ՎԱՍՆ
ՃՐԱԳԱԼՈՒՑԻՆ,
ԶԻ
ԵՐԵԿՈՒՆՆ
ՊԱՐՏ
Է
ՈՒՏԵԼ
Կիւրղի`
ի
Պարապմանց
գրոց,
ի
Թէոդոսի,
զի
պարտ
է
ու
տել
երեկուն
ճրագալուցին.
Արդ,
պահելով
զաւրն
յորում
մատնեցաւ,
եւ
մատնեցաւ
ի
չո
րեքտասաներորդ
լուսնին
յառաջնումն
ամսեանն,
եւ
մնամք
Յարութեան
նորա
աւուր,
այսինքն
է
կիւրակէին:
Վասն
այսորիկ
լուծանեմք
յերկոյին
շաբաթին
զպահսն,
եւ
տաւնեմք
վաղիւն
կիւրակէին
որպէս
եւ
վաղ
առաւաւտին
յարուցեալ
զՔրիստոս:
Այլ
թէ
ասացի
ի
խոր
երե
կոյին
յարութեան
գործեալ
խորհուրդ,
այլ
խոր
երեկոյ
եւ
առաւաւտն
վաղ
ի
մի
եւ
ի
նոյն
ընդթանան
ժամանակք:
Թէոփիլի
Աղեքսանդրու
հայրապետի`
ի
Թզենոյն
ճառէն.
Աստուածային
բնութիւնն
ոչ
նուաղէր
միաւորութեամբն
ի
քաղցն
եւ
ի
ծարաւն.
ի
չարչարանսն,
ի
մահն
եւ
ի
գերեզմանն
անբաժանելի
էր
ի
մրամնոյն.
ոչ
չարչարէր
եւ
ոչ
մեռանէր,
բայց
սակայն
իւր
համարէր:
Նորին.
Որպէս
խոնարհագոյնն
բարձրագունին
համարեալ
է,
նոյնպէս
եւ
բարձրագոյնն
խոնարհագունին,
քանզի
զբարձրն
խոնարհ
տեսին
մարդիկ
եւ
զխոնարհն`
բարձրագոյն,
Աստուած
փառաւորեցին
հրեշտակք:
Նորին.
Որպէս
հրացեալ
երկաթ
եւ
կռանահարեալ
երկաթն
հալածի,
եւ
հուրն
միացեալ
յերկաթն
ոչ
տանջի,
նոյնպէս
Բանն
Աստուած
միացեալ
ի
մարմնի
կրող
չարչարանաց,
եւ
մնաց
ի
նմա
անչարչարելի.
իսկ
իւրոյ
մարմնոյ
կիրքն
ինքեան
համարեալ
է:
Եւ
որպէս
հուրն
յիւր
զաւրութիւնն
ձգէ
զերկաթն
եւ
ինքն
յերկաթոյն
ոչ
սեւանայ,
նոյնպէս
մարդկութիւնն
յԱստուածութենէն
զաւրանայր
եւ
Աստուածութիւնն
ի
կրից
մարմնոյն
ոչ
տկարանայր:
Տիմոթէի
Աղեքսանդրու
հայրապետի
վկայութիւնք.
Տեսէ'ք,
յորպիսի'
հայհոյութիւնս
անկան
Քաղկեդոնականքն,
որք
երկու
բնութիւնս
ասեն
եւ
ըստ
մասին
դնեն
մարդ
եւ
Աստուած,
եւ
ոչ
ասեն
Աստուած
մարմնացեալ:
Նորին.
Անկիր
արկեալ
մարմինն
Քրիստոսի
ոչ
բնութիւն
մարդոյ
հասարա
կականի
ասացաւ
մարմին
Բանին
Աստուծոյ,
քանզի
Աստուած
խոստովանիմք
զմարմնացեալ
եւ
զմարդացեալ
Բանն
Աստուած,
որ
զմահ
եսպան
անապական
մարմնով:
Նորին.
Աստուածային
գիրք
երկուս
բնութիւնս
ոչ
աւանդեցին,
եւ
ոչ
Քրիստոս
եւ
Տէր
անունս
ի
վերայ
նշանակելոյ
երկուց
բնութեանց
զմեզ
ուսուցին.
զայս
Նեստորիոս
ուսույց,
եւոչ
աստուածային
գրեցեալքն
եւ
ոչ
սուրբ
հարքն.
մկրտեցէք
յանուն
Հաւր
եւ
Որդոյ
եւ
Հոգոյն
Սրբոյ,
եւ
ոչ
ասաց
թէ`
եւ
ի
մարդկութեանս
յանուն:
Նորին.
Աստուած
ելով
Բանն
մարմնացաւ
ի
Կուսէն
անպար
իմացապէս,
որպէս
միայն
ինքն
գիտէ
եւ
զկուսութիւնն
ոչ
ապականեաց,
եւ
դրաւքն
փակեալ
ի
ներքս
եղեալ
եւ
ճեմեալ:
Պետրոսի
վկայի
Աղեքսանդրու
հայրապետի.
Վասն
որոյ
եւ
եղեալ
նա
Սուրբ
Որդի
Աստուծոյ
կոչեսցի,
քանզի
եւ
Մարիամ
ի
մարմնի
զՏէրն
մեր
Յիսուս
Քրիստոս
ծնաւ,
զի
զնոյն
ելով
զԲանն
ոչ
այլ
եւ
այլ,
քա'վ
լիցի.
եթէ
Յիսուս
Քրիստոս
է
Որդի
Աստուծոյ
գրեալ
է
եւ
եթէ
Յիսուս
է
Քրիստոս,
եւ
ճշմարտապէս
չարչարեցաւ
վասն
մեր:
Դիոսկորոսի
Աղեքսանդրու
հայրապետի
ի
Գանգրա
յաքսորանացն`
ի
գրոցն
որ
Սեկունդինան.
Քանզի
առ
զմերս
բոլոր
անթերի
Փրկիչն
անձնացեալ
անձամբ
բանականաւ
թանց
միայնոյ
բեղման
մարդոյ
եւ
քնոյ,
եւ
հեշտ
ցանկութեան:
Սրբոյն
Աղեքսանդր
հայրապետի
Աղեքսանդրու.
Զի՞նչ
արդեաւք
հարկաւոր
գալն
զԱստուածն
յերկիր,
մարմնանալ
ի
Կուսէն
եւ
խանձարրապատիլ
եւ
ի
մսուր
դնանիլ
եւ
կաթնաբոյծ
լինել
ի
գոգս
անարգիլ
եւ
կախիլ
զփայտէ,
թաղիլ
եւ
յառնիլ
եռաւրեայ
եւ
տուեալ
փրկանս
անձն
ընդ
անձին,
միս
ընդ
մսոյ
եւ
արիւն
փոխանակ
արեան:
Կիւրղի
Երուսաղէմայ
հայրապետին.
Արդ`
ոչ
լոկոյ
մարդոյն
երկիր
պագան
արժան
ինչ
է,
եւ
ոչ
Աստուած
մերկ
ասել
առանց
մարդկութեան
բարի
է:
Արդ
երկրպագեսցուք
Աստուծոյ,
հաւատասցուք
թէ
եկն
եւ
մարդկութիւն
զգեցաւ
ի
Սրբոյ
Կուսէն :
Նորին`
յետ
սակաւուց.
Ոչ
որպէս
ոմանք
կարծեցին
թէ
յետ
չարչարանացն
պսակեցաւ,
որպէս
թէ
յԱստուծոյ
վասն
համբերութեան
առեալ
իցէ
ընդ
աջմէ
Հաւր
նստեալն,
այլ
ի
սկզբանէ
որպէս
էն
ծնեալ
ունի
զընդ
աջմէ
Հաւր
նստեալն:
Նորին.
Հաւատա'
դու,
թէ
սա
Միածին
Որդին
Աստուծոյ
է,
վասն
մերոյ
մեղաց
յերկնից
իջեալ,
զհաւասարակից
մարդկութեանս
յանձն
առեալ
զչարչարանս,
եւ
ծնեալ
ի
Սրբոյ
Կուսէն
եւ
ի
Հոգոյն
Սրբոյ
ո'չ
կարծեաւք
ինչ,
այլ
ճշմարիտ
մարմնացաւ:
Յոհաննու
Երուսաղէմայ
հայրապետի.
Աստուած
ի
Կուսէն
ծնեալ
եւ
Աստուած
խաչեալ:
Նորի[ն].
Այլ
վասն
զի
բոցատերեւ
վարդն
անապական
ծաղկեալ
յանապական
Կուսէն,
Բանն
Աստուած
ծնաւ
ի
Կուսէն
եւ
Կոյսն
մնաց
անապական,
զի
ուր
պատճառք
անապականութեն
է,
անդ
ոչ
գործեցաւ
անապականութիւն:
Նորին
յետ
սակ[աւ]ուց.
Խոստովանիմք
եթէ
Յիսուս
Քրիստոս
ճշմարտապէս
մեռաւ
վասն
մեղաց
մերոց,
թաղեցաւ
եւ
յարեաւ`
զնոյն
բնութիւն
ունելով
մեռեալն
որով
մարմնով
եւ
թաղեցաւ,
յայտ
է`
թէ
անապանութեամբն
որպէս
էրն
իսկ
յառաջագոյն,
նոյնպէս
եւ
յարեաւ:
Անտիոքայ
երկրորդ
ժողովոյն.
Որ
ոչ
հաւատայ
բնութեամբ
էութեան
ճանաչի
միութիւնն ,
նզովեալ
եղիցի:
Որ
ոչ
խոստովանի
զՅիսուս
Քրիստոս
Աստուած,
որ
համբուրեաց
զխաչն
կամաւորութեամբ
վասն
մեր
մինն
ի
դիմաց
յԵրրորդութենէն
եւ
ի
բնութենէն
յԱստուծոյ
Հաւր,
նզովեալ
եղի[ցի]:
Որ
զմահն
Տեառն
եւ
զչարչարանս
ապականացու
ասէ,
եւ
ոչ
առաւել
խոստովանեսցի
չարչարանաւքն
անչարչարելի
եւ
մահուամբն
անմահ,
որում
ամենայն
ինչ
դիւրին
է,
նզովեալ
եղիցի.
ամէն:
Տիտոսի
Անտիոքու
հայրապետի.
Մի
բնութիւն
հաւատամք
եւ
երիս
գոյացութիւնս
խոստովանիմք.
քանզի
երեքեան
իմացեալ
եւ
որպէս
զմի
ճառեմք.
Աստուած
Բանն
խաչեալ
որ
Հաւր
միասնական
Որդի
եւ
ի
ձեռն
անապական
մահուան
իւրոյ
զառ
ի
մեզ
մահն
խափանեսցէ:
Երեքթեայ
յԱնդիոքու
Պիսիդայ
հայրապետի.
Եւ
իբր
ծնիցելոյն
երկուս
բնութիւնս,
քանզի
թէ
ոք
զայս
համարձակեսցի
ասել
զԷմանուէլն,
մի
մերձենար
առ
այնպիսին:
Սեւեռի
Անտիոքու
հայրապետի`
ի
Կաթողիկեաց
մեկնչէն.
Հարկաւորի
ասել
Պետրոս
Քրիստոսի
չարչարելն
մարմնով
որպէս
զի
միոյ
պատկերի
եւ
միոյ
անձնաւորութեան
եւ
մի
բնութեան
Աստուծոյ
Բանին
մարմնացելոյ
իմասցուք
զայս
ասել,
զի
թէ
յերկուս
բաժանէր`
աւելորդն
էր
վերստին
ասել
չարչարելի .
այլ
զի
Աստուած
էր
անչարչարելի
եւ
վասն
մեր
փոխադրապէս
չարչարելի
եղեւ
մարմնով,
ասաց`
չարչարելի
մարմնով:
Նորին`
յետ
սակաւուց.
Ասելն
մարմնով
ցուցանէ
թէ
նոյն
ինքն
առանց
չարչարանաց
մնայր
ըստ
Աստուածութեանն
եւ
ոչ
զգայր
ի
չարչարանացն
եղեւ
չարչարիչ: