ՄԾԳ.
ԾԻԾԱՂ
ԶՐՈՒԱՍՏՐԻ
(91
D)
Դարձեալ
ասեն
իմաստունքն,
թէ
սահմանքն
է
բնութեամբ.
զի
մանուկն
լալով
ծնանի.
եւ
մինչ
'ի .
Խ.
օրն
զլալն
գիտէ
եւ
զքնելն
եւ
ոչ
գիտէծիծաղիլ.
եւ
մի
ոմն
ծիծաղեցաւ,
որ
էր
անուննԶրուաստր.
եւ
կատարած
նորա
չար
եղեւ.
զի
դեւքնայրեցին
զնա
հրով:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
պահքնտրտմութիւն
[է]
յամենայն
աշխարհի.
որ
ոչ
ուրախանանք.
ապա
թէ
ուրախանամք
ուտելով
'ի
ձիթոյ
եւ
'ի
գինոյ
եւչարիք
գործելով
եւ
յիշունց
տալով`
այսպէս
կենալով,
զպահքն
մեր
ոչ
ընդունի
Աստուած`
չարչարիմք
մարմնովեւ
չարդարանամք
հոգով.
եւ
որպէս
սատանայ
այրի
'իհուրն
յաւիտենական։
