Նահատակութիւն
Պատուական
կնոջ:
Կինս
այս
պատուական
էր
՚ի
Վայոց
ձորոյ,
՚ի
գեղջէն
Արբայ,
դուստր
Խաչկայ.
եւ
եղեւ
խօսեցեալ
ընդ
ումեմն
երիտասարդի
Միրման
կոչեցելոյ:
Յաւուր
միում
անկաւ
երիտասարդն
ընդ
նմա.
որ
եւ
յղացեալ`
եւ
ծնաւ
որդի:
Իսկ
եւ
իշխանն
Նախչուանայ
Մուրատ-խան-Սուլթան
կամեցաւ
ըմբռնել
զերիտասարդն.
եւ
նա
իմացեալ
փախեաւ
եւ
գնաց
յԱրարատ
՚ի
Նորագաւիթ
գիւղ:
Եւ
իշխանն
առաքեալ
տարաւ
առ
ինքն
զկինն
Ազիզ,
քանզի
այս
էր
անունն
նորա,
որ
թարգմանի
Պատուական:
Ասէ
ցնա
սուլթանն,
դու
ընդէ՞ր
արարեր
բոզութիւն,
եւ
ծնար
շնութեամբ
որդի:
Ասէ
կինն,
ես
ընդ
ամուսնոյ
իմոյ
անկայ,
եւ
՚ի
նմանէ
ծնայ.
եթէ
ամուսնութիւնն
մեղս
իցեն,
ապտքէն
դուք
ամենեքեան
ամուսնացեալ
էք:
Ասէ
իշխանն,
մեք
օրինօք
եմք
ամուսնացեալ`
եւ
ո'չ
որպէս
դու
բոզութեամբ:
Ասէ
կինն,
օրինօք
ամուսինն
մին
լինի,
եւ
դուք
բազումս
առնուք.
վասնորոյ
ամենեքեան
բոզ
էք:
Ասէ
իշխանն
բարկութեամբ,
հա~յ,
ղախպայ
դու
՚ի
պատերազմ
մտեր
ընդ
իս.
ինձ
չէ'
ինչ
փոյթ.
այլ
ե'կ
տաճկացի'ր.
ապա
թէ
ո'չ`
չարաչար
սպանից
զքեզ:
Ասէ
կինն,
բաւական
էր
ինձ
մեղանչումն
պոռնկութեամբ:
Իսկ
թէ
ուրանամ
զհաւատն
իմ,
լինիմ
ուրացօղ`
եւ
բազում
մեղաց
պարտապան:
Ասէ
իշխանն,
զայդ
ասելով
ո'չ
գոյ
քեզ
հնար
զերծանելոյ`
բայց
թէ
ոչ
գայցես
՚ի
հաւատս
մեր:
Ասէ
Ազիզն,
ուղիղ
հաւատ
եւ
օրէնք
այս
որ
ունիմ
ես,
այլ
հաւատ
ոչ
գիտեմ:
Հրաման
ետ
իշխանն
դահճացն`
եւ
ասէ,
կապեցէ'ք
տոռ
զմէջս
դորա,
եւ
տարեալ
կախեցէ'ք
՚ի
մինարայէն,
եւ
սպառնացէ'ք.
եւ
թէ
ոչ
ուրանայ,
կտրէ'ք
զպարանն`
եւ
արկէ'ք
՚ի
վայր,
զի
անկեալ
մեռցի:
Եւ
առեալ
տանէին
զնա
կռփահարելով
եւ
հարկանելով.
եւ
հանին
՚ի
գլուխ
մինարային
արտաքու
քաղաքին,
կախեալ`
հարկանին
ծայրիւ
թրոյն,
եւ
ասէին,
Սալաւաթ
ասա'
Մահմատին,
ահա
մեռանիս:
Ասէ
կինն,
յաւուր
միում
մեռանելոց
եմ,
բարուոք
է
փութով
մեռանիմ
իմով
հաւատովս`
քանթէ
ուրացութեամբ`
օտար
հաւատով
եւ
չար
անուամբ:
Իբրեւ
տեսին
դահիճքն
զհաստատ
միտս
նորա,
հատին
զպարանն.
եւ
անկաւ
յերկիր
Պատուականն
այն
կինն
գովելի,
եւ
վախճանեցաւ:
Եւ
ժողովեցան
Նախչուանայ
մեծամեծ
քրիստոնեայքն,
եւ
գնացին
առ
Սուլթանն,
եւ
խնդրեցին
զերանելին
թաղել.
եւ
առեալ
տարան
՚ի
հասարակաց
գերեզմանն,
եւ
թաղեցին
մեծաւ
պատուով
՚ի
ՌՃԺԸ
թուին:
