Քերթուածներ

ՈՂԲ ՄԱՆԿԱՆ
Ի ԹՌՉՆԻԿՆ ԻՒՐ ՎԱՂԱՄԵՌԻԿ

Ո՜վ իմ թռչնիկ քաղցրալեզուի,
Հիւր եւ բընակ ընդելական
Անուշահոտ մեր պարտէզին,
Որ տանձենւոյն զըւարթափթիթ
Վարսագեղիցն ի տերեւոց
Մշտամրմունջ յերգ անուշիկ.
Ծըւի՜կ-ծըւի՜կ ինձ ձայնէիր.
Աւա՜ղ, ընդէ՞ր այդպէս անշարժ
Կաս դու լըռիկ եւ անբարբառ,
Պուտ-պուտ գունով փոքրիկ գըլուխդ
Կախեալ ի վայր, ողո՛րմ տեսիլ.
Ո՞ւր քոյդ պարել, վազեալ ի թինդ,
Ոստոց ի յոստ շուտ ոստոստիլդ.
Ի կոչ ձայնիս քեզ սիրալուր՝
Շուրջ ըզգըլխովս առեալ թըռիչս
Ընդ խոպոպիս իմ խաղայիր,
Զիս սուր ի քիթ փայփայէիր։
Այլ ո՛հ, այժմիկ մեռա՞ր արդեօք.
Ահա սեւուկ քոյին աչկունք
Են նուաղեալ, թերաբացիկ.
Ե՛կ, նազելի՛ս, տաց քեզ հողոյ,
՚Ւ աղօթեցից վասն հեզ ոգւոյդ,
Զի ի պարտէզըն Յիսուսի,
(Են են, անշուշտ, եւ անդ թռչնիկք),
Ոսկեճամուկ, ի նոր փետուրս,
Աստ անդ երգով թեւապարիկ
Զունկն Յիսուսի զմայլեցուսցես.
Սակայն, խնդրե՛մ, անտի դարձեալ՝
Ծըւիկ-ծըւի՜կ ինձ ձայնիցես։