր
փառաց
քոց
եւ
կերպարանք
էութեան
քո,
եւ
կրէ
զամենայն
բանիւ
զօրութեամբ.
որ
ոչ
ինչ
յափշտակեաց
զէական
Հօրն
զբնութեանն
հաւասար
պատիւ
անձինն,
այլ
Աստուածն
յաւիտենական
ի
յերկրի
երեւեցաւ,
ընդ
մարդկան
շրջեցաւ,
ի
սրբոյ
կուսէն
մարմնացաւ,
զկերպարանս
ծառայի
էառ,
եւ
եղեւ
ի
նմանութիւն
տկարութեանս
մերոյ,
զի
արասցէ
զմեզ
նմանակիցս
փառաց
իւրոց:
Զի
յամենայն
գայթակղութեանց
եւ
յամենայն
մոլորութենէ
փրկեցեր
զմեզ.
եւ
բարձեր
յամենայն
երկրէ
զանյուսութիւն
թերահաւատութեան,
եւ
ետուր
զյուսոյ
զհաւատս
յարութեան
ամենայն
քոց
արարածոց,
որոց
եւ
զնմանութիւն
պատկերի
կերպարանաց
քոց
շնորհեցեր:
Եւ
հաւատովքն,
զոր
ետուր
զօրանալ
ի
մարդիկ,
զամենեսեան
առ
հասարակ
միանգամայն
կեցուցեր
շնորհելով.
զի
ոչ
եթէ
վասն
արդարութեանց
ինչ
մերոց,
զի
ոչ
ինչ
արարաք
զբարիս
ի
վերայ
երկրի,
այլ
վասն
ողորմութեան
եւ
գթութեան
քո`
զոր
սփռեցեր
ի
մեզ`
համարձակիմք
խնդրել
ի
սրտագէտէդ,
որ
քննես
զսիրտս
եւ
զերիկամունս
որդոց
մարդկան:
Դու,
տէր,
սրտագէտ
յամենայնի,
դու
գիտես
զճշմարտութեան
զվաստակոց
զառնս
զայսորիկ,
զի
խստամբերութեամբ
վարի
ի
վարս
վաստակոց
իւրոց,
եւ
չիք
հաւատք
ի
սմա.
արդ
յաւել
ի
սա
հաւատս
քան
զհատ
մանանխոյ,
զի
մի'
կորիցէ
անձն
սորա:
Հովիւ
քաջ,
որ
ելերդ
ի
խնդիր
ոչխարին
կորուսելոյ,
եւ
եդիր
զանձն
քո
ի
վերայ
խաշանց
քոց,
արդ
եւ
զսա
փրկեա
ի
թերահաւատութենէս`
յոր
ըմբռնեալս
է,
զի
մի'
յափշտակեսցէ
թշնամին
զանձն
սորա,
եւ
քո
ստեղծուածս
եւ
նմանութիւն
կերպարանացս
յապականութիւն
յաւիտենական
կորստեան
մատնեսցի:
Եւ
զայս
աղօթս
մատուցանէր
էրէցն
յառաջ
քան
զմատուցանելն
պատարագին,
եւ
յետ
այսորիկ
մատոյց
կատարեաց
զպատարագամատոյցն
զամենայն:
Իբրեւ
ասաց`
Հայր
մեր
որ
յերկինս,
եդ
ծունր
եւ
կայր
յաղօթս
յերկար:
Եւ
մինչ
դեռ
եդեալ
էր
նորա
ծունր
եւ
կայր
յաղօթս,
եւ
կայր
եղբայրն
թերահաւատ
ի
յոտն,
ի
խոնարհ
ի
բեմէն
նայէր
ի
սեղանն,
սկսաւ
տեսանել
մեծամեծ
սքանչելիս
աչօք
բացօք
իւրովք:
Քանզի
տեսանէր
զՔրիստոս,
զի
իջեալ
կայր
ի
վերայ
սեղանոյն.
եւ
բացեալ
էր
իւր
զվէրսն
ի
կողմանէ,
զոր
ի
կողսն
գեղարդեամբն
խոցեցին.
եւ
ի
վիրէ
կողիցն
արիւնն
ցնցղկացեալ
հոսէր
ի
բաժակ
անդր
պատարագին,
որ
եդեալ
էր
ի
վերայ
սեղանոյն:
Իսկ
իբրեւ
ետես
զայս
եղբայրն
թերահաւատ
կրօնաւորն,
զարհուրեալ
դողացեալ
խռովեալ
տագնապեալ
յերկիր
կործանեալ
կայր,
ի
բերանս
հարեալ,
պարտեալ
թալացեալ
ոգին
սպառեալ
յինքենէ:
Ապա
երէցն
յարուցեալ
կատարեաց
զգործ
սրբութեան
պատարագին.
իջուցեալ
զսրբութիւն
օրինացն
ի
բեմբէն,
ետես
զեղբայրն,
զի
յերկիր
կործանեալ
թալացեալ
կայր:
Իբր
ետ
ում
տալ
էր
զօրէնսն,
եւ
եհան
զմնացորդսն
ի
սեղանն,
ապա
ինքն
մատուցեալ
բուռն
հարկանէր
զեղբօրէն.
եւ
տեսանէր,
զի
նա
թալացեալ
պակուցեալ
կայր
ի
գետնին:
Ապա
ջուր
արկանէր
ընդ
բերանաւն.
իսկ
նա
ուրեմն
եբեր
զոգի.
եւ
զգաստացեալ,
մատեաւ
եկաց
պատմեաց
զմեծամեծ
սքանչելիսն`
զոր
ինչ
ետեսն:
Ապա
կամեցաւ
տալ
նմա
երէցն
ի
սրբութենէն
անտի
օրինացն.
իսկ
եղբայրն
չհաւանեալ
չառնոյր
յանձն,
վասն
զի
անարժան
համարէր
զանձն
իւր:
Այլ
հոր
հատեալ
անձինն,
ի
ներքս
իջեալ,
զեւթն
ամ
ապաշխարեալ
զթերահաւատութիւն
մեղաց
իւրոց,
եւ
յետ
եւթն
ամին
ապա
զանձն
արժանի
ապաշխարութեան
համարէր,
ելանել
առնուլ
ընդ
օրէնսն
հաւասարել:
Սակայն
ի
նոյն
հոր
իջուցեալ
զանձն
իւր
զամենայն
աւուրս
կենաց
իւրոց,
մինչեւ
ի
նմին
հոր
վաղճանեցաւ
եղբայրն:
Ապա
եւ
նոյն
երէցն
հանգեաւ,
եւ
ի
միասին
երկոքին
եղան
ի
ներքս
ի
վկայանոցին,
ուր
սքանչելիք
երեւեցան
յեղբայրանոցին
Եպիփանու:
