ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Եւ աբեղայի չկա հրաման որ բնաւ ծուխ ուննայ. եւ ոչ վասն այնոր որ թէ ի վանքն բերեն մեռելոց՝ կամ մատաղ այնեն. նա կուսան աբեղայ չիշխէ միս ուտել։ Ապա զմիսն աշխարհականացն թողուն, եւ իրենք զիրենց կերակուրն զպատեհւորն ուտեն առանց մսի։ Եւ աշխարհի իրիցնին չէ պատեհ, որ մատղին՝ որ ի վանքն երթայ՝ հակառակին։ Զի պատեհ է, որ լինի, որ վանքն կաշովն ըռովկի, եւ զմիսն տառապելքն ուտեն։ Եւ մարդ թէ կենայ, որ չարի ընդ իր երէցն ու այլ երէցով մատաղ այնէ գաղտուկ, նա թէ երէցն դատըստնի՝ նա իրաւունքն հայնց է, որ տըպլէ զիր իրիցուն վզենն։ Ապա թէ տառապեալ լինի մարդն, նա ըստ իր կարեացն բերէ, նա ոչ երէցն չկարէ խաւսել՝ թէ փոքր է կամ նուազ կամ քիչ. ապա զինչ զենել է՝ սալար զիր իրաւունքն առնու՝ զերին ու զերբուծն ու զմորթին։ Ու թէ խալապայ լինի եւ յանդգեալ քըշտէ իրիցուն, նա ձեռքն կտրվի. ապա թէ զըղջայ ու մեղայ ասէ, նա եպիսկոպոսն կարգ դնէ որ քաշէ։ Բայց թէ երէցն անպատեհ իրք ուզէ ի ծխէն կամ քըշտէ, նա եպիսկոպոսն եւ դատաւորք եկեղեցոյն արգելեն զժողովուրդն եւ զժամն մինչեւ ապաշխարէ զինչ ցեղ որ մեղանքն աժենայ։ Նոյնպէս եւ թէ անպատեհ բանդրէ, նա զինք բանադրեն՝ որ ապաշխարէ. բայց կապածն՝ այն կապած կենայ ինչուր իր տան արձակել։