Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԿԲ. ՓԱՌՔ ԱՇԽԱՐՀԻՍ Ի ԴԷՄՍ ԿՆՈՋ
(17H)

Որպէս ոմն զինաւոր յոյժջերմացեալ 'ի սէր եւ 'ի փառք աշխարհիս. եւ զցայգ եւզցերեկ 'ի հնարս մտեալ, թէ որպէս կարասցէ հասանել 'իծայրսն մեծութեան. զոր երեւեալ նմա 'ի յանուրջս կինմի գեղեցիկ, հարցանէր ցնա եւ ասէր. ճանաչե՞ս զիս։ Եւփոքր ինչ յետո ցուցեալ կինն զինքն գարշ եւ աղտեղի. եւ էր այնպէս զազրագոյն. որ բնաւ ոչ էր տեսեալ նմա։Եւ ասէր ցզինու"րն. իմա. զի ես եմ աշխարհս եւ փառքաշխարհիս. որ յառաջն իբրեւ վայելուչ ձեւանամ, վերջքն այս եմ, զոր հաւաստի տեսանես:

Ապա որ կամիցի ճանաչել եւանգոսնել զաշխարհս, հայեսցի 'ի վերջք կատարածիիւրոյ. վասն զի ոչ է պարտ մարդոյ երանել զկեանս իւրմինչեւ ցվախճանն, ասէ առակախօսն Սողոմոն։