Հրամայած
է
յաւրինացն՝
որ
ամենեւին
չիշխէ
քահանայ
ոչ
մարդ
սպաննել
եւ
ոչ
անասուն
բնաւ։
Ապա
թէ
ուրդի
որ
ի
ճանպահ
հարամիք
ի
վերայն
ընկնին՝
ու
կամ
ի
յայլ
տեղ,
որ
կամենան
զինքն
ու
զիր
ընկերքն
սպաննել,
նա
վասն
այնոր
որ
սպաննէ
զթշնամին
անձին
իրոյ,
նա
երթայ
առ
եպիսկոպոսն՝
եւ
երբ
յիմանայ
եպիսկոպոսն՝
նա
զինչ
կամենայ
կարէ
այնել՝
թէ
տաճիկ
սպաննէ
եւ
թէ
անհաւատ
դէպ
ի
Քրիստոս.
ապա
թէ
քրիստոնէ
այլ
լինի
սպանածն,
նա
բնաւ
չկարէ
այլ
պատարագ
այնել։
Եւ
թէ
քահանայ
ի
վերայ
ծառի
կամ
ի
վերայ
պատի
քար
դնէ՝
եւ
ընկնի
ու
մարդ
սպաննէ,
նա
այլ
պատարագ
չկարէ
այնել։
Եւ
թէ
աշխարհական
լինի,
նա
զէդ
սպանաւղ
ապաշխարութիւն
քաշէ։
