Ուղեգրութիւն

[ԺԲ]  ԲԱՐՔ ԵՒ ԿԵՆՑԱՂ ՖԷԼԱՀԱՑ

Եւ պիղծ Արպնին սիրտն բաց, գարշելի դէմք, պռկտիք կախ, եւ այնպէս լիրբ եւ անամօթ են եւ անհարկիք. բնաւ ամօթ չունին եւ ոչ խտրութիւն. մինն արտաքս ելնէ ջրին վ[ե]րայ, միւսն գայ [1] ջուրն, յետ տանի զաղբն եւ ըմպէ։ Նոյնպէս եւ կանայքն լիրբք եւ անամօթք. ոչ ամաչեն միմիանց, այլ մերկ եւ խայտառակ շրջին. նաեւ ի բաղանիսն առանց ֆօթի մտնան, այլ բաց. տէլաքնին պառկեցնեն, լուանան եւ զամօթատեղիսն արանց եւ կանանց։ Եւ զի փայտ չկայ՝ զիպալ վառեն զքուլխանտին, որ լինի ծուխ եւ չար հոտ։ Եւ ես յիշէի զթուրքի համամնին եւ չէմիշնին եւ զամենայն հուզուրնին, այլ եւ զէտէպն, զէրքանն եւ զամենայն պարկեշտութիւնս եւ յոգոց հանէի. որ եւ խուղ եւ թուք առաջի մարդկան ոչ արկանեն. իսկ սոքա միզեն, աղբեն եւ այլ բազում պիղծ եւ զազիր իրս գործեն, զոր ոչ արժան համարիմ գրել եւ զունկն ձեր յստակ պղծել. զի ամենեւին մուրտար են եւ անմաքուր։ Եւ դեռ եւս պարծին թէ մեք եմք որդիք Մէհմէտի եւ ստոյգ Իսմայելացիք [2], իսկ տաճիկն կէս ու կէս է, խորթ եւ պոռնկորդիք, չեն նոքա Արպի նման. խօնթքարն ալ աղախնածին է, չէ ստոյգ մուսուլման։ Այլ եւ միմիանց հակառակ են եւ չեն հաւան. Պարսիկ՝ Թուրքի եւ Թուրքն՝ Քրդից [3]. բայց Պարսիկքն լաւ համարին, թէ Աբրահամու որդիք են։ Թողում զառասպել բարբաջմունս նոցա. գամք միայն ի տեսութիւն յառաջարկեալ բանին։