Ուղեգրութիւն

Ը. ԱՐՇԱՒԱՆՔ ՍՈՒԼՏԱՆ ՄՈՒՐԱՏԻ Ի ՎԵՐԱՅ ՊԱՐՍԻՑ 1635

Յայսմ ամի խրոխտ եւ գոռոզ հպարտ գազանն եւ ամբարտաւան [1] վիշապն սաստիկ հրաման եհան եւ ետ կանչել եօթն տարի սէֆէր ի վերայ Խզըլպաշին. եւ ինքն աճապարեալ գնաց Իզմուտ. եւ անտի Ղօնիայ. եւ ասին թէ ԺԵՃՌ հոգի էր ընդ նմա, զատ վէզրէն, որ այսչափ հեծելօք խշլախ էր։ Եւ կանչեցուց թէ Վա՜յ այն մարդուն, որ կէս դրամ օլաֆայ ուտէ եւ չի գայ սէֆէր։ Եւ այսպէս բուլք ի բուլաց եւ հազար հազարաց երթային զկնի թագաւորին, զատ ի Թաթարաց։ Միայն Աստուած ազատէ զազգս Հայոց այտ անթիւ եւ անհամար զօրաց, որ ելին իբրեւ զմարախ ծածկելով զդաշտս եւ զերեսս երկրի, գնալով Հայոց քաղաքաւ եւ գեղօրէօք եւ ամենայն գաւառօք. որոց փրկէ Քրիստոս Աստուած։