Մեկնութիւն քերականի

[ԲԱՆ]

«Բայ է բառ անհոլով, ընդունական ամանակաց, դիմաց եւ թուոց, որ ներգործութիւն եւ կիր յարկացուսցէ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Նախ` զանունն ասաց, եւ ապա` զբայն, զի անունն էութիւն է, իսկ բայ` պատահումն: Եւ յառաջ է էութիւնն, քան զպատահումն: Եւ չասէ, թէ բայ մասն է բանի, զի անդ ի վերն ասաց, թէ բանի մասունք են ութ` անուն, բայ ….

Եւ բայն «ասութիւն» ասի:

Եւ զի՞ ասէ, թէ բայ է բառն:

Բառն յերկու եւ յերեք վանգից գոյանայ. զաւ-րու-թիւն բառ է. բայց ասէ, թէ անհոլով <է>, այսինքն` անտապալ, անշուրջ: Զի զաւրու բայ է, եւ թէ զթիւնն դնես` հոլովի եւ բառ լինի:

Եւ դարձեալ անհոլով ասաց, զի զատուսցէ յանուանէն, վասն զի անունն հոլովական է` Դաւ-իթ անուն է. դաւն բայ է` ընդունակ ամանակաց, դիմաց եւ թուոց:

Երբ ասես, թէ գրեցի` զանցեալ ամանակն նշանակեաց եւ ընդունեցաւ, եւ զքո դէմդ եւ թիւ` մի, զի դու միայն գրեցիր: Եւ թէ ասես, թէ գրենք` ժամանակ զապառնւոյն ընդունեցաւ բանն, եւ դէմք` զքոյդ եւ զայլոց, թուով` բազումք, զի ասացեր գրենք: Եւ թէ եմք ասես` գրեմք, զներկայն ժամանակ նշանակեցեր:

Եւ որ ասէ` «ներգործութիւն եւ կիր յարկացուսցէ», - ներգործութիւն` տանջեմ, կիր` տանջիմ. «յարկացուսցէ», այսինքն` միշտ, հանապազ եւ զամէն` կամ գործ եւ կամ կիր յարկացուսցէ` «կեց[ու]ց[ա]նէ»:

[ԲԱՆ]

«Եւ յարեւանայ բայի ութ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Յարեւանալն «զհետ երթալն» ասէ, այսինքն` թէ հետեւի ութ մասն:

[ԲԱՆ]

«Խոնարհմունք, տրամադրութիւնք, տեսակք, ձեւք, թիւք, դէմք, ամանակք, լծորդք»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Փիլիսոփայս մեծացուցեալ բարգաւաճ առնէ զբայս. եւ որպէս եդ բանին ութ մասն, նոյնպէս եւ բայիս դնէ, զոր ինքն ի կարգի պարզէ` ասելով զառաջին մասն զխոնարհմունսն:

[ԲԱՆ]

«Խոնարհմունք են հինգ` սահմանական, աներեւոյթ, հրամանեան, ըղձական, ստորադասական»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Ի հինգ դէմս խոնարհի բայն. ի սահմանականն` յորժամ ասես կոփեմ, զի կատարումն դրեր: Եւ թէ ասես կոփել` աներեւոյթ է, զի թէ ո՞վ կոփէ եւ կամ ե՞րբ` չյայտնեցաւ:

Իսկ հրամանեան` յորժամ հրամայես` կոփեա':

Իսկ ըղձականն` կոփիցեմ, որ ցանկալով ասես` ա~ւհ թէ կոփիցեմ:

Իսկ ստորադասականն, նախ կոփիցեմ կամ առնեմ ասես եւ կամ գործեմ:

[ԲԱՆ]

«Տրամադրութիւնք են երեք. ներգործութիւն, կիր, միջին:
Ներգործութիւն` գանեմ, իսկ կիր` գանիմ. եւ միջին է` որ երբեմն ներգործութիւն, երբեմն կիր յարկացուսցէ, որգոն` մեռանիմ, տանջիմ, խոնարհիմ, սփածայ, մոռացայ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Տրամադրութիւնն «փոխադրութիւն» ասի, որ փոխես. եւ երբեմն մեռանիմ ասես` որ կիր է, եւ երբեմն տանջեմ` որ ներգործութիւն է, որպէս խոնարհիմն եւ սփածայ եւ մոռացայ` կիր է. եւ թէ խոնարհես զայլս եւ զգեցուցանես կամ մոռացնես` քո գործ է, եւ նոցա` կիրք:

[ԲԱՆ]

«Տեսակք` երկու, - նախագաղափար եւ ածանցական:
Եւ նախագաղափարն, որգոն` ոռոգեմ, եւ ածանցականն, որպէս` ոռոգանեմ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Տեսակք, այսինքն` կերպ[ք], երկու լինին. ա) նախագաղափար` նախաւրինակ, երբ դու ոռոգես, եւ բ) ածանցականն` երբ ի քէն ի յայլս անցանէ հրամանն, եւ միջնորդիւ` ոռոգանեմ ասի կամ կտրատեմ:

[ԲԱՆ]

«Եւ ձեւք են երեք` պարզ, բարդ, յարաբարդ:
Եւ պարզն, որգոն` գիտեմ:
Եւ բարդն, որկէն` ըստգիտեմ:
Եւ յարաբարդն, որզան վարդապետեմ կամ սահմանաբանեմ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Երեք ասաց զձեւս բայի, որպէս յանուանն. պարզ` նախագաղափարն, մեկնակն, որպէս` գիտեմ, բարդ` ըստգիտեմ, քաջ գիտեմ ըստ բնութեանն: Յարաբարդ` աստուածաբանեմ. զի զՍա[հ]ակն մեր աստուածաբան ասէին յառաջ, ի պարզն յաւելեալ բարդ եւ նման նմա եւ յար եւ այլ յաւելեալ յարաբարդէ:

[ԲԱՆ]

«Թիւք երեք. եզական, երկական, յոքնական:
Եզականն, որգոն` գանեմ:
Երկականն, որպիսի` գանոմ
Եւ յոքնականն, որզան` գանեմքե:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Յայտնի է, զի յոլով անգամ ասացած է, որ երկուորականն կարկատ է եւ բռնադատութիւն է յիմաստնոց, զի չկայ ըստ մերում լեզուիս: Իսկ գանեմն եւ կոփեմն շինած է վասն հասկացնելոյ. դու զինչ քեզ պիտի, զայն ասա` գրել, գործել, բրել, ընթեռնուլ:

[ԲԱՆ]

«Դէմք` երեք. նախ` յո'րմէ բանն. երկիր` առ ո'վ բանն. երիր` յաղագս ո'յր բանն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Դէմք, այսինքն` մարդ, որ պատճառ լինի բանին` երեք են. նախ` յո'րմէ բանն, - այն ասաւղն է. եւ առ ո'վ բանն` լսաւղն է, որ ի մաւտ լինի. եւ յաղագս ո'յր բանն` պատճառն է բանին, որ հեռաւոր լինի. - թէ ի հրապարակս ոմն գովէ զոք կամ պարսաւէ, եւ այլքն միտ դնեն, եւ յաղագս որոյ խաւսին` չլինի մաւտ:

[ԲԱՆ]

«Ամանակք երեք. անցեալ, ներկայ, ապառնի»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այսքան են հաւաստի ժամանակն, զոր բայն ցուցանէ. գնացի` անցեալն, գնամ` ներկայս, որ ի ներս կամք, գնալոց եմ` ապառնին, որ ապա առնի եւ դեռ չէ: Բայց ոմանք երիցագոյն զանցեալն ասեն վասն նախ եղելոյն. եւ կէսք` զներկայս, զի ընդ երկուսն ի յառաջէ անցեալ որպէս աւագ, զոր եդ արուեստաւորս նախ զներկայս:

Հարցաւ յիմաստնոց, թէ ժամանակ ի գոյի՞ց է, թէ յոչ գոյից: Որք ի գոյից ասացին` ա'յս պատճառաւս, թէ լուսաւորացդ շարժմունք եւ բնաւ լինելութիւնք եւ աճմունք աշխարհական իրաց եւ ամենայն ինչ ի ժամանակի կատարի: Իսկ Արիստոտէլէս յոչ գոյից ասաց, որպէս զյուշկապարկացն եւ զեղջիւրաքաղուն համբաւ` անուամբ միայն ասացեալ, եւ ոչ` ճշմարտութեամբ, զի անցեալն իբրեւ էանց` ապականեցաւ, իսկ ներկայս աներեւութաբար անցանէ` որպէս ջուր ի խողովակէ իջանէ յաւազին տեղի եւ անյայտ լինի, այսպէս մեք ի զբաւսանս կամ ի քուն կալով ամանակ ծախի անզգայաբար: Եւ ապառնին ոչ եւս է, այլ յուսով միայն իմանի:

[ԲԱՆ]

«Եւ ի սոցանէ անցեալն ունի զանազանակս չորս` յարաձգական, յարակայ, գերակատար, անորիշ, որոց բաղազանութիւնք են երեք. ներկային ընդ յարաձգին, յարակային ընդ գերակատարին, անորիշին ընդ ապառնւոյն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Յարաձգական է` որ մասն ինչ անցեալ է, եւ մասն ինչ` դեռ է, որպէս ասես` դեռ առնէի զայս իրքս:

Եւ յարակայ է` որ յերէկ եւ կամ մէկ այլ աւր եւ կամ երեք աւուրբ յառաջ գործեցաք ինչ, եւ յարակայ` ամանակն չէ հեռացեալ, շատ աւր չէ անցեալ:

Եւ գերակատար է` որ գեր ի վերոյ քան զքսան կամ զերեսուն ամ կատարեցաք գործ ինչ:

Եւ անորիշ է` որ լոկ ասես, թէ կատարեցաք զայս իրքս, ու չցուցանես ժամանակ, թէ ի քանի՞ աւրն կատարեցաւ, որ հասարակ զամէն ժամանակն առնու եւ ոչ որոշէ զմի ոք ի ժամանակաց. այս է զանազանակն չորս, այսինքն` որոշմունք:

Իսկ բաղազանութիւնք են, ասէ երեք` ազգակցութիւնք կամ միաբանութիւնք կամ միաւորութիւնք. <ա> ներկային ընդ յարաձգին` մասն մի արարաւ եւ մասն մի կու առնենք դեռ: <բ> Յարակային ընդ գերակատարին` որպէս հուպ է յարակայն, որ երկու աւուրբք եւ կամ մի շաբաթով յառաջ եղած է, յարաձգականն` որ դեռ յառնում ենք: Նմանապէս եւ <գ> անորիշն ընդ ապառնւոյն միաբանութիւն ունի, որպէս յորժամ ասես` «Ընդ մեզ է տէր», նա զամէնն էառ` զերեք ամանակն պարունակելով: