Ուղեգրութիւն

[ԺԸ]  DOMINE QUO VADIS

Եւ տեսաք եկեղեցի մի ալ վիմաշէն հին, նման Երուսաղէմայ [1] սուրբ Յարութեանն, Հեղինէ շինած. եւ մերձ ի դուռն քաղքին մատուռ մի տեսաք փոքրիկ, որ զՔրիստոս ընդ Պետրոսի քանդակած [2] էր, իբր թէ զրոյց տային միմիանց. եւ ասին թէ այս այն տեղն է, որ Քրիստոս Պետրոսի հանդիպեցաւ յորժամ փախչէր երկուցեալ ի Խաչէն. եւ տեսեալ զՔրիստոս ասէ. Ո՞ւր երթաս Տէր իմ. եւ նա ասէ. ի Հռոմ խաչիլ։ Ասէ Պետրոս. Տէր միանգամ խաչեցար եւ դարձեա՞լ կամիս։ Եւ ասէ Յիսուս. Դու ոչ կամիս խաչիլ. ես վասն քո խաչիմ։ Եւ իմացեալ Պետրոս զբանն անկաւ [3] յոտս Յիսուսի եւ ասէ. Տէր իմ եւ Աստուած, ոչ միայն նման քեզ խաչեցայց, այլ գլխիվայր նման Ադամայ։ Եւ Յիսուս յայնժամ անյայտ եղեւ։ Եւ Պետրոս զօրացեալ դարձաւ ի քաղաքն ուրախութեամբ, զոր կալեալ զնա դահիճքն տարան առ պեղծն Ներոն. եւ նա հրամայեաց խաչել. եւ տարեալ ի տեղին մահապարտաց կամէին խաչել զնա. եւ նա աղաչէր զդահիճսն, թէ Մի զիս ըստ Տեառն իմոյ խաչէք գլխիվեր, զի չեմ արժանի, այլ գլխիվայր. եւ անօրէնքն այնպէս արարին։ Եւ ինչ բան եւ գործ որ տեղ որ եղել է, նա զամէնն գրած եւ նաշխած եւ քանդակած է եւ եկեղեցիք շինած։ Փառք Աստուծոյ անզրաւ։ Եւ եկեալ ի տուն հանկաք աւուրս ինչ։