Եթէ
ոք
անբախտի
եւ
հայնց
անբժշկելի
փնթի
կին
առնու՝
որ
չկենայ
ճար
որ
ի
հուն
ելնէ,
կամ
հայնց
անգամ՝
որ
չկարէ
իր
ոք
տեվել՝
նա
հայնց
է
հրամայած
յաւրէնքս
որ
ջանայ
վկայաւք
դրացենացն
եւ
ազգին,
ու
երբ
այլ
չկարէ՝
նա
առնու
այրիկն
սալքարուկ
մի,
ու
գրէ
ի
վերայ՝
թէ՝
ես
ֆըլանս,
որ
վասն
իսայ
պատճառանացս
անճարկեցայ,
ես
կու
ապահարզեմ
ի
յայս
անուն
կնկնէս,
ու
ազատ
է
յիմմէ,
կարէ
ամուսնանալ
ում
կամի.
եւ
տայ
ի
ձեռն,
ու
տայ
զիր
իրքն
եւ
զպռոյգն
ի
յինքն,
ու
վարէ
որ
երթայ.
ապա
ինքն
այլ
կին
չկարէ
առնուլ,
քանի
այն
կինն
ապրի։
Եւ
թէ
այն
թողած
կինն
այլ
այր
առնու,
ու
մեռնի
այն
այրն՝
նա
թէ
կամենայ
առջի
այրն
այլվայ
առնու
զինքն՝
նա
չկարէ
քաւել
թէ
եպիսկոպոսին
հրամանաւք։
Ու
թէ
այս
փնթոյս
ու
անսգամիս
արձագելն
վասն
այնոր
է
սահմանած
արձանագրով,
որ
ամէն
ազգ
պատճառանաց
դատաստան
կարէ
ոք
տանել
կնկանն՝
ապա
այս
երկու
պատճառնով
բնաւ
չկարէ։
