Դարձեալ
ել
գնաց
յետ
ասորիկ
իԴիարբակն,
եւ
էջ
ի
վերայ
կողմանն
Շամայ,
եւ
իբրեւզաղուէս
եւ
զջղջիկան
տկար
յետ
դարձաւ,
զի
որդի
նորասատակեցաւ,
որ
ղան
եդեալ
ի
վերայ
ամենայնաշխարհին։
Եւ
ի
միւս
ամին
Օթմանն՝
տէրն
Ամթայ,
էառզԵզընկայ
եւ
զՓիր-Օմարն
չարաչար
սատակեաց։
Եւ
իմիւս
ամին
Շահռուհն՝
տէրն
Խորասանայ՝
որդիԹամուրին,
առեալ
զզօրս
իւր
անհամար
գնդին՝
եկն
իՍուլթանիա
եւ
ի
Թաւրէզ՝
ի
վերայ
նորին։
Եւ
նա
ելեալգնաց
ընդդէմ
նմին.
եւ
յորժամ
մերձ
եղեն
միմեանց,
զիայսօր
եւ
վաղիւն
մարտնչէին,
զվրէժ
գերութեաննանողորմ
էառ
Աստուած
ի
թուրքմանէն՝
հիւանդացեալսատակեցաւ
բռնաւորն
այն։
Եւ
զօրաց
նորա,
զինքնանթաղ
թողեալ,
ի
բաց
գնացին.
եւ
եկին,
հասին
ի
լալիեւ
ողորմելի
սմբակագնաց
աշխարհս
Քաջբերունեաց.
եւնստեալ
ի
վերայ
քրիստոնէից՝
վանորէից
եւ
գեղորէից՝մինչ
ի
յեղանակ
գարնանային
ժամանակին,
եւ
ի
գնալնիւրեանց
զամենեսեան
կողոպտէին։
Եւ
որդի
նորաԱսպահան
անուն
բազում
ջանս
եդեալ
ի
վերայհաւատացելոցն,
եւ
ողորմութիւնս
արարեալ՝
ազատեացզամենեսեան
գնալ
ի
գաւառն
Ըռըշտունեաց։
Եւմազապուրծ
եղեալ
ազատեցաք
ի
զօրաց
չաղաթային,
զիիբրեւ
զարծիւ
սրընթաց
հասին
ի
վերայ
թուրքմանին
իյերկիրն
Տարօնոյ.
եւ
թողեալ
նոցա
զառ
եւ
զաւար,
եւգաղտագողի
գնացեալ
հասին
յերկիրն
Շամայ
ի
դաշտինԱմիթ
քաղաքին։