[Թ]
ՆՈՐ
ՊԷԶԷՍՏԱՆ
Եւ
այլ
օր
երթ[ե]ալ
մտաք
ի
պէզէստան,
քանզի
երկու
էր.
մինն՝
հին,
միւսն՝
նոր։
Նախ
ի
նորն
մտաք.
բայց
աչք
հազար
պիտէր,
որ
տեսանէր
եւ
վայելէր
զգեղեցկութիւն
կումաշից
եւ
գանձուց
ոսկոյն
եւ
արծթին
եւ
մեծագին
դիպակնուն,
ազգ
եւ
ազգ
սուլահնուն,
անգին
վահանից
եւ
պողովատ
[1]
թրից,
ակամբ
ընդելուզած
խանչարնին,
ազնիւ
աղեղանց
[2],
զուտր
ոսկ[ւ]ով
կամ
ճօհար
կոթով
դանկնուն,
թող
զսէրասէրքն՝
աթլազն,
մախմուրն,
քեամխան,
խութնիքն,
ազգի
ազգի
ալաճա
դաֆդանի,
սօֆեր,
եաղմուրլուխնին,
խըյմաթի
քարեր,
մեծամեծ
մարգարիտք,
ակունք
պատվականք
եւ
այլ
բազում
անտես
եւ
անգիւտ
դօհվանի,
որ
[3]
[յ]աշխարհս
ոչ
գտանի,
անդ
լի
եւ
առատ
գտանի
եւ
ծախի.
եւ
զինչ
մաթահ
կամի
ոք
անդ
գտնու։
Եւ
ունէր
սա
չորս
դուռն.
մէկն
ոսկերիչք,
եւ
զարնիշանճիք
եւ
այլ
արվեստաւորք
հմուտ
եւ
ճարտարք,
որ
այլ
երկիր
բնաւ
չգտանի։
Զի
զամենայն
ինչ
զոր
մարդ
զմտաւ
ածէ,
կամ
սրտէն
անցնէ,
անդ
առ
նոսա
գտանէ։
Այլ
եւ
զմրուխտք,
լալ
հաւկթաչափ
եւ
ալմասէ
զէքիրնի,
գաւաթնի,
եւ
չի
գիտէ
մարդ
զո՛րն
գնէ
կամ
յո՛րն
հայի։
