Ուղեգրութիւն

[Ա]  ՀԱՆԴԷՍՔ ՀԱՄԲԱՐՁՄԱՆ Ի ՎԵՆԵՏԻԿ

Եւ իբրեւ լցաւ Թ. ամիս, գտեալ ընկերք եւ նաւակ մի պատրաստական՝ յիշելով զանուն Աստուծոյ, կոչելով յօգնութիւն սուրբ զառաքեալսն Պետրոս եւ զՊօղոս մտեալ ի ներս՝ հասաք ի մեծն Վանատիք, օրն Համբարձման, որ կոչեն ցէնցա [1]. զի օրն այն մեծ է անդ եւ յոլով տօնանմայ եւ շատլխ առնեն, որպէս ի Մսըր սուվ քէսումին. զի Սպանիու մօյտանի նման զարդարեն զամէն փողոցնին. եւ Սա Մարքոյին առջեւի մօյտան սաֆի կանաչ ծառ ու [2] ճուղ եւ տերեւոց զանազան յօրինուած [3] եւ շէնք եւ վերեւն [4] խումաշնի, չուխայք եւ աթլասք։

Եւ այն օր Դուքսն պիտոր վիճակ ելնէ ծովու վ[ե]րայ. վասն որոյ զարդարեն վաթսուն ղատրղայ՝ մի քան զմի պատվական եւ գնոջ, իսկ Տուքինն ազնըւագոյն քան զամէնին. զբոլոր կէմին զուտր վարաղով ծեփած ոսկ[ւ]ով, որ շաֆաֆէն չէր կարել մարդ շատ հայել ի նայ։ Եւ մտեալ նախ ես ի ներս՝ տեսաք զաթոռն ուր նստելոց էր եւ վերեւն խուպան եւ ֆէնէրն եւ այլն, յոյժ բազմածախ եւ անգիւտ. զոր եւ Ոսկի կէմի կոչէին։ Եւ իբրեւ ժամ եղեւ՝ մտեալ ի ներս ելին ի ծովն. եւ անդ էր տեսանել զձայն փողոց եւ քնարից, տաւուլ զուռնայից, թօփ ու թֆանքից եւ պայրախնուն։ Եւ հասեալ ի տեղին, ուր ատաթն է, անդ ընկենու Դուքսն մատանի մի ակնով, որ ԺՌ ղուռուշ արժէ. ապա ուրախութեամբ եւ մեծ շէնլիքով դառնան ի քաղաքն։

Հարցայ զՎարդապետն [5]. եւ ասին. Վաղ գնաց, զի աստ օր մի եկաց։

Եւ կացի անդ երկու շաբաթ, մինչեւ գնան կէմիք. բայց կային լաւ մարդիկ [6] Հայք, որ խրատ տվին ինձ թէ Գնէ աստ իրք մի, որ տեղ տանիս՝ խարճտ կ՚ելնէ։ Եւ ես ունէի դրամ սակաւ մի, ետու ի ձեռս նոցա. եւ նոքա գնեցին ինձ խուրտա Ուռումէլու խարճ։ Զի նոքա գիտեն ամենայն աշխարհի խարճն. եւ ունին այնպէս՝ ինչ տեղաց որ ուզեն. զի Ուռումէլուն ցած է, Անատօլուն այլ ցած. բայց Ստամպօլոյն ծանր եւ գնոջ, թէ՛ ջուխան, թէ՛ քամխան, թէ այլն։