Քերթուածներ

ՎԻՐԳԻԼ Ի ՊԱՌՆԱՍԵԱՅ
ԱՌ ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻՆ ՄԵԾ

[1] Որ Աւոնեան փողոյս ընդ նուրբ երկրագործին նուագող զարդիւնս
Հայկական ոլորեալ երգս ըզկէս փառաց իմ կապտեցեր,
[2] Անմահականն ի Պառնաս սիւգ անուշիկ հնչեաց երգոցդ,
Յաւէրժ մայրեացն աստուածանուէր մըրմընջեցին վարսք ի գեղգեղ։
Անդ ի բազմոցըս փափկութեանց՝ ի դարեւանդն ուր անմահից
Հոյլ շուշանաց ի գեղաթոյր թերթից ՚ի երբնից պարարին աչք,
Ուր կաստալն արծաթի պաղպաջափայլ ճեմի ալեօք,
Կանգնեսցուք կըճեայ տաճար Քեզ ի ծաղկանց պճնեալ բոլոր.
Մատունք քնքուշ Մուսայից բուրեան ըզփունջսըն կապեսցեն.
Շուրջ ըզնովաւ ի պարանցիկս երաժըշտացըն հանդէս՝
Ի գովեստ հնչեսցեն քեզ նըւագաւոր դաշնակութիւնս
Ապոլոն, Պինդարոս, Տիրուլ. Կատուլ նախանձընդդէմ։
Ես ի կայտիռըս պարառաջ, պըսակ ի գլուխս իմ դափնեփունջ,
Համասպրամըն ծաղկունս ծաւալեցից շուրջանակի,
Եւ բարձարդէտի ճակատուն քանդակեցից ի տառ ոսկի՝
«Գահ Արսէն ի Պինդոս ընծայեցաւ ի Վիրգիլէ»։