Ուղեգրութիւն

[ԺԸ]  ԸՆՏՐՈՒԹԻՒՆ ԳՐԻԳՈՐ ՊԱՐՈՆՏԷՐԻ

Եւ իբրեւ հատուցին զամենայն պարտսն մինչեւ ցետինն բնիոն, այլ խորհուրդ նստան եւ այլ թատպիր, թէ որպէս կամ զիարդ արասցեն, կամ զո՞ դիցեն առաջնորդ եւ հովիւ, այլ եւ հոգէբարձու սուրբ Երուսաղէմայ [1] ՝ որ յաստուածակողմ լիցի հոգացող։ Զոր եւ ի կոչմանէն Աստուծոյ եւ հաճութեամբ ամենեցուն ընտրեցին զոմն Գրիգոր անուն մոնոզոն՝ Տաթեւու գաւառէն, այր առաքինի եւ ճգնազգեաց, խստակրօն ի պահս եւ աղօթս, որ ի մանկութենէ ստացեալ ունէր զառաքինութիւն. ելեալ Նախիջեւանայ գայ [2] ուխտիւ յԵրուսաղէմ. եւ երկրպագեալ Քրիստոսի տնօրինականաց՝ առանձնանայր յանապատս եւ ի ծածուկ տեղիս, երբեմն յայնկոյս Յորդանանու եւ երբեմն յայսկոյս, ժամանակ մի Փորձութեան լեառն եւ ժամանակ մի այլ թագստի տեղիս՝ ճնշելով եւ մաշելով զմարմինն ի քաղց եւ ի ծարաւ, եւ երկու-իրեք օրն մի անգամ ճաշակելով, եւ զայն սակաւ պաքսիմատս վասն հոգէպահութեան։

Զսա հրաւիրեալ օրհնեցին մոնոզոն եւ լուսրար. եւ զամենայն ինչ յանձնեցին [3] ի ձեռս նորա։ Իսկ նա փախչէր եւ հրաժարէր յայնմանէ. եւ բազում անգամ գտեալ՝ դարձուցանէին յԵրուսաղէմ եւ հարկիւ ստիպէին կատարել զպատվէրն։ Զոր յետ ստիպէին կատարել զպատվէրն։ Զոր յետ այսր ամենայնի յօժար կամօք եւ ուղիղ սրտիւ ծառայէր եւ սպասաւորէր սուրբ տեղեացն։ Եւ յետ աւուրց ինչ օրհնեցին քահանայ. եւ յետ ամաց ինչ [4] աղերսիւ եւ հարկիւ յանձնեցին ի նա զվիճակս Հայոց եւ զամենայն հոգս եկեղեցոյն։ Եւ խոճայք դարձան ի տունս իւրեանց։ Իսկ նա օր ըստ օրէ յաւելոյր [5] ի պահս եւ աղօթս եւ ի ճգնութիւնս. եւ նստեալ յաթոռն բազում բարիս եւ երախտիս արար. զորս ի բազմաց սակաւս ասացից, զորս լուայ եւ զորս աչօք տեսայ։