Նամականի առ ընթերցասէր հայուհիս

ՏԱՐԱԳԻՐ ԵՂԲՕՐ

Ընդ արշալոյս ստուերաշող Արեգին,
Կոյս մի հեզիկ ճեմեալ յեզր ծովակին.
Խաժակն ակունք ուղղեալ ի ծով լայնատարր.
Խոնարհ պատկեր մանուշակին էր տիպար։

Փափակահնչիւն բարձեալ քնար ի ձեռին,
Եւ սրտառուչ հնչէ՛ր քնեայ սխրագին.
«Չունիմ, գոչէ, չունիմ ես ձայն հրաշից
Չունիմ եւ արդ ոգի անմահ Մուսայից։

Հուր ի հոգիս, կայծ ի մատունս իմ ազդէր,
Զի կարացից զանձուկ սրտիս տարփողել.
Այլ եմ նկուն, կարկամ մատունք իմ անզօր,
Ոչ նուիրեն սփոփ սրտիս տենչաւոր։

Ծո՛վ, ծո՛վ անգութ դու իցես տարր անպատում։
Զի զանձկալիս իմ կորզեցեր յանկարծում,
Զհատոր սրտիս առեալ տարեր ետ ընդ ետ.
Ո՜հ ատելին մեզ կազմեցեր անջրպետ։

Պատիր ալիքդ զտենչ սրտիս խաղ առնեն,
Եւ բռնաբար զսիրտ հոգւոց բաժանեն.
Յանգ հառաչեմ քեզ, դու անլուր իմ ձայնիս,
Յանգ աղերսեմ ո՛չ ինձ բերես զսիրելիս։

Հապա ա՛ռ զիս եթեւ ալեացդ հոսանութ,
Ուր իմ հոգիս, անդ գտանիմ ես ընդ փոյթ.
Տանջիմ ի սով քաղցր տեսոյն անձկալի,
Երջանկաբեր դարձին մնամ տարփալի,

Ո՞ւր ցանկալի հեշտին կենաց իմ ժամեր.
Երկինք. երկիր Այերք համայն ինձ ժպտէր,
Լուսին Աստեղք եւ ծիրանիք Եթերին.
Արօտ վտակ եւ տիեզերք խայտային։

Սրացան ընդ փոյթ ո՛վ իմ աւուրք հեշտալիք,
Թողեալ զհետ ցանգ զրկանաց դատակնիք։
Նկուն անձն իմ լքեալ յաւէտ տրտմալի,
Զերթ բնութիւն մերկ ի զարդուց գարնայնի։

Զուարթ հոգւոյս տիրէ աշուն տարաժամ,
Իբր քեցեալ ոստ մի ծառոյն ի բառնամ.
Չունի սահման ծով կարօտոյս իմ անբաւ,
Չիք ինչ ի զով պասքեալ սրտիս իմ բնաւ։

Դաշտք եւ արօրք ձոր եւ լերինք գեղունակ,
Զտան երբէք զուարճութեան ինձ ճաշակ.
Ո՜հ իմ քնար մենիկ կենաց իմ ընկեր,
Դու ես միայն բեկեալ սրտիս հեշտաբեր։

Ընդ իմ հառաչ հնչեն լարիկ քո տխուր.
Մեղմիկ ձայնիւ միշտ նուիրել սրտիս դիւր։
Ծո՛վ, ծո՛վ յամառ զի մռնչես ալեյոյզ,
Ես իբր զքեզ ծփիմ ի յոյզ կարօտոյս.

Բեր զանձկալիս գգուեալ ընդ այն եւ փարիմ,
Ա՜հ մտադիւր եւ հաճութեամբ մեռանիմ։
Զայս մրմնչեր կոյս աստղկանն այն հեզիկ,
Եւ կորակոր անհետանար Նա յուշիկ։